Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zawiodłam się na panu, panie Stefanie.

Są takie lektury, które po prostu czyta się z przyjemnością. "Przedwiośnie" jest jedną z nich. Bardzo ciekawi bohaterowie, wspaniałe opisy oraz dużo dużo zaskakującej akcji. Licealiści - nie bójcie się pana Stefana. Pisze kawał naprawdę dobrych książek.

Nie zawiodłam się na panu, panie Stefanie.

Są takie lektury, które po prostu czyta się z przyjemnością. "Przedwiośnie" jest jedną z nich. Bardzo ciekawi bohaterowie, wspaniałe opisy oraz dużo dużo zaskakującej akcji. Licealiści - nie bójcie się pana Stefana. Pisze kawał naprawdę dobrych książek.

Po przeczytaniu pierwszej części "Percyego [...]" nie miałam w ogóle zamiaru zabierać się za kolejne, a już w ogóle nawet nie myślałam o sięgnięciu po jakiekolwiek dzieło pana Riordana. Pech (a może i nie pech) chciał, że mój kochany wujek na hasło "Natalia czyta" usłyszane przez telefon od mojej mamy, postanowił kupić mi zupełnie randomową książkę młodzieżową jako prezent. No i trafiło na "Apolla". I to wcale nie był zły wybór.

Zakochałam się w postaci tytułowego boga od razu. Przez pierwsze trzy rozdziały śmiałam się co chwilę, tak naprawdę każdą stronę przewijałam z uśmieszkiem na ustach, niezwykle zaabsorbowana przez to, co wymyślił sobie pan Riordan. Jeny, naprawdę nie spodziewałam się, że po moich odczuciach związanych z Percym będę w stanie mieć taką radochę z czytania jakiejkolwiek książki należącej do serii o nim. W "Apollu" niedorzeczność miesza się z powagą, fikcja z rzeczywistością, a humor i styl, w jakim powieść jest utrzymana są przyjemne i sprawiają, że historię o zrzuconym z Olimpu, bardzo pewnym siebie i idealnym w swoim mniemaniu bogu czyta się z jak największą przyjemnością.

Po tej części zdecydowałam, że jednak chyba jeszcze dam szansę Percy'emu. Ale tylko ze względu na chęć poznania drugoplanowych bohaterów. Nico i Leo - nadchodzę!

Po przeczytaniu pierwszej części "Percyego [...]" nie miałam w ogóle zamiaru zabierać się za kolejne, a już w ogóle nawet nie myślałam o sięgnięciu po jakiekolwiek dzieło pana Riordana. Pech (a może i nie pech) chciał, że mój kochany wujek na hasło "Natalia czyta" usłyszane przez telefon od mojej mamy, postanowił kupić mi zupełnie randomową książkę młodzieżową jako prezent....

Pierwsza część była połączeniem "Rywalek", "Igrzysk Śmierci" i "Mrocznych Umysłów".
W drugiej widziałam już tylko "Igrzyska Śmierci".
Trzecia natomiast ma w sobie coś z "Gry o Tron".
Wiele motywów już było.
A jednak Victoria Aveyard wciąż umie przyciągnąć moją uwagę.

Ach, Mare... Wpakowała się w niezłe bagno, po tym, jak Król Norty ją porwał. Byłam niezwykle ciekawa, co też z nią pocznie, druga część zakończyła sie w taki sposób, że spokojnie mogłabym się spodziewać największych tortur i niewiadomo jakiej kary śmierci. Z tego założenia wyszłam, sięgając po "Królewską Klatkę" i miałam cichą nadzieję, na jakiś niespodziewany zwrot, na coś, co kompletnie odwróciłoby losy bohaterów książki.
Niestety nic takiego nie dostałam.
Ale to nic!
Trzecią część serii czytało się naprawdę bardzo dobrze, szczególnie pierwszą połowę, w której po raz pierwszy od wydarzeń z części pierwszej miałam okazję ponownie przybliżyć się do postaci Mavena - osamotnionego króla, który był dla mnie zagadką. Nie wiedziałam, jak poradzi sobie po tym, co Mare zrobiła Elarze, nie miałam pojęcia, jak się zachowa, czy okaże się przeląkniętym dzieciakiem, który bez "wsparcia" matki sobie nie poradzi, czy tez moze zaciśnie pięści i stawi czoła samotnej władzy. Na całe szczęście, nie zawiodłam się na mojej ulubionej postaci w całej serii. Tak naprawdę to właśnie kwestia Mavena napędzała tę częśc.
Fantastycznym zabiegiem z mojego punktu widzenia było rozłożenie narracji pomiędzy trzy osoby. Dzięki temu wiedziałam, co dzieje się jednocześnie w dwóch, a nawet trzech miejscach. Bardzo dobrze pani zrobiła, pani Victorio.
Niemniej jednak, obawiam sie o czwartą część. Zakończenie trzeciej w ogóle mi się nie podobało, mam wrażenie, że historia zmierza donikąd, że problem rebelii i tego, kto zasiądzie na tronie staje sie za bardzo zagmatwany i bezsensowny. O wątkach romantycznych nawet nie chce mi się wspominać. Wszystkie denerwowały mnie niesamowicie, żaden nie zaskarbił sobie mojej sympatii.
Mam wielkie oczekiwania wobec części czwartej, ale niezwykle się jej obawiam. Liczę też na lepsze zapoznanie z postacią Iris - księżniczką Lakelandii, która mnie zaciekawiła i dołączyła do grona lubianych przeze mnie postaci z powieści pani Aveyard.

Pierwsza część była połączeniem "Rywalek", "Igrzysk Śmierci" i "Mrocznych Umysłów".
W drugiej widziałam już tylko "Igrzyska Śmierci".
Trzecia natomiast ma w sobie coś z "Gry o Tron".
Wiele motywów już było.
A jednak Victoria Aveyard wciąż umie przyciągnąć moją uwagę.

Ach, Mare... Wpakowała się w niezłe bagno, po tym, jak Król Norty ją porwał. Byłam niezwykle ciekawa, co...