Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z lepszych i prawdziwszych powieści, jakie kiedykolwiek przeczytałam (i tych, które jeszcze przeczytam, również).
"Łuk triumfalny" opisuje życie, do tego tak realistycznie, że ciężko nie wczuć się w akcję, sytuację, bohaterów i wszystko pozostałe. Akcja nie jest wartka, zwłaszcza na początku, z czasem jednak przyspiesza i nie pozwala biednemu czytelnikowi się od niej oderwać. Warto jednak pamiętać o tym, że Remarque'a nie czyta się dla samej akcji, lecz głównie dla bezbłędnie oddanej atmosfery, mistrzowskiej narracji i bohaterów z krwi i kości. "Łuk..." zawiera sobie wszystkie spośród tych elementów.
Powieść jest pełna smutku i nostalgii, atmosfera przygnębia, a świat nie pozostawia złudzeń. Nawet miłość okazuje się nie mieć większej wartości i być raczej ciężarem niż pocieszeniem. Mimo to pokazuje świat, w którym chciałoby się zanurzyć, a narracja bezbłędnie umożliwia to czytelnikowi. Opisanych uczuć po prostu nie da się nie przeżywać razem z bohaterami i tak, mowa tu głównie o Raviku. Czy w naszym świecie istnieją jeszcze tacy mężczyźni, czy, jak to bywa z ideałami, występują jedynie w powieściach?

Jedna z lepszych i prawdziwszych powieści, jakie kiedykolwiek przeczytałam (i tych, które jeszcze przeczytam, również).
"Łuk triumfalny" opisuje życie, do tego tak realistycznie, że ciężko nie wczuć się w akcję, sytuację, bohaterów i wszystko pozostałe. Akcja nie jest wartka, zwłaszcza na początku, z czasem jednak przyspiesza i nie pozwala biednemu czytelnikowi się od niej...

"Invocato" to książka zdecydowanie oryginalna. Bądźmy szczerzy, wilkołaki, wampiry, podróże w czasie i w kosmos to oklepane motywy. Tutaj zaś mamy coś innego, na dodatek zostało to bardzo ciekawie opisane. Świat samobójców to mroczne i zasadniczo nieprzyjazne miejsce. Na dodatek dość skomplikowane (to, jak on działa, mimo wszystko można by było dokładniej opisać). Nie ma jednak takiego miejsca, w którym nie można miło spędzać czasu z przyjaciółmi. Miasto Samobójców wypełnione jest wypełniony przeróżnymi postaciami, które są jedną z mocniejszych stron powieści. Główni bohaterowie są bardzo dobrze skonstruowani, każdy z nich ma swój własny, niepowtarzalny charakter. Można ich lubić bądź nie, ale w każdym z nich znajdzie się coś, co spawi, że nie przejdziemy obok niego obojętnie. Moim ulubionym bohaterem był Kaztez, zwany też Kapitanem. Im dalej w treść i im lepiej go poznawałam, tym większą sympatią pałałam do Koshego, który jest bardziej skomplikowaną postacią, niż by się mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Również relacje między bohaterami są bardzo ciekawe i pełne humoru, ale nie opierają się wyłącznie na żarcikach - co też jest dobre.
Akcja jest bardzo dynamiczna, z licznymi zwrotami. Niektóre z nich bardzo zaskakują. Niestety szybkość następujących po sobie wydarzeń przejawia się również w chaotyczności narracji. Ona zdecydowanie nie jest dobrą stroną powieści. Łatwo pogubić się w tym, co właściwie się dzieje oraz w tym, o której postaci jest mowa w danym momencie. Podobnie w dialogach, czasami po prostu brakuje stwierdzenia, kto wypowiada daną kwestię.
Zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu pierwsza połowa książki, kiedy Bura dopiero poznaje świat samobójców i rządzące nim reguły. Później nieoczekiwanie większość wydarzeń zaczyna doyczyć właśnie jej i nie zawsze jest logicznie wytłumaczone, dlaczego. Części scen nadal nie rozumiem (jak na przykład pobytu w więzieniu oraz obrad Rady). Podobnie brakuje umotywowania części decyzji podjętych przez postacie (tutaj szczególnie nasuwa mi się postać Magika). Momentami irytowała także warstwa emocjonalno-romantyczna powieści - do jasnej ciasnej, dlaczego prawie każdy bohater po kolei musi czuć coś do Lilith? Całe szczęście nie była to główna oś postaci. W tym miejscu autorce należy się też pochwała za opisy nielicznych scen erotycznych, skromne i niepozbawione dobrego smaku, mimo ogólnej tendencji w literaturze do jak najdokładniejszych (i coraz bardziej wyuzdanych) opisów seksu. Brawa za przezwyciężenie tej plagi.
Nie wszystkie wątpliwości zostały wyjaśnione i nie wszystkie wątki doprowadzone do końca, a jednak wydaje się, że bez kontynuacji można by się było obejść. Brakuje tutaj napięcia, które zmusiłoby czytelników do oczekiwania na kolejny tom z wielką niecierpliwością i poobgryzanymi z jej powodu paznokciami. Zobaczymy, jak się to rozwinie dalej.

"Invocato" to książka zdecydowanie oryginalna. Bądźmy szczerzy, wilkołaki, wampiry, podróże w czasie i w kosmos to oklepane motywy. Tutaj zaś mamy coś innego, na dodatek zostało to bardzo ciekawie opisane. Świat samobójców to mroczne i zasadniczo nieprzyjazne miejsce. Na dodatek dość skomplikowane (to, jak on działa, mimo wszystko można by było dokładniej opisać). Nie ma...

Po Kosiku zdecydowanie spodziewałam się czegoś lepszego. FNiN to seria, którą mimo upływu lat mogę czytać w kółko bez przerwy i oczekiwałam, że opowiadania tego autora będą równie wciągające. Większość z nich mnie niestety zawiodła. Pomysły nie były złe, a wręcz przeciwnie, miały w sobie spory potencjał. Tego "czegoś" zabrakło w ich realizacji. Wydaje mi się, że te opowiadania są po prostu zbyt krótkie, niewystarczająco rozwinięte (miałam wrażenie, że część była napisana na szybko, "po łebkach"). Wyjątkiem jest tutaj "Szczelina", która jest opowiadaniem najdłuższym, trzymającym w napięciu i naprawdę wciągającym. W pozostałych opowiadaniach rzucają się w oczy schematyczność w konstruowaniu bohaterów, niezbyt porywające opisy scen erotycznych, niedokładne tłumaczenie realiów przedstawionych światów (po lekturze części opowiadań nasuwa się pytanie: "co się właściwie stało/dzieje?") i mimo wszystko ubogie opisy. To ostatnie do części przedstawionych historii pasuje, ale w innych razi. Niewiele jest tu również naprawdę rozwiniętych postaci - rozumiem, że w opowiadaniach (które z definicji nie są długie) nie zawsze jest miejsce na rozpisywanie wszystkich przemyśleń, rozterek i historii życiowej każdego z bohaterów, ale czasami jednak warto choć trochę pogłębić charakter przynajmniej tego głównego. Inaczej czytelnik nie ma się z kim utożsamiać i nic dziwnego, że te opowiadania nie wywołują tyle emocji, ile powinny.
Nie sposób nie zgodzić się, że jest w nich ukryta prawda o ludzkiej naturze, obecznych czasach i ostrzeżenia na przyszłość - jednak to nie wystarczy, aby opowiadania poruszały alo zachwycały. Pięć opowiadań, a nie dziesięć i skupienie się nie tylko na przedstawionym świecie, ale też i na jego "ludzkiej faunie" i to byłby naprawdę dobry zbiór. Niestety jest wręcz odwrotnie.

Po Kosiku zdecydowanie spodziewałam się czegoś lepszego. FNiN to seria, którą mimo upływu lat mogę czytać w kółko bez przerwy i oczekiwałam, że opowiadania tego autora będą równie wciągające. Większość z nich mnie niestety zawiodła. Pomysły nie były złe, a wręcz przeciwnie, miały w sobie spory potencjał. Tego "czegoś" zabrakło w ich realizacji. Wydaje mi się, że te...