Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiecie, że Stalin miał ok. 165 cm wzrostu?

Ciekawostek w najnowszej książce Lipińskiego jest dużo. Jak się okazuje, w ostatnich latach raz w roku czytam jakąś książkę tego autora. Sięgając po "Wasilewską", wiedziałem, czego się spodziewać.

Nie jest to książka, która odkrywałaby jakąś Amerykę, ale ja lubię styl autora i lubię przez pryzmat biografii ważnych postaci czytać o historii PRL-u i międzywojnia.

Dawniej Wasilewska wzbudzała skrajnie emocje, a jak jest dziś - nie wiem. W książce Lipińskiego Wasilewska jawi się jako kobieta, która przed wojną była mocną i walczącą o słuszne sprawy polską socjalistką, a po 39 roku bezkrytycznie wpatrzoną w Stalina i ZSRR komunistką.

Parząc na nasze czasy, to zaślepienie Wasilewskiej mniej mnie dziwi, niż by to było 10 lat temu. Przy czym, jak bardzo by Wasilewskiej nie oczerniać za jej miłość do Stalina, to jednak przyczyniła się do uwolnienia wielu Polaków z sowieckiej niewoli. Można domniemywać też, czy gdyby nie Wasilewska to masowych zbrodni na Polakach nie byłoby więcej.

Po lekturze ja widzę Wasilewską zdecydowanie w odcieniach szarości, a nie jak narzuca tytuł czarno-białą.

Ciekawym wątkiem w tej pozycji jest też portret Wasilewskiej jako pisarki. Z kolei do najbardziej zajmujących rozdziałów należy ten o Lwowie 1939-1941, gdzie uciekły ważne postacie polskiego świata literackiego.

IG: @somniumscipionis

Wiecie, że Stalin miał ok. 165 cm wzrostu?

Ciekawostek w najnowszej książce Lipińskiego jest dużo. Jak się okazuje, w ostatnich latach raz w roku czytam jakąś książkę tego autora. Sięgając po "Wasilewską", wiedziałem, czego się spodziewać.

Nie jest to książka, która odkrywałaby jakąś Amerykę, ale ja lubię styl autora i lubię przez pryzmat biografii ważnych postaci czytać...

Obecna polityka ma bezpośrednie związki z PRL-em. O międzywojniu warto zaś czytać, bo to swoista podświadomość współczesnej Polski. Wydaje mi się, że nie sposób zrozumieć wielu rzeczy obecnie bez odniesienia się do tamtych czasów.

Osią książki Brykczyńskiego jest wybór Gabriela Narutowicza na urząd prezydenta Polski, a następnie jego zabójstwo i wpływ tego wydarzenia na dalsze lata.

Autor ukazuje wypierane fakty, że polska prawica od potępienia zabójstwa zaraz po tragedii dosyć szybko przeszła do usprawiedliwiania i wręcz robienia bohatera z mordercy Eligiusza Niewiadomskiego.

Ciekawą diagnozą książki jest to, że dyskurs wokół śmierci prezydenta zmienił bardzo i PPS, i centrystów. Racje nacjonalistyczne weszły do głównego nurtu. NIe podzielając tych przekonań, centryści i socjaliści musieli się z nimi liczyć, jeśli nie chcieli kolejnej tragedii.

Wydarzenia wokół Natutowicza według autora na trwałe zmieniają Piłsudskiego, który zupełnie przestaje wierzyć w naród, demokrację i dla którego najmniejszym złem staje się trzymanie wszystkich mocno za mordy.

Interesującą tezą jest to, że popularność antysemityzmu nie brała się z jakiejś wrodzonej niechęci Polaków do Żydów (co pojawia się często w dyskursie a propos stosunków polsko-żydowskich), tylko jest to kwestia pewnego nurtu endecji, który popularność zyskał dopiero po rewolucji 1905 r.

Książka bardzo ciekawa. Polecam

IG: @somniumscipionis

Obecna polityka ma bezpośrednie związki z PRL-em. O międzywojniu warto zaś czytać, bo to swoista podświadomość współczesnej Polski. Wydaje mi się, że nie sposób zrozumieć wielu rzeczy obecnie bez odniesienia się do tamtych czasów.

Osią książki Brykczyńskiego jest wybór Gabriela Narutowicza na urząd prezydenta Polski, a następnie jego zabójstwo i wpływ tego wydarzenia na...

Jedna z najważniejszych książek mijającego roku.

Nie lubię kategorycznych zdań, ale tu zrobię wyjątek. Powinno się tę książkę przeczytać.

Kalina Błażejowska, "Bezduszni. Zapomniana zagłada chorych"

***

Nie unikam trudnych lektur, a tu przy dwóch historiach, mówiąc wprost, popłakałem się.

Autorka, podejmując temat hitlerowskich zbrodni na ludziach uznanych za chorych psychicznie, raczej była zniechęcana do tego. Pokazuje też, jak była to mozolna praca, jak temat jest mało opracowany i jak niewiele jest dowodów, ile osób, jakich i w jakich okolicznościach zabito.

W książce opisane są dwa "szpitale", w Gostyninie i oddział dziecięcy w Lublińcu.

***

Często powtarzam, że pisanie o zbrodniach niemieckich wymaga dużej wrażliwości i autorefleksji, po co się to robi. Są autorzy, którzy piszą o zbrodniach niemieckich w sposób obrzydliwy, eksploatując sensację.

Takie autorki jak Kalina Błażejewska są na przeciwnym biegunie. Celem jej pisania jest przywrócenie pamięci o realnych ludziach, którym wręcz odmawiano miana człowieka.

Szczególnie wzruszający moment, wobec którego ta książka nabiera głębokiego sensu, jest dotarcie i oddanie głosu dwóm osobom. Pierwsza to Edeltraude Mateja, siostra bliźniaczka zabitego kilkuletniego Herberta w Lublińcu. Druga osoba to Henryk Lelonek, który mimo przeprowadzanych na nim eksperymentów medycznych przetrwał Lubliniec i żyje do dziś.

Te dwa głosy wybrzmiewają bardzo głośno.

Autorce należą się duże słowa uznania i szacunku.

Mam nadzieję, że książka będzie znajdowała się wśród nominacji do przyszłorocznych nagród. Inaczej będą one baaaardzo wybrakowane.

***
P.S. wpis w drugim podejściu:
Jednym z tematów książki jest stygmatyzowanie chorób psychicznych. W odniesieniu do dzieci zaskakuje to, że czasami drobne odstępstwo od normy było traktowane przez Niemców za zaburzenie. Do dzieci, które zostały skierowane do Lublińca, i de facto skazane na zagładę, należały dzieci nadpobudliwe, moczące się, jąkające, tzw. dzieci trudne. Ze zgrozą to czytam, bo sam do takich należałem.

Wśród dziecięcych ofiar były nie tylko polskie dzieci, ale także śląskie i niemieckie. Jak widać w oczach hitlerowców niewielu zasługiwało na życie.

Przy wątku chorób pojawia się temat eugeniki. I była to bardzo popularna idea przed wojną. Jedną z nielicznych pocieszających rzeczy w tej lekturze jest to, że w Polsce pomysły np. sterylizacji z powodów eugenicznych zostały zablokowane przez polskich psychiatrów.

Wyjątkowo przygnębiające jest to, że nieznany jest los wielu ofiar. I kolejno: że zbrodniarze opisywani w książce nie doczekali się wyroków, wiedli po wojnie bardzo dobrze życie i do dziś, nawet po śmierci, nie jest łatwo ich rozliczyć.

Ciekawa jest też refleksja, którą ja znam z doświadczenia. Traumatyczne wydarzenia były tabuizowane w rodzinach ofiar. Szczególnie uderza historia pani Matyi, która po 70 latach dopiero ujawniła rodzinie tajemnicę zabitego brata bliźniaka. Zupełnie inne podejście do tragedii i bolesnych emocji.

Warto też sięgnąć do cytowanej tu książki Szpitala przemienienia Lema, jednej z niewielu lektur w tym temacie.

Lektura do głębokiej refleksji.

IG: @somniumscipionis

Jedna z najważniejszych książek mijającego roku.

Nie lubię kategorycznych zdań, ale tu zrobię wyjątek. Powinno się tę książkę przeczytać.

Kalina Błażejowska, "Bezduszni. Zapomniana zagłada chorych"

***

Nie unikam trudnych lektur, a tu przy dwóch historiach, mówiąc wprost, popłakałem się.

Autorka, podejmując temat hitlerowskich zbrodni na ludziach uznanych za chorych...