Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja miłość do Bernharda jest chyba bezwarunkowa. Inaczej nie potrafię wytłumaczyć chęci czytania książki o postaci tak podobnej do Wittgensteina, podczas gdy Wittgenstein należy do tych filozofów, którym nie poświęciłabym ni strony pracy dyplomowej.

Obawiałam się, że połączenie Bernharda pisania "na rytmie" z nawiązaniami do myśli Wittgensteina będzie skutkowało bełkotem, z którego nic nie można wyciągnąć, że będzie pełne frazesów. Okazało się, że miałam czego się obawiać.
Roithamer studiował ludzi. O matce czy ojcu Roithamera dowiaduję się jednak więcej, niż o siostrze, której wybudował Stożek. Wielka idea, która przyświecała Roithamerowi przy budowie Stożka to jakaś efemeryda na potrzeby narracji. Bełkotliwość, która drażniła mnie u Wittgensteina, zaczęła mnie drażnić u Bernharda. Rzuciłabym tę książkę w kąt (aż tak nudziły mnie te opisy wielkości idei studiowania postaci w celu stworzenia budowli, mającej być logicznym wręcz odwzorowaniem ich osobowości), gdyby nie jedna rzecz. Zaciekawiła mnie jedna, jedna rzecz u Roithamera. Spojenie obłędu, obsesji, rozedrgania i perfekcjonizmu. Jak szaleniec może narzucić sobie rygor analityczny? To clue "Korekty" - Roithamer to szaleniec wierzący w ledwie uchwytne idee, których sam nie potrafi jasno sformułować. Myślę, że jeśli Bernhard wierzył w wielkość Wittgensteina, to niedobrze. Doskonale bowiem opisał (może i nolens volens) problem z Wittgensteinowskim "o czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć".

Warto to przeczytać choćby ze względu na scenerie, jakie potrafi tworzyć Bernhard. Podczas lektury niezwykłe robi się połączenie malowniczości bezładu myśli bohatera "Korekty" z chłodnym, namacalnym wręcz krajobrazem.

Moja miłość do Bernharda jest chyba bezwarunkowa. Inaczej nie potrafię wytłumaczyć chęci czytania książki o postaci tak podobnej do Wittgensteina, podczas gdy Wittgenstein należy do tych filozofów, którym nie poświęciłabym ni strony pracy dyplomowej.

Obawiałam się, że połączenie Bernharda pisania "na rytmie" z nawiązaniami do myśli Wittgensteina będzie skutkowało bełkotem,...

uwaga, spoiler, Wittgenstein tworzy niepotrzebnie rozbudowaną ontologię formalną, żeby później powiedzieć, że solipsyzm jest spoko. wszystko spoko, Ludwig nie istnieje.

uwaga, spoiler, Wittgenstein tworzy niepotrzebnie rozbudowaną ontologię formalną, żeby później powiedzieć, że solipsyzm jest spoko. wszystko spoko, Ludwig nie istnieje.

Pole walki bohatera Houellebecqa znika z jednego powodu - nie ma ringu bez chcących się tłuc. Mówi nam, że jak nie chcemy się tłuc, to znaczy mniej więcej tyle, że odechciewa nam się miłości. Simple, easy to remember.

Pole walki bohatera Houellebecqa znika z jednego powodu - nie ma ringu bez chcących się tłuc. Mówi nam, że jak nie chcemy się tłuc, to znaczy mniej więcej tyle, że odechciewa nam się miłości. Simple, easy to remember.