Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja 6-letnia córeczka głośno się śmiała podczas wspólnej lektury, a to chyba najlepsza rekomendacja :-) Codzienne, absurdalne sytuacje domowe z kucykiem w roli głównej bardzo trafiły w nasz gust. Polecam książkę i czekamy na kolejne historyjki!

Moja 6-letnia córeczka głośno się śmiała podczas wspólnej lektury, a to chyba najlepsza rekomendacja :-) Codzienne, absurdalne sytuacje domowe z kucykiem w roli głównej bardzo trafiły w nasz gust. Polecam książkę i czekamy na kolejne historyjki!

Gusta to bohaterka, którą warto poznać. Silna, zdeterminowana, a jednocześnie kobieca, emocjonalna i pełna pasji do muzyki.

Ale to nie tylko powieść o Guście. To książka, która daje możliwość wczucia się w codzienne wyzwania ocalałych z wojny warszawiaków, wgląd w ich przeżycia i troski (skąd wziąć pieniądze na czynsz, co zjeść, w co się ubrać? jak zbudować życie na nowo i pogodzić się ze stratami?). To jednocześnie obserwacja odradzającego się życia, pasji, chęci czerpania garściami z tego co jest dostępne, nawet jeśli w 1947r. nie ma tego jeszcze wiele.

Podobało mi się to słodko-gorzkie podążanie za Gustą śladami odbudowującej się Warszawy.

W warstwie literackiej - oszczędność języka, niedopowiedzenia. pozostawione pole do interpretacji.

Jestem ciekawa, co czeka Gustę w przyszłości i czekam na kolejne odsłony jej życia prywatnego i zawodowego, które zapowiada się wyjątkowo barwnie.

To zdecydowanie literatura piękna, a wątek zbrodni był w moim odczuciu poboczny.

Gusta to bohaterka, którą warto poznać. Silna, zdeterminowana, a jednocześnie kobieca, emocjonalna i pełna pasji do muzyki.

Ale to nie tylko powieść o Guście. To książka, która daje możliwość wczucia się w codzienne wyzwania ocalałych z wojny warszawiaków, wgląd w ich przeżycia i troski (skąd wziąć pieniądze na czynsz, co zjeść, w co się ubrać? jak zbudować życie na nowo...

Bardzo doceniam styl pisania reportaży Justyny Kopińskiej. Są to bardzo dokładnie podane fakty i rozmowy z minimalnym komentarzem, tak aby czytelnik sam wyciągnął wnioski. Podziwiam odwagę autorki i dobór trudnych tematów. "Polska odwraca oczy" może była dla mnie bardziej przełomową lekturą niż "Z nienawiści do kobiet", ale to tylko dlatego, że było to już moje drugie spotkanie z Justyną Kopińską i wiedziałam, czego się spodziewać. Przy "Polska odwraca oczy" nie mogłam uwierzyć w zło, o którym słucham. Uważam, że to co robi autorka to esencja dziennikarstwa.

Bardzo doceniam styl pisania reportaży Justyny Kopińskiej. Są to bardzo dokładnie podane fakty i rozmowy z minimalnym komentarzem, tak aby czytelnik sam wyciągnął wnioski. Podziwiam odwagę autorki i dobór trudnych tematów. "Polska odwraca oczy" może była dla mnie bardziej przełomową lekturą niż "Z nienawiści do kobiet", ale to tylko dlatego, że było to już moje drugie...