Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I zgodzę się, że może dzieło nie wybitne, jednak przyznać trzeba, że Pani Grochola dobrą pisarką jest.
Zgrabne dialogi, sensowna fabuła, wielopłaszczyznowe ujęcie tematu, a przede wszystkim, czego już od dłuższego czasu mi brakuje wśród polskich twórców - wiarygodność psychologiczna. Temat (molestowanie seksualne dzieci) niestety niełatwy i zdecydowanie można nie podołać.
Ujęło mnie i zapadło mi w pamięć przesłanie, że zło rodzi zło, zawiść rodzi zawiść, nienawiść - nienawiść, itd. A po przeczytaniu tej książki dochodzę do wniosku, że za wszelką cenę powinniśmy pracować nad tymi negatywnymi uczuciami. Nie możemy dać się nimi omotać, bo skutek jest niedobry.

I zgodzę się, że może dzieło nie wybitne, jednak przyznać trzeba, że Pani Grochola dobrą pisarką jest.
Zgrabne dialogi, sensowna fabuła, wielopłaszczyznowe ujęcie tematu, a przede wszystkim, czego już od dłuższego czasu mi brakuje wśród polskich twórców - wiarygodność psychologiczna. Temat (molestowanie seksualne dzieci) niestety niełatwy i zdecydowanie można nie podołać....

Myślałem, że nie udźwignę ciężaru tego dzieła i odłożę. Dotrwałem jednak.
Świąt i ich atmosfery jak na lekarstwo. Każde z opowiadań bez większego pomysłu. Ma się wrażenie jakby autorom płacili od strony. Najbardziej rozczarował Pan Kieres prze-nudnym opowiadaniem o smutnym i nieciekawym nauczycielu akademickim, którego porzuciła dziewczyna. Na szczęście jadąc pociągiem do Karpacza poznaje nową miłość.
Pani Niemczynow uraczyła nas z kolei opowieścią, w której bohaterka uczy się wizualizacji - czyli sztuki wyobrażania sobie tego, czego się chce, ażeby to się spełniło.
Cały cykl, to istna treść bez treści. Ani to wzruszające, ani pouczające, ani wiarygodne psychologicznie.

Myślałem, że nie udźwignę ciężaru tego dzieła i odłożę. Dotrwałem jednak.
Świąt i ich atmosfery jak na lekarstwo. Każde z opowiadań bez większego pomysłu. Ma się wrażenie jakby autorom płacili od strony. Najbardziej rozczarował Pan Kieres prze-nudnym opowiadaniem o smutnym i nieciekawym nauczycielu akademickim, którego porzuciła dziewczyna. Na szczęście jadąc pociągiem do...

Talk shows takie jak 'Rozmowy w toku' są znane i lubiane na całym świecie. Ludzie zamiast wędrować do gabinetów psychologicznych, czy psychiatrycznych, postanawiają opowiedzieć na wizji o swoim prywatnym życiu. Myślałem, że książka - wywiad rzeka z prowadzącą RwT będzie swoistego rodzaju odczarowaniem formatu tego programu. Wierzyłem, że dowiemy się czegoś więcej niż widać w tv. Złudne nadzieje. Otrzymujemy zlepek wspomnień dziennikarki z poszczególnych programów okraszony informacją, że dość często rozmowa z jej gości była do łez wzruszająca. Dowiadujemy się, że nad programem pracował sztab ludzi, a pani Ewa często nie miała sposobności porozmawiać z uczestnikami przed rozpoczęciem nagrania.
Na miejscu Pani Ewy Drzyzgi w ogóle nie zgodziłbym się na wydanie tej książki. Jawi się w niej bowiem, jako osoba w zasadzie nie mająca wielkiego wpływu na cokolwiek i zawalona pracą od rana do wieczora, która w dodatku próbowała jakoś 'ogarnąć' dom rodzinny,

Talk shows takie jak 'Rozmowy w toku' są znane i lubiane na całym świecie. Ludzie zamiast wędrować do gabinetów psychologicznych, czy psychiatrycznych, postanawiają opowiedzieć na wizji o swoim prywatnym życiu. Myślałem, że książka - wywiad rzeka z prowadzącą RwT będzie swoistego rodzaju odczarowaniem formatu tego programu. Wierzyłem, że dowiemy się czegoś więcej niż widać...