Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mikropowieść (ewentualnie: długie opowiadanie wydane jako książka) będąca fanfikiem do mangi/anime „Death Note” – historia kryminalna z elementem fantastycznym. Raczej dla fanów DN, chociaż podstawy tła są wyjaśnione i można czytać osobno. Nie spoileruje DN.

Tym razem konkluzja przed szczegółami: Przyjemne, ale bez szału.

Największy problem, jaki można mieć z „Another Note” – zupełnie niezawiniony przez autora – jest taki, że o ile po kilkunastu latach od premiery samych mangi i anime może jeszcze znaleźć się zupełnie niewinny odbiorca, który doceni wszystkie zwroty akcji (na przykład ja, choć naprawdę trzeba było unikać kluczowych wyszukiwań w sieci, no a ja niestety w pewnym momencie popełniłam błąd i włączyłam Google), o tyle chyba trudno znaleźć osobę, która zaangażuje się w uniwersum Death Note na tyle, żeby do „Another Note” dotrzeć i chcieć czytać, a przy tym nie będzie miała jego fabuły katastrofalnie zaspoilerzonej. A to BARDZO dużo zmienia w odbiorze. Dlatego, jeżeli jesteś jakimś cudem taką osobą – zaprzestań czytania i tego, co dalej, i fanfików, i szukania artów. Ogólnie ZAPRZESTAŃ.

BYĆ MOŻE DALEJ SĄ SPOILERY (zależy, jak je definiujemy)

Na plus:

– Oficjalny fanfik zawsze ma ten miły plus, że więcej osób go kojarzy.

– Podoba mi się przedstawienie agentki FBI Naomi Misory, która w tej prostej historyjce ma nawet kilka niuansów jako postać (zasadniczo Masakra Misora, która najpierw kopie, a potem myśli, ale ma też swoje czułe punkty, no i jest uroczo zniesmaczona brakiem dobrych manier, nawet na miejscu zbrodni). Utwierdziłam się w przekonaniu, że najgorsze, co mogło ją spotkać w życiu, to poznanie i pokochanie takiego niekompetentnego, seksistowskiego kolesia jak Raye Penber.

– Bardzo przyjemna przewrotka fabularna na koniec – przyjemna w sposób, hmm, bardziej fanfikowy niż ściśle kryminalny. O ile człowiek nie ma totalnie zaspoilerzone, bo wtedy można co najwyżej smakować zmyłki po drodze jak lizanie cukierka przez szybkę. A to jest takie ładne, kiedy przerysowany fanfik nagle robi KLIK i wszystko wskakuje na swoje miejsce.

– Mello jako narrator. Mała rzecz a cieszy. Kolejny kamyczek do uznania, jak patologiczną instytucją był sierociniec Wammy’s House.

– Miejsca zbrodni są malownicze i sama idea takiej, a nie innej, serii „Los Angeles BB murder cases” jest niezła. Zwłaszcza ostatni przypadek.

Na minus:

– Fabuła kryminalna to w zasadzie zestaw zagadek, mocno udziwnionych, poza granicę sensu. Rzadko przeszkadzają mi takie rzeczy, ale naprawdę tym razem nawet ja nie umiałam zamknąć oczu na to, jak bardzo to się wszystko jednak kupy nie trzyma. To, że ja akurat, mimo matematycznego wykształcenia, nie lubię zagadek liczbowych, to mój problem, ale tu są luki logiczne, które nawet ja widzę, choć wolałabym nie. A kiedy Mello-narrator na koniec wyznaje rozbrajająco, że w sumie nie wie, co wiedział L, to miałam ochotę tłuc go książką po blond główce. Bo to, że z kolei wiedział dokładnie, co myśleli w skrytości duszy inni bohaterowie, to mi nie przeszkadza – prawo narracyjnego zawieszenia niewiary.

– Kompletne niewykorzystanie rewelacyjnego motywu fantastycznego. No dobra, w tym miejscu chyba już każdy wie (i to nie jest wielki spoiler), że chodzi o oczy shinigami (pozwalające widzieć czyjeś imię i pozostały czas życia), które oryginalny bohater „Another Note” ma od urodzenia. Fanfiki niekomercyjne rozwiązywały ten motyw po prostu rewelacyjnie – na tylu poziomach: jako chwyt budowania napięcia i tworzenia zwrotów w scenach sensacyjnych, do budowania psychologicznego portretu postaci czy nastroju niesamowitości. Oczywiście – wymagałoby to więcej narracji z punktu widzenia tego bohatera, ale nie zmienia to faktu, że pomysł został utopiony.

Mikropowieść (ewentualnie: długie opowiadanie wydane jako książka) będąca fanfikiem do mangi/anime „Death Note” – historia kryminalna z elementem fantastycznym. Raczej dla fanów DN, chociaż podstawy tła są wyjaśnione i można czytać osobno. Nie spoileruje DN.

Tym razem konkluzja przed szczegółami: Przyjemne, ale bez szału.

Największy problem, jaki można mieć z „Another...

Umieranie w śniegu

„Abominacja” Dana Simmonsa to specyficzne tomiszcze. Jedno można powiedzieć na pewno: jeżeli wspinaczka wysokogórska was nudzi, lepiej wybierzcie inną lekturę. Co innego, gdy tęsknicie do gór.
(...)

Całość recenzji w magazynie Esensja:
https://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=31081

Umieranie w śniegu

„Abominacja” Dana Simmonsa to specyficzne tomiszcze. Jedno można powiedzieć na pewno: jeżeli wspinaczka wysokogórska was nudzi, lepiej wybierzcie inną lekturę. Co innego, gdy tęsknicie do gór.
(...)

Całość recenzji w magazynie Esensja:
https://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=31081

Uśmiech towarzyszki Kamli

Polityczny esej połączony z reportażem z partyzanckiego przemarszu to w wykonaniu prozaiczki światowej klasy broń niezwykle niebezpieczna. Arundhati Roy w „Indiach rozdartych” wrzuca czytelnika w sam środek krwawego konfliktu, opisanego z liryczną pasją.
(...)

Całość recenzji w magazynie Esensja:
https://www.esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=30536

Uśmiech towarzyszki Kamli

Polityczny esej połączony z reportażem z partyzanckiego przemarszu to w wykonaniu prozaiczki światowej klasy broń niezwykle niebezpieczna. Arundhati Roy w „Indiach rozdartych” wrzuca czytelnika w sam środek krwawego konfliktu, opisanego z liryczną pasją.
(...)

Całość recenzji w magazynie...