Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci" Elżbiety Jodko-Kuli to zdecydowanie największa objętościowo książka, która przeczytałam w tym roku do tej pory. Chyba też "najtrudniejsza" biorąc pod uwagę czas w jakim do mnie trafiła. Nie sposób odpędzić się od myśli, że wiele rodzin przeżywa obecnie podobne chwilę, jak te opisane w tej powieści.
"Czas niesprawiedliwych" to historia siedmiu warszawskich rodzin, które po odzyskaniu niepodległości zamieszkały na Żoliborzu, opisująca losy trzech pokoleń przed i w czasie II wojny światowej. Na początku obserwujemy dorastanie młodych ludzi, naukę, beztroskie zabawy, pierwsze uczucia. Niestety, kiedy najmłodsze pokolenie wkracza w dorosłość, Hitler napada na Polskę i nic nie jest już takie samo.
Rozpoczynając lekturę nie pomyśłabym nawet, że woja będzie już niedługo tak blisko, za progiem i że wydarzenia w niej opisane tak mocno się uaktualnią. Losy bohaterów przy obecnej sytuacji poruszają jeszcze bardziej. To, że autorka tworząc powieść bazowała na autentycznych dokumentach i opisała wiele wydarzeń, które faktycznie miały miejsce z udziałem postaci historycznych np. brawurowa ucieczka z Auschwitz czterech więźniów w tym Stanisława Jastera.
Książkę warto przeczytać przede wszystkim po to, by przekonać się, że wojna dotknęła ludzi takich jak my. Autorka bez epatowania zbędnym okrucieństwem i przemocą potrafiła stworzyć obraz społeczności w trudnych czasach, który chwyta za serce.
Nauka jak płynie z tego typu tekstów zawsze jest taka sama: nigdy więcej wojny! Ile by takich książek nie powstało zawsze warto ten przekaz przypomnieć

"Czas niesprawiedliwych. Zapisane w pamięci" Elżbiety Jodko-Kuli to zdecydowanie największa objętościowo książka, która przeczytałam w tym roku do tej pory. Chyba też "najtrudniejsza" biorąc pod uwagę czas w jakim do mnie trafiła. Nie sposób odpędzić się od myśli, że wiele rodzin przeżywa obecnie podobne chwilę, jak te opisane w tej powieści.
"Czas niesprawiedliwych" to...

Już jakiś czas temu skończyłam lekturę "Czerwonego jeziora" Julii Łapińskiej, która zwyciężyła w konkursie @wydawnictwoagora na powieść sensacyjną. Absolutnie czuć doświadczenie autorki, które zdobywała na łamach różnych czasopism i tworząc teksty do antologii.
Na terenie poradzieckiego poligonu na obecnie polskich terenach dochodzi podczas wesela rosyjskiego oligarchy do morderstwa ochroniarza biznesmena. Z pozoru prosta sprawa angażuje ambitną policjantkę Ingę i Kubę wypalonego fotografa wojennego. Rozwiązanie zagadki kryje się na starych fotografiach i w zapomnianych dokumentach.
Bardzo dobry styl autorki jest ogromną zaletą tej powieści. Mimo że powieść liczy, bagatela, prawie 600 stron w ogóle się tego nie czuje, bo czyta się ją kedn tchem. To sensacja/kryminał typu, jaki lubię najbardziej czyli z historią, która sięga wiele lat wstecz i której rozwiązanie znajdziemy właśnie w przeszłości. A poza tym mamy tutaj też gorącą miłość, której nie jest w stanie zatrzeć śmierć i czas, brudne interesy i ogromne pieniądze oraz afgański skarb.
Wątków jest tu sporo, ale autorka tak sprawnie prowadzi narrację, że wszystko układa się w spójną, jasną dla czytelnika całość. Zakończenie choć od pewnego momentu przynajmniej cześciowo spodziewane przynosi ogromną satysfakcję.
Ogromną zaletą są też dobrze skonstruowane postaci na tle bardzo ciekawego obyczajowego obrazka (zarówno w przeszłości jak i teraźniejszość).
Z przyjemnością sięgnę po kolejne powieści autorki

Już jakiś czas temu skończyłam lekturę "Czerwonego jeziora" Julii Łapińskiej, która zwyciężyła w konkursie @wydawnictwoagora na powieść sensacyjną. Absolutnie czuć doświadczenie autorki, które zdobywała na łamach różnych czasopism i tworząc teksty do antologii.
Na terenie poradzieckiego poligonu na obecnie polskich terenach dochodzi podczas wesela rosyjskiego oligarchy do...

"Suka" jest opowieścią prosta tylko z pozoru. Ot historia prostej kobiety, która nie mogąc mieć dzieci, przygarnia szczenię. Pies, na którego przelewa całą swoją miłość ucieka od niej i wraca gnany zwierzęcymi instynktami.
Styl Quintany jest bardzo prosty, ale jednocześnie pełen emocji i budujący mroczne napięcie. W bezpośredni sposób, bez zbędnych upiększeń, wielkich słów i rozbudowanych metafor opowiada o niesprawiedliwości losu, presji społecznej, o marzeniach, które nie mają prawa się spełnić i przez to nieodwracalnie zmieniają człowieka i burzą jego rzeczywistość , o miłości zaborczej, że przekracza granice zdrowego rozsądku. Dlatego jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii chociaż pozostawia w czytekniki wielki smutek.
Ot, takie współczesne katharsis, bez herosów.

"Suka" jest opowieścią prosta tylko z pozoru. Ot historia prostej kobiety, która nie mogąc mieć dzieci, przygarnia szczenię. Pies, na którego przelewa całą swoją miłość ucieka od niej i wraca gnany zwierzęcymi instynktami.
Styl Quintany jest bardzo prosty, ale jednocześnie pełen emocji i budujący mroczne napięcie. W bezpośredni sposób, bez zbędnych upiększeń, wielkich słów...