Jesteśmy społecznością, która kocha książki

7.5/10 ⭐

Szczerze mówiąc, podoba mi się, że Ali Hazelwood tworzy książki "na jedno kopyto", bo dokładnie takie mi się podobają. Osoby znudzone mogą przerzucić się na innych autorów, a zabawnych romansów o kobietach naukowcach jest jak na mój gust za mało.

Wspólnymi mianownikami trzech książek autorki, które na razie czytałam są:

🧪 Główne bohaterki są młodymi naukowczyniami. Mieliśmy już biologię, chemię, teraz fizykę (czekam na matematykę!) Sama autorka jest profesorem neurobiologii, więc z jednej strony ogromny szacun, z drugiej to jakaś autentyczność. Bohaterki zmagają się z seksizmem i akademicką polityką. Oprócz tego satysfakcjonujące dla mnie są naukowe wzmianki, które akurat rozumiem 😊

⚔️ Enemies to lovers - normalnie nie lubię tego motywu, ale w tej książce powód "wrogości" był naprawdę ciekawy (a nie, że on na mnie źle spojrzał")

🌶️ Jest spicy, ale na szczęście nie przez całą książkę i nie jest bardzo wulgarnie, tylko ze smakiem. Ja bym może to trochę skróciła albo zmniejszyła liczbę scen, ale wiem, że niektórzy właśnie tego oczekują 😅

🤯 Zwrot akcji - zawsze pod koniec jest coś z wątku pobocznego, co nas jeszcze zaskakuje 😁 Akurat w tej książce się go domyśliłam 😅

🧔 Główna męska postać jest w sumie ideałem, co sprawia, że już trochę przewracam oczami. Ale rozumiem, że czytając romanse, może tego się oczekuje.

📖 Czyta się bardzo przyjemnie, często jest zabawnie i jest to świetna rozrywka!

Co podobało mi się szczególnie konkretnie w "Love Theoretically"?
• Mieliśmy mniej lub bardziej subtelne wzmianki o poprzednich książkach autorki.
• Pojawiła się postać aroace
• Główna bohaterka ma cukrzycę - zawsze dostarcza to jakiejś dodatkowej wiedzy
• Maile od studentów były fajnym dodatkiem, może i trochę przesadzone, ale myślę, że nie są bardzo odległe od rzeczywistości 😂

Sam wątek romantyczny był trochę zbyt mało angażujący jak na mój gust. Bardziej podobały mi się inne wątki.

7.5/10 ⭐

Szczerze mówiąc, podoba mi się, że Ali Hazelwood tworzy książki "na jedno kopyto", bo dokładnie takie mi się podobają. Osoby znudzone mogą przerzucić się na innych autorów, a zabawnych romansów o kobietach naukowcach jest jak na mój gust za mało.

Wspólnymi mianownikami trzech ks...

Rozwiń Zwiń

Academic rivals to lovers to takie wykonanie hate-love, które akurat bardzo lubię. A do tego oprócz romansu otrzymujemy bardzo ciekawy wątek fantastyczny - główna bohaterka umie stać się niewidzialna. Aby zarobić pieniądze na pozostanie w elitarnej szkole, podejmuje się rozmaitych zleceń, na które pozwala jej ta moc. Z jednej strony interesujące są same te akcje, które często trzymają w napięciu i zaskakują. Z drugiej, zachęca nas do refleksji: gdzie bohaterka powinna postawić granicę przyjmowania tych zleceń? Czy zakłócanie prywatności może być usprawiedliwione?

Trochę dziwne było dla mnie to, że wszyscy jakoś za szybko przyjęli to, że Alice umie być niewidzialna. No jasne, po demonstracji uwierzyli w to, ale gdzie jakaś panika, że to zaprzecza wszystkiemu, co znaliśmy 😅

Fabuła jest trochę taka serialowa, trochę napięcia, trochę akcji, trochę romansu. Szczególnie kojarzy mi się trochę ze Szkołą dla Elity czy Control Z.

Ciekawe jest dużo szczegółów na temat chińskiej kultury, dań czy historii. Super, że można się czegoś dowiedzieć.

Wątek romantyczny odgrywa też tutaj dużą rolę i bardzo podobał mi się Henry - lubię, kiedy męski główny bohater jest raczej miły, nawet mimo wątku enemies to lovers ☺️ Relacja Alice i Henry'ego jest bardzo urocza 🥰

Przyznam szczerze, że ta powieść nie zapadła mi bardzo w pamięci, ale była przyjemną lekturą. Wyróżnia się też swoim wątkiem fantastycznym oraz akcją osadzoną w Chinach, gdzie chińska kultura odgrywa ważną rolę.

Academic rivals to lovers to takie wykonanie hate-love, które akurat bardzo lubię. A do tego oprócz romansu otrzymujemy bardzo ciekawy wątek fantastyczny - główna bohaterka umie stać się niewidzialna. Aby zarobić pieniądze na pozostanie w elitarnej szkole, podejmuje się rozmaitych zleceń, ...

Rozwiń Zwiń

Spodobał mi się pomysł na osadzenie akcji w XIX wiecznym Wersalu, ukazanie nierówności społecznych i różnych klas. Wątek romantyczny może nie porywał za bardzo, ale był dobrze poprowadzony - doceniam takie nietoksyczne związki. Wreszcie nie ma enemies to lovers!!! (Raczej nie spojler xd)

Troszkę przeszkadzał mi relacja Camille z Sophie. To nie pierwsza książka, gdzie starsza siostra szlachetnie poświęca się dla młodszej, poza tym traktując młodszą jak kilkulatkę. (Camille ma 17, a Sophie 15 lat). Zawsze mnie to trochę irytuje.

Wciągnęłam się w historię, nawet początek mi się nie dłużył (a słyszałam ten zarzut kilka razy). Czytało się przyjemnie.

Jest to typowa czterogwiazdkowa książka - podobała mi się, chociaż nie zachwyciła, ale mogę ją polecić. Chętnie przeczytam kontynuację. I bardzo cieszę się, że powstają takie propozycje odpowiednie też dla młodszych nastolatków 😁

Spodobał mi się pomysł na osadzenie akcji w XIX wiecznym Wersalu, ukazanie nierówności społecznych i różnych klas. Wątek romantyczny może nie porywał za bardzo, ale był dobrze poprowadzony - doceniam takie nietoksyczne związki. Wreszcie nie ma enemies to lovers!!! (Raczej nie spojler xd)

...

Rozwiń Zwiń

Niby nic nowego, wszystko już było, ale ta książka to coś więcej niż tylko zlepek schematów. Przede wszystkim nie nazwałabym jej romansem. Wątek romantyczny rozwija się z jednej strony powoli, a z drugiej za szybko (w sensie, że mógłby być bardziej pogłębiony). Szczególnie brakuje perspektywy czy uczuć Daniela, bo ciężko stwierdzić, co on właściwie myśli. W każdym razie relacja chłopaków często pozostaje bardzo w tyle. Powieść raczej skupia się na innych problemach Leona, ale jak najbardziej mi się to podobało.

Jestem fanką osadzenia akcji w Polsce. O wiele fajniej jest czytać o bohaterach idących do Żabki zamiast Walmartu, jedzących Drwala czy rozróżniających pierwszaki po gimnazjum a po podstawówce. Wiem, że z tym wiele osób się nie zgadza, ale ja lubię jak możemy jakoś odnieść nasze własne doświadczenia do świata przedstawionego.

Nie do końca rozumiałam decyzje Leona, określam je jako niedojrzałe czy nierozsądne. Ale wiecie co, to właśnie ma sens. Leon ma 16 lat i to logiczne, że jest zagubiony i nie zachowuje się jak dorosły człowiek.

Mamy tutaj różnorodną queerową reprezentację, jak można było się spodziewać, chociaż procentowo jest jej bardzo dużo, ale taka jest już konwencja takich książek. Szczególnie doceniam osobę aro/ace, przy której zostało podkreślone, jak inaczej traktuje się coming out takiej osoby.
Bardzo mi się też podobało, że Leon z kolei nie robił wielkiego coming outu, tylko stwierdził, że przecież nie musi nikomu tego oznajmiać, a co najwyżej poinformować, że ma chłopaka.

Z książki można wyciągnąć kilka ważnych spostrzeżeń. Co prawda bohaterowie imprezują i palą, ale jest to po prostu przedstawienie rzeczywistości. Uważam, że ciekawym tematem było pokazanie, że rodzice nie zawsze sobie radzą i wiedzą jak postępować, a terapia jest dobrym wyjściem. Relacja chłopaków nie jest wbrew pozorom toksyczna, a wręcz komfortowa.

Podsumowując, spodobało mi się o wiele bardziej niż myślałam i polecam!

Niby nic nowego, wszystko już było, ale ta książka to coś więcej niż tylko zlepek schematów. Przede wszystkim nie nazwałabym jej romansem. Wątek romantyczny rozwija się z jednej strony powoli, a z drugiej za szybko (w sensie, że mógłby być bardziej pogłębiony). Szczególnie brakuje perspekt...

Rozwiń Zwiń

Absolutnie nie dziwi mnie fakt, że spodobała mi się kolejna książka genialnej Rebekki F. Kuang.
Zastanawiałam się, czy podobała mi się bardziej niż te poprzednie, ale przy tej różnorodności gatunkowej trudno je porównać. Yellowface czytało mi się bardzo dobrze, ale to fantastykę zawsze podziwiam za epickość czy świat przedstawiony albo emocjonujące relacje między bohaterami.

Powieść porusza bardzo interesujące dla mnie tematy dotyczące wydawnia książek i życia pisarza. Hejt, dramy na Twitterze, cancellowanie, manipulacje marketingowe, przemysł filmowy.
Rebecca jako bestsellerowa autorka na pewno dużo wie i może się swoimi doświadczeniami podzielić. Oczywiście nie oznacza to, że sama wszystko przeżyła, ale wie, jak to wygląda od środka.

Poruszony mieliśmy też tutaj rasizm i odwrócony rasizm - i bardzo się cieszę, że się pojawił taki motyw.
June jako główną bohaterka i narratorka wydaje nam się automatycznie ofiarą, z czym w większości się zgadzam. Natomiast łatwo zapomnieć, że jednak przypisała sobie cudzy tekst. Ale tak naprawdę nikt nie jest idealny, a często wydajemy osąd tylko na podstawie pomówień.

Chociaż opis sugeruje odkrywanie kryminalnych intryg (albo tylko ja to tak zinterpretowałam), to raczej tego brakuje. Nie jest to dla mnie problemem, bo przez książkę się płynie i jakieś napięcie jest mimo wszystko obecne. Świetnie mi się czytało i zdecydowanie polecam.

Absolutnie nie dziwi mnie fakt, że spodobała mi się kolejna książka genialnej Rebekki F. Kuang.
Zastanawiałam się, czy podobała mi się bardziej niż te poprzednie, ale przy tej różnorodności gatunkowej trudno je porównać. Yellowface czytało mi się bardzo dobrze, ale to fantastykę zawsze pod...

Rozwiń Zwiń