Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia o dwóch idiotach o skłonnościach socjopatycznych, którzy wrobili jeszcze większą idiotkę. Paradoksy wręcz krzyczały do mnie. Po pierwsze, który lekarz pisze do pacjenta listy i wystawia diagnozę bez uprzednich badań? Po drugie, Cass, naprawdę nie zauważyłaś, że masz w domu nową pralkę i ekspres do kawy? Po trzecie, i najważniejsze, demencja nie postępuje tak szybko, a bohaterka zdążyła zapomnieć o elementarnych rzeczach na przestrzeni zaledwie kilku tygodni. Cass to bohaterka, której można by wcisnąć naprawdę wszystko - nawet dziecko w brzuch. Aż dziwne, że tej złowieszczej parze, Rachel i Matthew, wszystko tak łatwo uchodziło na sucho. Zakończenia domyśliłam się mniej więcej w połowie. MIMO TO uważam "Na skraju załamania" za wciągające i przyjemne czytadło, w sam raz na wakacyjny, letni wieczór.

Historia o dwóch idiotach o skłonnościach socjopatycznych, którzy wrobili jeszcze większą idiotkę. Paradoksy wręcz krzyczały do mnie. Po pierwsze, który lekarz pisze do pacjenta listy i wystawia diagnozę bez uprzednich badań? Po drugie, Cass, naprawdę nie zauważyłaś, że masz w domu nową pralkę i ekspres do kawy? Po trzecie, i najważniejsze, demencja nie postępuje tak...

To nie jest książka, którą czyta się dla rozrywki. Bynajmniej nie w tych czasach. To pozycja, która zmusza do wysiłku intelektualnego i do sięgnięcia po narzędzia służące do wnikliwej interpretacji i analizy tekstu. Poniosłam sromotną klęskę w zrozumieniu tekstu na wszystkich jego poziomach. Natomiast tych, zapewne, niewielkich perełek (ale perełek!), które udało mi się dla siebie z tekstu egoistycznie zabrać, żadna siła mi nie odbierze. Co uderza? Krajobraz mentalny, wulkany, które górują nad bohaterami z każdego miejsca, różna ich perspektywa. Swoisty Tartar można by rzec, barranca, szczelina pełniąca funkcję zbiorowego wysypiska, gdzie miejscowa ludność i "ta druga" policja wrzuca zwłoki martwych zwierząt i hmm nie tylko, ciągnie się za Konsulem, zwiastując jego upadek. Nawet ścieżka wiodąca przez las ("W połowie drogi naszego żywota, w pośród ciemnego znalazłem się lasu") do Farolito jednej z wielu kantyn odwiedzanych przez Konsula, a dlań tej szczególnej, nawet ta ścieżka ma kształt krzyża, a jakże, z bocznymi belkami, to krzyż który niesie Konsul w drodze na El Popo... Towarzysząca wędrówce burza, grzmoty, lecz czy aby prawdziwa czy rozgrywająca się tylko w delirycznym koszmarze Konsula? Listy, które napisał, nie napisał, napisał, nie napisał do byłej żony...I w końcu cała ta miłość Ivonne i Goffreya, będąca tą miłością, która choć odwzajemniona, nie może się urzeczywistnić. Przez alkoholizm Konsula? Przez wyrzuty sumienia z powodu winy popełnionej przed laty? Przez impotencję? Bo i na takie mętne wspomnienia sommnambulika się natykamy. Może przez wszystko na raz? Symbolika, kabała, sny, ciągi alkoholiczne, a w tle wojna w Hiszpanii to apokaliptyczna sceneria będąca zapowiedzią nie tylko ostatecznego upadku Konsula, ale właściwie - upadku świata.

To nie jest książka, którą czyta się dla rozrywki. Bynajmniej nie w tych czasach. To pozycja, która zmusza do wysiłku intelektualnego i do sięgnięcia po narzędzia służące do wnikliwej interpretacji i analizy tekstu. Poniosłam sromotną klęskę w zrozumieniu tekstu na wszystkich jego poziomach. Natomiast tych, zapewne, niewielkich perełek (ale perełek!), które udało mi się dla...

Czytając Lema trzeba uświadomić sobie, że oto obcuje się z geniuszem. Człowiekiem, który wyprzedzał swoją i naszą epokę o lata, żeby nie powiedzieć, świetlne. Moja lektura Edenu miała charakter niezwykle ekstatyczny. Nie przypuszczałam dotąd, że czytanie może wyzwolić w człowieku taki aktywizm, bowiem za każdym razem kiedy zostałam zadziwiona aż do samych trzewi, biegłam by podzielić się wrażeniami z domownikami: Dasz wiarę, że... lub mamrocząc pod nosem zdania typu: To się nie mieści w głowie, niesamowite, doprawdy niesamowite. Co się tyczy samego Edenu czyli planety na której wskutek awarii znalazło się kilku mężczyzn (Lem bowiem czyni swoimi bohaterami głównie płeć brzydką), doświadczają pierwszego kontaktu z obcą cywilizacją. Cywilizacja dubeltów jest plemieniem produkcyjnym wykorzystującym wyższą bioinżynierię w celu wyprodukowania lepszej rasy. Nieudane egzemplarze, "odpady postprodukcyjne" poddawane są anihilacji. Budzi to niechybne skojarzenia, nieprawdaż? Jednak, choć nie jest to powiedziane wprost, odnosi się wrażenie, że nic na Edenie się nie marnuje, bowiem cała planeta tętni życiem... Perpetuum mobile? Otóż nie, bo nie ma nic z niczego. Pominąwszy tę kwestię, planeta może zachwycać, mimo piaszczystego pokrycia terenu niebanalnym, no właśnie, drzewostanem? Kwieciem? A "miejskie zabudowania" Edenu wymagają natychmiastowego wyciągnięcia kamery i uwiecznienia tego popisu urbanistycznego. Lem daje do zrozumienia, że całe nasze wyobrażenie o obcej cywilizacji jest mylne, bowiem szukamy czegoś przystającego do tego, co znamy z Ziemi, a tu psikus! I nawet przyrząd do pisania Edeńczycy noszą "przy sobie" żeby nie powiedzieć "w sobie". Wszystko to sprawia, że Eden-planeta jak i utwór jest przerażająco piękny, a właściwie, piękny przerażająco.

Czytając Lema trzeba uświadomić sobie, że oto obcuje się z geniuszem. Człowiekiem, który wyprzedzał swoją i naszą epokę o lata, żeby nie powiedzieć, świetlne. Moja lektura Edenu miała charakter niezwykle ekstatyczny. Nie przypuszczałam dotąd, że czytanie może wyzwolić w człowieku taki aktywizm, bowiem za każdym razem kiedy zostałam zadziwiona aż do samych trzewi, biegłam by...