Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- No, co? Wypowiedział pytanie głośniej i gwałtowniej, niż zamierzał; krótka kwestia rozbrzmiała niczym wybuch niezrozumiałego gniewu. [...] - Co z czym? - spytał, a wówczas niższy od niego towarzysz podróży westchnął ciężko. - O to właśnie pytam - rzekł z irytacją w głosie. - Co takiego? Horace popatrzył na niego jak na kogoś, kto ze szczętem postradał zmysły. Osiągnął tyle, że Halt rozzłościł się jeszcze bardziej. - Co takiego? - zdumiał się Horace, nic już nie pojmując. - Przestań mnie przedrzeźniać! - wrzasnął Halt. - Przestań powtarzać za mną! Pytałem: "co?", więc powiedz mi co. Zrozumiałeś? Horace rozważał w myśli pytanie przez chwilę lub dwie, po czym odparł rzeczowo: - Nie. Halt wziął głęboki wdech, przy czym jego brwi utworzyły krzaczastą literę V, a oczy zaczęły ciskać gniewne iskry. Nim wszakże się odezwał, Horace uprzedził go: - To znaczy, co za "co"? - a następnie, by wyrazić się jaśniej, sprecyzował: - To znaczy, dlaczego "co"? Nadludzkim wysiłkiem, odzyskując panowanie nad sobą, acz bynajmniej nie kryjąc przy tym własnej irytacji, Halt wycedził: - Chciałeś zadać mi pytanie. Horace uniósł brwi. - Tak? Halt skinął głową. - Owszem. Widać to było po tobie. - Rozumiem - odrzekł Horace. - A jakie pytanie? Halta zamurowało i to na dłuższą chwilę. Otworzył usta, zamknął je - otwarł znowu, nim zdołał wykrztusić: - Włśnie o to cię pytałem - warknął. - Spytałem: "co?", bo chciałem wiedzieć, o co chcesz mnie zapytać. - Nie chciałem cię pytać o żadne "co" - obruszył się Horace a Halt rzucił mu podejrzliwe spojrzenie.

- No, co? Wypowiedział pytanie głośniej i gwałtowniej, niż zamierzał; krótka kwestia rozbrzmiała niczym wybuch niezrozumiałego gniewu. [...]...

- Ty... go zabiłeś? - Tak jakby. - Tak jakby? Nie wiem, jak można kogoś "tak jakby" zabić.

- Ty... go zabiłeś? - Tak jakby. - Tak jakby? Nie wiem, jak można kogoś "tak jakby" zabić.

On i ten jego cholerny długopis!

On i ten jego cholerny długopis!

Moja dolna warga zadrżała, bo część mnie chciała się rozpłakać. Inna część chciała mu przyłożyć.

Moja dolna warga zadrżała, bo część mnie chciała się rozpłakać. Inna część chciała mu przyłożyć.

Przez chwilę się zastanawiałam, dlaczego zawsze musiałam mdleć przed Deamonem, a potem padłam na ziemię jak kłoda.

Przez chwilę się zastanawiałam, dlaczego zawsze musiałam mdleć przed Deamonem, a potem padłam na ziemię jak kłoda.

Spojrzałam na te jego poetyckie usta. Marnowały się u takiego człowieka.

Spojrzałam na te jego poetyckie usta. Marnowały się u takiego człowieka.

- I chyba zniszczyłaś też ulubioną bluzkę Ash. - Znowu wyszczerzył zęby, ukazując głęboki dołeczek w policzku. - Cóż, jestem pewna, że pocieszyłeś ją po tak traumatycznym przeżyciu. - Chyba się po tym nie otrząśnie - odpowiedział.

- I chyba zniszczyłaś też ulubioną bluzkę Ash. - Znowu wyszczerzył zęby, ukazując głęboki dołeczek w policzku. - Cóż, jestem pewna, że pocie...

- Szczerze, nie wiem. Czy bycie facetem jest wystarczającym powodem ?

- Szczerze, nie wiem. Czy bycie facetem jest wystarczającym powodem ?

- Czego chcesz? - spytałam. Jej śmiech zabrzmiał jak grzechotanie kostek lodu. - Chcę Patcha.

- Czego chcesz? - spytałam. Jej śmiech zabrzmiał jak grzechotanie kostek lodu. - Chcę Patcha.