Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Leonard Peacock właśnie kończy 18 lat. Szykuje cztery paczki, w środku jest m.in. pistolet, którym planuje zabić szkolnego kolegę, a następnie popełnić samobójstwo w dniu swoich urodzin. Pozostałe paczki zamierza wcześniej rozdać najbliższym osobom.

Przyznaję, że opis książki zaciekawił mnie i przy niedawnej wizycie w bibliotece postanowiłem wypożyczyć tę książkę. Plan wyjścia ciekawy, listy z przyszłości także były interesującym zabiegiem, niestety całą przyjemność z czytania książki zabiera irytujący główny bohater. Opinie czytelników zamieszczone na samym początku powieści wskazywały na niezwykłą osobowość, buntownika, wrażliwego indywidualistę, z którym czytelnik będzie musiał się utożsamić. Ja niestety nie poczułem takiej więzi z Leonardem, nie chciałbym być niemiłym, by nie powiedzieć wręcz chamskim facetem, wywyższającym się nad innymi niemyślącymi tak jak on (jak to Leonard miło określał - überdurniami). Leonard swobodnie w chwilach, kiedy wskazuje na swoją tolerancję i wielką wrażliwość, wspomina, że chce zabić innych uczniów (ponieważ przeszkadzają jego ulubionemu nauczycielowi), wyśmiewa poglądy religijne dziewczyny w której się zakochał, a następnie udaje kogoś, kim nie jest, by poderwać ową dziewczynę (jednak gdy wychodzi na jaw, że ma już chłopaka i nie jest zainteresowana Leonardem znowu określa ją religijną fanatyczką), swoją złość przenosi na nauczycieli, którzy próbują przekazać swoją wiedzę.

Wymowa całej książki jest tak samo zero-jedynkowa jak broszurka religijna rozdawana przez obiekt westchnień głównego bohatera. Nie da się nie zauważyć, że Leonard jest zgorzkniałym człowiekiem, ponieważ nie ma prawdziwego przyjaciela (to smutne, że do tego grona zaliczał chłopaka, z którym praktycznie nie zamienił ani słowa, tylko przysłuchiwał się próbom muzycznym innego ucznia, za które zresztą musiał płacić). Mimo wysokich ocen raczej nie polecam tego tytułu, z całą pewnością nie jest to książka, do której chciałbym jeszcze kiedyś powrócić.

Leonard Peacock właśnie kończy 18 lat. Szykuje cztery paczki, w środku jest m.in. pistolet, którym planuje zabić szkolnego kolegę, a następnie popełnić samobójstwo w dniu swoich urodzin. Pozostałe paczki zamierza wcześniej rozdać najbliższym osobom.

Przyznaję, że opis książki zaciekawił mnie i przy niedawnej wizycie w bibliotece postanowiłem wypożyczyć tę książkę. Plan...

Nina jest kelnerką, pracującą w latynoskiej restauracji, próbującą związać koniec z końcem, dlatego wieść o nieplanowanej ciąży nie przyjmuje z radością, dodatkowo zostaje wyrzucona z pracy, która była jedynym źródłem jej finansów. Kobieta postanawia dokonać aborcji, jednak kolega z pracy, skrywający tajemnicę Jose, próbuje nakłonić ją do zmiany decyzji...

Książka powstała na podstawie filmu i niestety widać, że jest bardzo wzorowana na filmie (w książce nie ma chyba dodanego żadnego wątku, który nie byłby w filmie), język powieści prosty, ogółem historia na kartkach papieru wypada słabiej niż w filmie, dlatego chętnym na zapoznanie się z tą historią zdecydowanie polecam film (z niezłą rolą Eduardo Verástegui), książkę można sobie odpuścić, ewentualnie zapoznać się z nią jako ciekawostką, pamiętając jednak, że w tym przypadku to film wywiera na odbiorcy większe wrażenie niż książka (chyba książki powstałe na podstawie filmów fabularnych są takie, ponieważ takie same odczucia miałem przy pozycji "Motyl i skafander"). Liczyłem na trochę więcej ze strony tej powieści, na dodanie nowych wątków lub bardziej rozbudowanego portretu psychologicznego bohaterów, jednak nie znalazłem tego w tej książce, może wina tego, że szybciej można przeczytać całą książkę (niecałe 240 stron napisane dość dużą czcionką) niż obejrzeć film.

Nina jest kelnerką, pracującą w latynoskiej restauracji, próbującą związać koniec z końcem, dlatego wieść o nieplanowanej ciąży nie przyjmuje z radością, dodatkowo zostaje wyrzucona z pracy, która była jedynym źródłem jej finansów. Kobieta postanawia dokonać aborcji, jednak kolega z pracy, skrywający tajemnicę Jose, próbuje nakłonić ją do zmiany decyzji...

Książka powstała...

O "Milczeniu" usłyszałem po raz pierwszy, gdy przypadkowo natknąłem się na informację o kręconym przez Martina Scorsese filmie, którego premiera jest zapowiedziana na przyszły rok. Dowiedziałem się, że będzie to ekranizacja książki japońskiego pisarza, a ponieważ fabuła "Milczenia" zapowiadała się interesująco, więc przy najbliższej okazji postanowiłem wypożyczyć tę książkę z biblioteki.

Dwaj misjonarze portugalscy Sebastian Rodrigo i Francisco Garupe przez Goę i Makao docierają do Japonii. Pomaga im Kichijiro, który mieszka w Makao, po tym jak jego łódź zatonęła, a teraz chce wrócić do ojczyzny. Głównym celem jest wspieranie japońskich chrześcijan prześladowanych przez lokalne władze i odnalezienie kapłana Perreiry, ich nauczyciela z lizbońskiego klasztoru. Wieści głoszą, że Perreira dokonał aktu apostazji, został buddystą i przyjął japońskie nazwisko. Wkrótce Sebastian i Franisco zmuszeni są do rozdzielenia się, a Rodrigo zostaje zdradzony przez Kichijiro i trafia do więzienia. Tam zaczyna zastanawiać się nad milczeniem Boga nad prześladowanymi przez władzę ludzi.

Muszę przyznać, że książka wywarła na mnie wielkie wrażenie, zakończenie zostawia czytelnika z pytaniami. Język powieści podobał mi się, zwłaszcza listy Sebastiana są napisane pięknym, starym (co nadaje elegancki styl) językiem. Postacie zostały świetnie przedstawione, w ludzki sposób mierzą się z dylematami, a ich psychologiczne portrety pozwalają czytelnikowi utożsamiać się z danymi bohaterami. Dla mnie najciekawszą postacią był Kichijiro, który sam siebie nazywa słabym, jednak wciąż próbuje uzyskać przebaczenie i być chrześcijaninem, mimo wielokrotnego wypowiedzenia korobu (dosł. odstąpienie, wyrzeczenie się). Okładka na początku wydawała mi się niezrozumiała, ale po przeczytaniu książki nabiera sensu. Pewnie jeszcze nie raz przeczytam ten tytuł, ze swojej strony stwierdzam, że choć "Milczenie" liczy zaledwie 170 stron, to jest to najlepsza książka, którą przeczytałem w tym roku.

O "Milczeniu" usłyszałem po raz pierwszy, gdy przypadkowo natknąłem się na informację o kręconym przez Martina Scorsese filmie, którego premiera jest zapowiedziana na przyszły rok. Dowiedziałem się, że będzie to ekranizacja książki japońskiego pisarza, a ponieważ fabuła "Milczenia" zapowiadała się interesująco, więc przy najbliższej okazji postanowiłem wypożyczyć tę książkę...