Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Barbara Garczyńska :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Oceniając po tytule i okładce - myślałam, że to fantastyka. Magia jest tu jednak bardziej pretekstem i tłem, nie przenika wszystkiego, jak np. w "Harrym Potterze...". Im dalej w strony, tym bardziej zostajemy wciągnięci w niesamowitą, bardzo oczyszczającą przygodę.

Betty - średnią z trzech sióstr Wspacznych - poznajemy w jej urodziny. Ma ona wielką ochotę na wyprawę, by przeżyć przygodę. Nastolatka o podróżach marzy już od dawna i nareszcie nadarza się okazja, bo dzisiaj wszędzie kręci się więcej ludzi, a więc łatwiej się ukryć w tłumie. Szczególnie przed wścibską babcią, jedyną opiekunką trzech sióstr. Betty zabiera ze sobą młodszą siostrę Charlie i razem z innymi wskakują do łodzi przewozowej, która zabierze ich na inną wyspę.

Niestety ich plan krzyżuje babcia, która pojawia się znikąd. W drodze do domu, podczas kłótni z Betti, babcia obiecuje im rozmowę o tym, dlaczego jest taka przewrażliwiona na wszelkie dalsze wyprawy. Dziewczyny dowiadują się tajemniczej historii swojej rodziny. Od niezwykłej, ale i przykrej wiedzy, kręci im się w głowie. Magiczne przedmioty i obarczone klątwą życie. Najstarsza Fliss jakby się już pogodziła z uwięzieniem na wyspie, na której stoi ich dom. Betti ma jednak w sobie niesamowicie dużo buntu i determinacji, które pakują wszystkie trzy, a także kilka innych osób w kłopoty. Siostry próbują złamać ograniczający je zły czar. Przeżywają przygody - nie tak je sobie jednak wyobrażały. Czy uda im się zdjąć rodzinną klątwę? Czy już zawsze będą więźniami wyspy? I najważniejsze: czy przeżyją?

Powieść dla młodzieży. Porusza wiele kluczowych dla tego wieku tematów. Oprócz oklepanej przyjaźni i miłości, bardzo podobały mi się wątki o ostrożności, zaufaniu innym. Wspaniale pokazane jest także, że każda decyzja niesie za sobą skutek.

Akcja, choć wartka, nie leci na łeb, na szyję, a bohaterowie myślą. Dziewczyny z czasem uczą się wyciągać wnioski i zastanawiać się przed kolejnym ruchem. Bohaterowie zmieniają się na przewracanych coraz szybciej stronach. Dobra dynamika fabuły. Rozpoczęcie z przytupem, a potem rozwijająca się i stale przyspieszająca akcja. Miejscami bardzo trzyma w napięciu. Czytałam tę powieść z wielką przyjemnością! Chciałabym, aby i moje dzieci, albo przynajmniej córka, również tak dobrze, jak ja, się przy niej bawiły - dlatego nie pozostaje mi nic innego, jak pozostawić ją w domowej biblioteczce.

Jak czytamy w podziękowaniu, autorka pisała tę książkę jako formę terapii po stracie rodziców. Wątek relacji rodzinnych jest świetnie poprowadzony. Przez to, że dziewczyny nie mają mamy, a związek z tatą najlepiej określić jako "to skomplikowane", czytając niejako zmuszamy się do refleksji nad swoimi relacjami z rodzicami. Analogicznie: więzi sióstr nakłaniają nas do myślenia o rodzeństwie.

Istne podróże w czasie.

Polecamy serdecznie!

Barbara Garczyńska :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Oceniając po tytule i okładce - myślałam, że to fantastyka. Magia jest tu jednak bardziej pretekstem i tłem, nie przenika wszystkiego, jak np. w "Harrym Potterze...". Im dalej w strony, tym bardziej zostajemy wciągnięci w niesamowitą, bardzo oczyszczającą przygodę.

Betty - średnią z...

Barbara Garczyńska :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Dawno nie czytałam książki dla młodszych nastolatków i to był błąd. Świętnie się bawiłam, przewracając strony "Nienauczalnych". Wróciły wspomnienia - te przyjemne, ale i te przykre - z okresu, kiedy sama byłam w gimnazjum. Może nawet coś w sobie przepracowałam przy okazji tej książki.

Jak w każdej szkole, tak i w tej są podziały - są lepsi i gorsi. Nie dotyczy to tylko ocen, a niestety także traktowania. Przez innych uczniów, ale także nauczycieli. Oczywiście taka niesprawiedliwa nierówność nie może skończyć się dobrze. Jak się jednak okazuje w ostatecznym rozrachunku, wcale nie kończy się najgorzej. Ale ja może od początku zacznę.

Kiana to dziewczyna, która tymczasowo trafia do domu ojca, kiedy mama ma zdjęcia do filmu. Macoszydło, które i tak ogarnia więcej niż ojciec, przez kilkumiesięczne bardzo wymagające niemowlę nie ogarnia wszystkiego. Na przykład tego, żeby zapisać nastoletnią pasierbicę do szkoły. Pierwszego dnia września Kiana zostaje prawie potrącona przez Eliasa Parkera, 16-letniego ucznia z warunkowym prawem jazdy. Dziewczynie udaje się pozbierać wszystkie rzeczy i trafia do sekretariatu - jak się okazuje, z jego planem lekcji. Z przemiłą sekretarką nie udaje jej się nic załatwić, dlatego kieruje się do sali 117 według planu i tak się rozpoczyna jej przygoda z bardzo nietypową klasą.

Tak właśnie Kiana trafia do Nienauczalnych, czyli klasy dla uczniów, na których nauczyciele machnęli już ręką, a tak naprawdę są to po prostu dzieciaki, które wymagają trochę więcej uwagi i wsparcia, niż inni. Nie da się ukryć, nie są przeciętni i dlatego - niestety - są negatywnie odbierani przez swą oryginalność. Do tej nietypowej klasy trafia w tym roku równie nietypowy nauczyciel. Kermit, nazywany Kumkum, rok przed emeryturą zostaje zesłany do klasy wyrzutków.

Po jakimś czasie jednak w sali numer 117 zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Powolny, wiecznie zgarbiony nauczyciel z wielkim kubkiem kawy każdego dnia rozwiązuje krzyżówki, jednak do czasu, aż ktoś przypomina mu, kim kiedyś był. Jego uczniowie znudzeni, leniwi, jakby obrażeni na cały świat, kiedy dostrzegają, że komuś jednak na nich zależy, zmieniają się tak bardzo, że zaskakują samych siebie i wszystkich wokół.

Co było przyczyną wypalenia Kermita? Czy rodzice Kiany odkryją, co robiła przez tyle czasu w szkole, do której nie jest zapisana? Czy można naprawić błędy z przeszłości?

Świetna książka, która na pewno zostanie w naszym domu i mam nadzieję zostanie przeczytana przez moje dzieci. Nie dlatego, żeby podsuwać im pomysły na wygłupy, jak pieczenie pianek nabitych na ołówki na ogniskiem zrobionym w koszu na śmieci, ale by pokazać im, na czym może polegać przyjaźń. Prawdziwa przyjaźń, jaka może się zrodzić między ludźmi najpierw na siebie skazanymi, ale - jak się później okazuje - dopasowującymi się do siebie jak puzzle. W książce znalazłam również wiele na temat szacunku, wiary w siebie, siły, jaką może mieć grupa, ale także mocy, jaką ma w sobie każdy z nas.

Odkrycia tej mocy życzę każdemu, kto po tę książkę sięgnie :)

Barbara Garczyńska :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Dawno nie czytałam książki dla młodszych nastolatków i to był błąd. Świętnie się bawiłam, przewracając strony "Nienauczalnych". Wróciły wspomnienia - te przyjemne, ale i te przykre - z okresu, kiedy sama byłam w gimnazjum. Może nawet coś w sobie przepracowałam przy okazji tej książki....

Przemysław Garczyński :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Przyznam się Wam szczerze, że do tej pory nie czytałem nigdy thrillerów medycznych. Nazwisko Tess Gerritsen było mi znane, rzecz jasna, ale jakoś z tym podgatunkiem było mi do tej pory nie po drodze… Wszystko zmieniła lektura nadchodzącej powieści autorstwa Klaudii Kloc-Muniak.

Julia Przybysz to młoda, zdolna studentka biotechnologii. Studia układają się po jej myśli, podjęła się działalności w kole naukowym, które za cel postawiło sobie wynalezienie innowacyjnego lekarstwa i… tu zaczynają się tarapaty.

W nie do końca zrozumiały sposób ginie jedna z koleżanek z koła, jednak wkrótce śmierć zaczyna zbierać coraz obfitsze żniwo. Julii nie pozostaje nic innego, jak podjąć się gry o własne życie…

Choć to druga wydana powieść tej autorki, to chronologicznie właśnie od niej rozpoczyna się historia Julii Przybysz, znanej tym czytelnikom, którzy sięgnęli po wydany rok temu tytuł „Gdybym jej uwierzył”. To, co rzuca się od razu w oczy, to przede wszystkim znajomość od podszewki biotechnologicznego światka – Klaudia Kloc-Muniak zręcznie opisuje zarówno studia, jak i prowadzone badania, tym samym poszerzając wiedzę czytelnika o aspekty znane niewielu bądź też niedostępne dla wszystkich.

Jak przystało na thriller – powieść trzyma w napięciu. Ba, jest na tyle nieprzewidywalnie, że trudno dość szybko wskazać mordercę, a na domiar złego życie prywatne bohaterki zaczyna się mieszać z tym zawodowym. A to chyba nigdy nie kończy się najlepiej… poza tym autorka roztacza nieco przerażającą wizję (a może to realia?) badań naukowych, których rezultaty nie zawsze są powodem do dumy lub polepszenia zdrowia naszego gatunku…

„Substancja” jest tak dobrze skrojoną powieścią, że aż mnie palce świerzbią, by sięgnąć po drugi-pierwszy tom, czyli „Gdybym jej uwierzył”. Zwłaszcza, że książka leży na półce i złowrogo na mnie zerka… ;)

Przemysław Garczyński :: 3telnik.pl » Potrójna przyjemność z czytania

* * * * * * * * * *

Przyznam się Wam szczerze, że do tej pory nie czytałem nigdy thrillerów medycznych. Nazwisko Tess Gerritsen było mi znane, rzecz jasna, ale jakoś z tym podgatunkiem było mi do tej pory nie po drodze… Wszystko zmieniła lektura nadchodzącej powieści autorstwa Klaudii...