Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór plotek zgrabnie opisanych przez zdolnego egotyka.

Zbiór plotek zgrabnie opisanych przez zdolnego egotyka.

1.Książka Ryszarda Bugaja po lekturze pozostawia tyleż optymizmu, co zwątpienia. Nadzieją napełnia fakt, że są w polskiej polityce ludzi, którzy pozostają przyzwoici, nie dają się zanurzyć w szambie kunktatorstwa, tego co Ryszard Bugaj nazywa dowcipnym, ironicznym eufemizmem "elastycznością".

2.Jednostkowe świadectwa zawsze powinny być traktowane jako jednostkowe - nawet w przypadku ludzi, którzy czynami dowiedli swojej uczciwości. Więc ta książka to dla mnie kolejny opis dużej części przemian na scenie polskiej polityki drugiej połowy XX wieku. Myślę, że są to niesłychanie cenne lekcje dla człowieka w moim wieku, który obserwuje scenę polityczną z pewnym niezrozumieniem - książki dotyczące drugiej poł. XX w., a w szczególności lata '90 pokazują drogę, jaką przeszła polska polityka i z czego wynika jej obecny kształt. Jest to wartościowa lektura także dla tych, którzy uznają, że polityki nie można zostawić na żer "elastyczności" zawodowych polityków, dla których ta rola to "być albo nie być". Szukam w tym środowisku takich ludzi jak autor tej książki.

PS Trudno oceniać tymi samymi gwiazdkami "Kosmos" Gombrowicza i "O sobie i innych". 8 gwiazdek za to, jak uczciwie i mądrze jest napisana książka mimo wszystko wspomnnieniowo-publicystyczna, mająca mniejszą rangę niż powieści czy traktaty filozoficzne.

1.Książka Ryszarda Bugaja po lekturze pozostawia tyleż optymizmu, co zwątpienia. Nadzieją napełnia fakt, że są w polskiej polityce ludzi, którzy pozostają przyzwoici, nie dają się zanurzyć w szambie kunktatorstwa, tego co Ryszard Bugaj nazywa dowcipnym, ironicznym eufemizmem "elastycznością".

2.Jednostkowe świadectwa zawsze powinny być traktowane jako jednostkowe - nawet w...

Zbyt mało czasu minęło, żeby czytać tę książkę po prostu jak powieść. Zbyt ważne są teraz zagadnienia (którą wymieniam dalej) organizujące świat "Uległości"; zbyt ważne tu i teraz.
Nie można jednak się dać zmylić. Uważny czytelnik (w prawdę powiedziawszy i ten gapowaty) zauważy, że jest to powieść o niemocy Europy, napisana w klasycznie houellebecq'owskim stylu - porażającej diagnozy bez wyjmowania nawet bloczka recept. Europa cierpi na nowotwór swojej własnej kultury, zbyt wiele jest już przerzutów na jej tożsamość, żeby dała się uratować. No cóż, mam nadzieję, że tak jak w "Cząstkach elementarnych" w miarę myślenia o tej książce i upływu czasu, zacznę dostrzegać w niej kojące nerwy pęknięcia, przez które wsączy się nadzieja, że to jeszcze nie jest koniec.

Zbyt mało czasu minęło, żeby czytać tę książkę po prostu jak powieść. Zbyt ważne są teraz zagadnienia (którą wymieniam dalej) organizujące świat "Uległości"; zbyt ważne tu i teraz.
Nie można jednak się dać zmylić. Uważny czytelnik (w prawdę powiedziawszy i ten gapowaty) zauważy, że jest to powieść o niemocy Europy, napisana w klasycznie houellebecq'owskim stylu -...