Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem dziwimy się ludziom, którzy po trupach idą do celu i za cenę premii kwartalnej sprzedadzą kolegę z pracy lub ukradną czyjś pomysł. Gorszy nas zachowanie fałszywych ekspertów, którzy wykorzystują chorobę i niepełnosprawność innych, by zbić majątek na ich naiwności. Szokuje nas do czego może posunąć się były małżonek, żeby tylko móc odebrać drugiej stronie dziecko i przy okazji zrujnować byłej żonie lub mężowi zdrowie, karierę i stabilność finansową. Tak właśnie działają socjopaci. Socjopata tak jak drapieżnik bez litości znęca się nad swoją ofiarą. Ale przeważnie robi to na tyle inteligentnie, że często trudno go zdemaskować i obnażyć jego prawdziwe, bezduszne oblicze.

„Aby pokonać socjopatę, musimy najpierw zrozumieć naturę tego drapieżnika w skórze człowieka”. To zdanie przeczytane przeze mnie na początku książki dało mi sporo do myślenia, bo przyznam, że podchodziłam do tej pozycji trochę z przymrużeniem oka. Zastanawiałam się czy naprawdę miałam kiedykolwiek do czynienia z socjopatą i czy faktycznie socjopatia jest problemem, z którym mogę się kiedyś w swoim życiu spotkać. Wydawało mi się, że jest to po prostu popularny i chwytliwy temat. Okazuje się, że - o ile socjopatia występuje wśród ludzi stosunkowo rzadko, to jednak spotkanie na swojej drodze socjopaty zawsze prowadzi do destrukcji. Niezależnie, czy mamy do czynienia z taką jednostką w związku, w domu, w pracy i szkole czy też w innych instytucjach. Mechanizm uwikłania w relację z socjopatą jest zwykle bardzo podobny. Najpierw oczarowanie i fascynacja, później osaczenie, uzależnienie i wykorzystanie. Martha Stout opisuje socjopatę jako człowieka bez sumienia. I nie jest to tylko skrót myślowy ukazujący bezwzględność danej osoby. Taki człowiek nie potrafi tworzyć realnych więzi emocjonalnych z innymi. Zamiast sumienia posiada pustkę w psychice. Dlatego z taką łatwością przychodzi mu zadawanie drugiemu człowiekowi głębokich ran przy zachowaniu całkowitej bezkarności pod względem emocjonalnym.

Autorka w każdym rozdziale opisuje inną grupę socjopatycznych przypadków i podaje bardzo konkretne rady jak wygrać z socjopatą w sądzie, w pracy czy w innej instytucji. Co ciekawe, przestrzega przed używaniem określenia socjopata. Zamiast tego proponuje spisywanie i nazywanie konkretnych zachowań człowieka, który w jakiś sposób robi nam krzywdę. Myślę, że dla osoby, która boryka się z takim problemem książka będzie dobrym poradnikiem jak postępować z socjopatą i nie pozwolić mu na zrujnowanie własnego życia.

Czasem dziwimy się ludziom, którzy po trupach idą do celu i za cenę premii kwartalnej sprzedadzą kolegę z pracy lub ukradną czyjś pomysł. Gorszy nas zachowanie fałszywych ekspertów, którzy wykorzystują chorobę i niepełnosprawność innych, by zbić majątek na ich naiwności. Szokuje nas do czego może posunąć się były małżonek, żeby tylko móc odebrać drugiej stronie dziecko i...

W dobie znakomitych seriali dostępnych w Internecie, które zyskują coraz większą popularność i stają się łatwo dostępną rozrywką dla wielu ludzi, napisanie książki, która będzie w stanie konkurować z dobrym serialem jest nie lada sztuką. Myślę, że proza Bena Kane może podjąć się tego zadania. Za każdym razem, gdy sięgam po jego książki utwierdzam się w przekonaniu, że autor daje czytelnikom solidną porcję rozrywki, ale także wiedzy historycznej.

Czytelnicy, którzy znają prozę Bena Kane z pewnością nie potrzebują rekomendacji jego nowej książki. Do sięgnięcia po „Ciemne Chmury” chciałabym zachęcić przede wszystkim osoby, które nie miały jeszcze do czynienia z powieściami autora. Twórczość Kane`a skupia się głównie na okresie starożytności. Sam przyznaje, że dzieje starożytnego Rzymu stały się jego obsesją. Bardzo umiejętnie i z niesamowitą lekkością prowadzi czytelników przez kampanie i bitwy. Tematyka, którą pamięta się z lekcji historii okazuje się niezwykle ciekawa i, paradoksalnie, bliska współczesnym ludziom. Jedną z zalet autora jest tworzenie wspaniałych, wielowymiarowych postaci. W ,,Ciemnych Chmurach” to Lucjusz Tullus, rzymski centurion dowodzący oddziałem żołnierzy oraz charyzmatyczny dowódca German Arminiusz, który, w wyniku podstępnego planu, z sojusznika zmienia się we wroga Rzymu. Główni bohaterowie zwykle stoją po przeciwnych stronach konfliktu, ale trudno jest opowiedzieć się po jednej ze stron. Często zdaję sobie sprawę z tego, że kibicuję zarówno jednym, jak i drugim. ,,Ciemne Chmury” przedstawiają klęskę militarną Cesarstwa Rzymskiego, więc tym razem czytelnicy doświadczają nieco innych wrażeń, bo zwykle to właśnie Rzymianie triumfują. Niemniej, książka dostarcza świetnej rozrywki, a przy okazji można naprawdę poszerzyć swoją wiedzę o starożytnym świecie.

W dobie znakomitych seriali dostępnych w Internecie, które zyskują coraz większą popularność i stają się łatwo dostępną rozrywką dla wielu ludzi, napisanie książki, która będzie w stanie konkurować z dobrym serialem jest nie lada sztuką. Myślę, że proza Bena Kane może podjąć się tego zadania. Za każdym razem, gdy sięgam po jego książki utwierdzam się w przekonaniu, że autor...

Ben Kane znów nie zawiódł moich oczekiwań. Trzecia część trylogii „Hannibal. Chmury wojny” okazała się równie wciągająca, co poprzednie. Autor bardzo umiejętnie nawiązuje do wydarzeń opisanych w pierwszej i drugiej części, więc nawet jeśli jakiś fakt umknął mojej uwadze lub po prostu o nim zapomniałam, podczas lektury wszystko się wyjaśnia.

Realia życia naszych bohaterów znacznie się zmieniają. Nie żyją ojcowie Kwintusa i Hanno – Fabrycjusz i Malchus - polegli w bitwie. Również Atia – matka Aurelii i Kwintusa zapada na nieuleczalną chorobę i wkrótce także umiera. Młodzi zaczynają zdawać sobie sprawę, że są zdani przede wszystkim na siebie, a w trudnych warunkach ciągle trwającej wojny nie będzie im łatwo przetrwać. Konflikt braci Hanno – Sapho i Bostara trwa, a ich losy przybierają dość nieoczekiwany obrót. Bracia zostają rozdzieleni przez wodza. Bostar wyrusza drogą morską do Iberii, by wesprzeć Hasdrubala. Sapho zostaje przy Hannibalu. Hanno natomiast otrzymuje odpowiedzialną misję szpiegowską i wyrusza na Sycylię. Jak się okazuje, Sycylia jest miejscem, gdzie stacjonuje oddział wojsk rzymskich, w którym przebywa Kwintus. Wszystkie okoliczności prowadzą do nieuchronnego spotkania przyjaciół, a zarazem wrogów.

Proza Bena Kane zdaje mi się momentami trochę naiwna w swojej narracji. Spotkania Kwintusa i Hanno są tak nieprawdopodobne, że aż trudno sobie wyobrazić, że opowieść mogłaby być prawdziwa. Z drugiej jednak strony, życie bywa bardzo przewrotne i zaskakujące, a dylematy moralne, jakie ze sobą przynosi są nieodłączną jego częścią. Bez względu na to, czy ta historia mogłaby wydarzyć się naprawdę, książkę czytałam z przyjemnością i zaciekawieniem.

Ben Kane znów nie zawiódł moich oczekiwań. Trzecia część trylogii „Hannibal. Chmury wojny” okazała się równie wciągająca, co poprzednie. Autor bardzo umiejętnie nawiązuje do wydarzeń opisanych w pierwszej i drugiej części, więc nawet jeśli jakiś fakt umknął mojej uwadze lub po prostu o nim zapomniałam, podczas lektury wszystko się wyjaśnia.

Realia życia naszych bohaterów...