Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna okazja do zapoznania się z krótkimi formami Rutu Modan, która wcześniej zachwyciła mnie „Ranami wylotowymi” i „Zaduszkami”. Szczególnie polecam dwie historie „Powrót do domu” i „Król wszystkich Lilly”, które w idealnym stopniu okraszone zostały groteską i czarnym humorem.

Świetna okazja do zapoznania się z krótkimi formami Rutu Modan, która wcześniej zachwyciła mnie „Ranami wylotowymi” i „Zaduszkami”. Szczególnie polecam dwie historie „Powrót do domu” i „Król wszystkich Lilly”, które w idealnym stopniu okraszone zostały groteską i czarnym humorem.

Nie jest to Saramago na najwyższym poziomie, zdecydowanie poleciłbym inne książki tego autora – choćby Miasto ślepców lub Baltazara i Blimundę. W samej powieści najbardziej zaciekawiło mnie spektrum ukazanych konsekwencji związanych z zawieszeniem działalności przez śmierć (należy pamiętać o małej literze, sam wolałbym nie otrzymać od niej żadnego listu) oraz błyskotliwe wskazanie jakie stanowiska w takim wypadku mogłyby zająć poszczególne instytucje i branże, wliczając w to w szczególności rząd, mafię, kościół, filozofów, firmy ubezpieczeniowe, domy pogrzebowe i te od spokojnej starości.

Niestety w moim przypadku pełna przyjemność z lektury została zepsuta przez niedopracowane tłumaczenie, które wielokrotnie gubiło wątek i znaczenie. Początkowo myślałem, że to moja wina, że czytam nieuważnie albo po prostu czegoś nie rozumiem (wszak czytam noblistę), ale po zweryfikowaniu kilku fragmentów, z którymi miałem problem z wersją tłumaczenia w języku angielskim, stało się oczywiste, że to wina polskiego przekładu. Dlatego książkę czytałem już potem z angielskim tłumaczeniem na podorędziu.

Nie jest to Saramago na najwyższym poziomie, zdecydowanie poleciłbym inne książki tego autora – choćby Miasto ślepców lub Baltazara i Blimundę. W samej powieści najbardziej zaciekawiło mnie spektrum ukazanych konsekwencji związanych z zawieszeniem działalności przez śmierć (należy pamiętać o małej literze, sam wolałbym nie otrzymać od niej żadnego listu) oraz błyskotliwe...

Początek powieści zawiera intrygujące zawiązanie fabuły dzięki kilku konkretnym wydarzeniom (m.in. nieszczęśliwe dzieje karczmy Pod Zieloną Muchą, potyczka z autostopowiczem), dalej rozmywa się to wszystko w niekończące się osobne wędrówki dwóch bohaterów (starca i chłopca) po stokach i wzdłuż rzeki oraz samochodowe przejażdżki trzeciego. Drogi członków tego wielopokoleniowego tercetu będą się krzyżować, a postacie wzajemnie wpłyną na swoje losy. Po około 100 stronach alergicznie reagowałem na każdy kolejny opis natury, w tym najczęstsze skupiające się na świetle i cieniach malujących po każdym możliwym płótnie: wierzchołkach drzew, dachach domostw, polanach, zalewach itd. Gdybym rzeczywiście był uczulony, lekturę niechybnie przypłaciłbym wstrząsem anafilaktycznym. Kontynuowałem bardziej z poczucia obowiązku doczytania niż chęci poznania całej historii. Nie żałuję, zostałem nagrodzony kilkoma perełkami, rozmową Johna i Mariona w areszcie czy choćby gorączkowym poszukiwaniem platynowej płytki w popiele. Jednak książce daleko do wywołania tak intensywnej feerii wrażeń jaką doświadczałem podczas czytania unurzanego w szaleństwie „Krwawego południka”.

Początek powieści zawiera intrygujące zawiązanie fabuły dzięki kilku konkretnym wydarzeniom (m.in. nieszczęśliwe dzieje karczmy Pod Zieloną Muchą, potyczka z autostopowiczem), dalej rozmywa się to wszystko w niekończące się osobne wędrówki dwóch bohaterów (starca i chłopca) po stokach i wzdłuż rzeki oraz samochodowe przejażdżki trzeciego. Drogi członków tego...