Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marcel Moss przybywa do nas z nową historią, niezwiązaną z dotychczasowymi seriami. Czy z tego również wyjdzie cykl – nie wiem ;) „Polana” to jednak niezła powieść, nieco inna niż dotychczasowe, klimatyczna i tajemnicza.

Sambor, były policjant o tragicznej przeszłości, musi wrócić w rodzinne strony, by zidentyfikować ciało siostry, z którą nie miał kontaktu od ponad dwudziestu lat. Okazuje się, że ktoś pomógł jej opuścić ten świat, a Sambor czuje, że mimo ich historii winny jest Lilii wyjaśnienie tej sprawy.

Powieść jest niesamowicie klimatyczna. Nieźle jest opisana taka duszna – cicha, pozornie spokojna, ale jednak napięta – atmosfera małej mieściny, gdzie wszyscy wiedzą o sobie wszystko, ale pewne rzeczy i tak pozostają w ukryciu. W otoczeniu lasów wśród ludzi rodzą się pogłoski i legendy, a w okolicy dzieją się rzeczy, których nikt by się nie spodziewał po takim „zadupiu”.

Historia Lilii i Sambora jest tragiczna – jak bardzo, to odkrywamy stopniowo podczas lektury. Polubiłam głównego bohatera, choć zdecydowanie nie jest kryształowym człowiekiem, ma swoje za uszami. Podobał mi się też motyw powrotu na „stare śmieci” i odmawiania relacji sprzed wielu lat. Bardzo liczę na kontynencie, bo jeden z wątków zdecydowanie zasługuje na rozwinięcie.

Moooże zabrakło mi trochę typowego dla Mossa huknięcia, jakiegoś dramatycznego zwrotu akcji, elementu zaskoczenia, do którego nas już autor – o ironio – przyzwyczaił ;) Niemniej spędziłam dobry czas z tą książką, więc polecam i czekam na ciąg dalszy! Nadal w swojej mossowej topce mam serię Echo, Tytusa i Furię, ale to te było niezłe!

Marcel Moss przybywa do nas z nową historią, niezwiązaną z dotychczasowymi seriami. Czy z tego również wyjdzie cykl – nie wiem ;) „Polana” to jednak niezła powieść, nieco inna niż dotychczasowe, klimatyczna i tajemnicza.

Sambor, były policjant o tragicznej przeszłości, musi wrócić w rodzi...

Rozwiń

Zwiń

Przyznam, że po „Szkarłatnej Ćmie” spodziewałam się po prostu interesującej lektury. Na pewno nie oczekiwałam historii, o której nie mogę przestać myśleć po jej zakończeniu. A jednak...

Rune jest arystokratką w społeczeństwie, które od kilku lat żyje w nowym ustroju, w którym czarownice są eliminowane. Problem w tym, że i Rune jest jedną z nich, która w ukryciu, jako Szkarłatna Ćma, pomaga innym kobietom schwytanym przez gwardię. Gideon jest kapitanem gwardii i poluje na Ćmę. Ma powody przypuszczać, że jest nią Rune.

Zacznę od tego, że mamy tu świetne podejście do tematu magii – otóż czarownice do wszelkich zaklęć potrzebują krwi, a rany zadane w tym celu zostawiają charakterystyczne blizny – trudno jest więc ukrywać swoją magię. Rune znalazła na to błyskotliwy sposób!

Kreacja bohaterów jest bardzo dobra, choć może nie jakoś bardzo rozbudowana. Mamy tu narrację z perspektywy Rune i Gideona, ale brakuje mi trochę spojrzenia Alexa – brata Gideona. Alex tworzy jeden z wierzchołków dość tragicznego trójkąta miłosnego. Ten wątek jest bardzo poruszający i łamiący serce 💔

Powieść jest dość przewidywalna, ale nie jest to w tym przypadku duża wada, bo oryginalne jest wiele innych rzeczy, fabuła nie musi być aż tak innowacyjna ;) Zakończenie... Cóż, z jakiegoś powodu myślałam, że to jednotomówka, teraz wiem, że nie – i BARDZO chcę już ciąg dalszy!

Książka jest pięknie wydana i porządnie przygotowana pod kątem językowym. Okładka przyciąga uwagę, a na skrzydełkach znajdziemy ukryte teksty :)

Jeśli lubicie historie o czarownicach, tę zdecydowanie powinniście przeczytać. Choć dostrzegam w niej drobne wady, to i tak zrobiła na mnie ogromne wrażenie, nie mogę się doczekać drugiego tomu 💜

Przyznam, że po „Szkarłatnej Ćmie” spodziewałam się po prostu interesującej lektury. Na pewno nie oczekiwałam historii, o której nie mogę przestać myśleć po jej zakończeniu. A jednak...

Rune jest arystokratką w społeczeństwie, które od kilku lat żyje w nowym ustroju, w którym czarownice s...

Rozwiń

Zwiń

Ludka Skrzydlewska jak nikt łączy różne gatunki. Tu mamy romans z elementami fantastyki i kryminału, teoretycznie z kategorii new adult, choć wg mnie jak najbardziej dla dorosłych czytelników ;) „Łatwopalna” to książka, która bardzo mnie ciekawiła, zresztą jak wszystko tej autorki.

Laney jako dziecko przeżyła tragedię – wydostała się z pożaru domu, ale nie udało się to jej bratu. Dziewczyna obwinia się o to, bo jest w jakiś sposób połączona z ogniem – potrafi go wyczuć i kontrolować. Gdy pojawia się podpalacz, który chce zwrócić na siebie jej uwagę, cała przeszłość do niej wraca, a w sprawie pomoże jej seksowny strażak Dax.

Powiem szczerze na wstępie – gdy skończyłam książkę i dowiedziałam się, że została napisana pięć lat temu, wiele mi to wyjaśniło. Mam wrażenie, że przez ten czas autorka się wyraźnie rozwinęła – w każdej kwestii. Bardziej aktualne książki Ludki Skrzydlewskiej są po prostu lepsze, choć nie powiem, „Łatwopalna” wcale nie jest zła!

Bawiłam się świetnie, czytając tę powieść. Łączenie różnych gatunków naprawdę świetnie autorce wychodzi, każdy znajdzie tu coś dla siebie ;) Nie do końca przekonała mnie przemiana głównej bohaterki, która nagle po dwudziestu latach niemal z dnia na dzień wyzbywa się kompleksów i toksycznych przekonań na własny temat. Chciałabym, żeby tak się dało ;) Laney jest w ogóle postacią z ciekawie zarysowanym tłem. Dax to facet właściwie idealny, może nawet zbyt ;) Seksowny strażak, odważny, wyrozumiały, wspierający, cierpliwy... Trochę szkoda, że nie został rozwinięty wątek przyjaźni Laney i Savannah – było wskazane parę skaz ma tej relacji, aż prosiło się o jakąś konfrontację, ale nic takiego się nie pojawiło.

Rozwiązania zagadki kryminalnej domyśliłam się dość wcześnie, ale mam wrażenie, że autorce nie zależało, żeby to było jakieś ogromne zaskoczenie, bo tożsamość „złola” okazała się dość oczywista.

Mimo wszystko zakończenie było całkiem satysfakcjonujące, zwłaszcza że nie było tu żadnego ratowania damy z opresji – dama radzi sobie sama!

To na pewno nie jest moja ulubiona książka Skrzydlewskiej, ale i tak mi się podobała. Można uznać ją za niewymagającą rozrywkę :)

Ludka Skrzydlewska jak nikt łączy różne gatunki. Tu mamy romans z elementami fantastyki i kryminału, teoretycznie z kategorii new adult, choć wg mnie jak najbardziej dla dorosłych czytelników ;) „Łatwopalna” to książka, która bardzo mnie ciekawiła, zresztą jak wszystko tej autorki.

Laney ...

Rozwiń

Zwiń

„Dni krwi i światła gwiazd” to drugi tom trylogii „Córka dymu i kości”. Pierwszy tom mnie zachwycił, drugi też okazał się świetny!

Karou straciła całą swoją chimerycką rodzinę, gdy aniołowie urządzili rzeź. Teraz jest jedyną osobą, która zna tajemnice wskrzeszania – tworzenia nowych ciał dla poległych chimer. Akiva tymczasem szuka Karou, choć wie, że ona go nienawidzi. Jednocześnie zaczyna się buntować przeciwko działaniom swoich dowódców.

Ta powieść jest specyficzna, jeśli chodzi o fabułę. Cała trylogia to zbita opowieść, nie da się czytać tych powieści oddzielnie, nie stanowią same w sobie odrębnych historii, nie mają zamkniętych w danym tomie wątków. Zdecydowanie czytać ją należy jako trylogię, mam więc nadzieję, że na trzeci tom nie będziemy długo czytać.

Niezmiennie podziwiam kreację świata – autorka stworzyła coś niesamowicie oryginalnego, a przy tym rozbudowanego i spójnego. Bardzo rzadko się zdarza, żeby fantastyczne uniwersum miało wszystkie te cechy ;) Chętnie przeczytałabym więcej o procesie tworzenia ciał, tu mam lekki niedosyt.

Dzieje się tu dużo, jest dość chaotycznie, ale takie było założenie – w końcu toczy się wojna... Karou znalazła się w nieciekawej sytuacji i radzi sobie, jak może. Współczułam jej, zwłaszcza gdy z bardzo mieszanymi uczuciami wspominała Akivę. Promyczkami tej powieści okazali się Zuzana i Mik, przeurocza parka z dawnego „ludzkiego” życia Karou.

Cóż, na pewno polecam, ale jako trylogię – sama będę z niecierpliwością czekać na ciąg dalszy, bo historia urywa się w dość kluczowym momencie 🙈

„Dni krwi i światła gwiazd” to drugi tom trylogii „Córka dymu i kości”. Pierwszy tom mnie zachwycił, drugi też okazał się świetny!

Karou straciła całą swoją chimerycką rodzinę, gdy aniołowie urządzili rzeź. Teraz jest jedyną osobą, która zna tajemnice wskrzeszania – tworzenia nowych ciał ...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję bez bicia – choć z Thornverse jestem na bieżąco, to z trylogii „Garstka z Ustki” czytałam na razie tylko pierwszy tom. Nie przeszkodziło mi to jednak w sięgnięciu po kolejną ustecką serię, którą otwiera „Tajemnica domu Uklejów”.

Nina w spadku po swojej pracodawczyni, a jednocześnie przyjaciółce, dostaje stary dom w lesie pod Ustką. Jest pełna optymizmu, przynajmniej do momentu, gdy już pierwszej nocy w domu zjawia się włamywacz. Choć akcja ta kończy się dla niego kiepsko, na jaw wychodzą tajemnice ukrywane w tym domu, a Nina staje się podejrzaną.

„Tajemnica domu Uklejów” to komedia kryminalna, lekka, przyjemna, taki typowy comfort read. Bardzo ujęły mnie Gracje – trzy przyjaciółki, które dotąd znały się tylko z internetu. Sama mam taką grupę, na którą mogę liczyć mimo dzielącej nas odległości – moje Pancerne to takie Ninowe Gracje ;) (E, K, P – 💜). Każda z nich jest na swój sposób świetna i czuję, że jeszcze pokażą, na co je stać. Ciekawym aspektem jest też to, że wszystkie trzy są pisarkami, każda w nieco innym „stadium rozwoju” i innym gatunku, ale uwielbiam czytać o świecie wydawniczym od kuchni, zwłaszcza że sama jestem jego częścią zawodowo.

Nie wiem, czy jest tu minus, czy plus, czy cecha neutralna, ale nie wiem, czy na podstawie kilkunastu stron byłabym w stanie odróżnić tę powieść od komedii kryminalnych np. Marty Kisiel. Ten gatunek rządzi się swoimi prawami i w moim odczuciu trochę brakuje tu różnorodności. Nie zmienia to faktu, że już same okoliczności akcji TDU (tajemniczy dom, zagadka sprzed lat, klimatyczne miasteczko) skłaniają mnie do czekania na kolejne tomy z niecierpliwością. Po lekturze mam też ochotę po raz pierwszy w życiu odwiedzić Ustkę ;)

Dodam jeszcze tylko, że słowa od autorki na koniec... łamią serce. Nie mają dużo wspólnego z samą książką, ale myślę, że każdy fan Anety Jadowskiej doceni prawdziwość tych słów.

Czekam na ciąg dalszy i przesyłam ogromnego tulasa @jadowska4sure 💜

Przyznaję bez bicia – choć z Thornverse jestem na bieżąco, to z trylogii „Garstka z Ustki” czytałam na razie tylko pierwszy tom. Nie przeszkodziło mi to jednak w sięgnięciu po kolejną ustecką serię, którą otwiera „Tajemnica domu Uklejów”.

Nina w spadku po swojej pracodawczyni, a jednocześ...

Rozwiń

Zwiń

To jest już standard – książki Martyny Pustelnik dostają ode mnie 10/10, a na tę ocenę w moich oczach zasługuje naprawdę niewiele powieści. „Dałaś plamę, Lena” nie jest wyjątkiem. To książka, która trafiła prosto do serca i poruszyła wrażliwe struny.

Lena na podstawie pamiętników zmarłej mamy chce znaleźć swojego biologicznego ojca – ma mnóstwo pytań dotyczących własnego życia. Nieoczekiwaną pomoc w poszukiwaniach otrzymuje od nowo poznanego Kornela, który mimo pozornej antypatii wciąga się w misję. Okazuje się, że może i on potrzebuje pomocy od Leny.

Uwielbiam styl Martyny Pustelnik, która umie pięknie wejść w buty swoich bohaterek, prowadząc narrację z ich perspektywy. Flora, Mela, Lena – każda z nich jest zupełnie inna. Lena to dziewczyna szalona, która kreuje się na jeszcze bardziej szaloną. Jest sobą, a jednocześnie nadal szuka, co to oznacza. Dużo przeklina, nie zawsze radzi sobie z głębszymi relacjami. Jest LUDZKA.

Kocham tę serię za ogrom nawiązań do Disneya, do starych piosenek czy motywów z lat 90. Za humor, który w 100% pokrywa się z moim, choć jest dość specyficzny i niekoniecznie trafi do każdego.

W tej powieści znajdziemy jeszcze takie motywy jak życie z niepełnosprawnością (Kornel ma zdeformowaną dłoń) czy bifobia (Lena spotyka się z wyjątkowo obrzydliwymi tekstami na swój temat).

Przez pół książki śmiałam się na głos, przez drugie pół płakałam, gdzieniegdzie śmiałam się przez łzy. Po prostu ogrom emocji!

Jedyna wada to wydanie – nie mam problemu z nowym wydawnictwem, ale szkoda, że książka ma inny format i design na grzbiecie :(

Podsumowując... jestem zasmarkana. Znaczy... zakochana.

To jest już standard – książki Martyny Pustelnik dostają ode mnie 10/10, a na tę ocenę w moich oczach zasługuje naprawdę niewiele powieści. „Dałaś plamę, Lena” nie jest wyjątkiem. To książka, która trafiła prosto do serca i poruszyła wrażliwe struny.

Lena na podstawie pamiętników zmarłej ...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam tę serię! „Bourbon Bliss” to czwarty tom cyklu „Tajemnicze miasteczko Bootleg Springs” pisanego przez duet Lucy Score i Claire Kingsley. Tę akurat część pisała Claire i dla odmiany nie opowiada ona o nikim z rodzeństwa Bodine'ów, ale o kimś im bliskim.

June Tucker jest inna, wszyscy to wiedzą. Piekielnie inteligentna, ale niekoniecznie odnajdująca się w niuansach norm społecznych. Jej analityczny umysł nie wydaje się zdolny do romantycznych uczuć... póki w Bootleg Springs nie zjawia się George, kontuzjowany futbolista, którego oczarowuje ta nietypowa dziewczyna.

Zacznę od tego, że nigdzie nie pojawia się żadna „diagnoza” June czy jakiekolwiek określenie jej nieneurotypowości. Nie jestem żadnym specjalistą, żeby takie diagnozy stawiać, ale myślę, że autorce chodziło o ukazanie osoby w spektrum autyzmu. Perspektywa June jest tu bardzo interesująca, to fascynujące, dowiedzieć się, jak funkcjonuje taki piękny umysł, poznać procesy myślowe i analizy każdego detalu. Jednocześnie pięknym aspektem tej powieści jest to, jak George „uczy” June czuć – a robi to ze wzruszającym wyczuciem i godną podziwu subtelnością.

Ta nietypowa relacja mnie ujęła. Stanowi ona jednak oczywiście główny nurt powieści, ale przeplata się on z innymi wątkami, które są równie ciekawe. Nie mogło zabraknąć zagadki kryminalnej, która ciągnie się przez całą serię – to też jedyny wątek, który może nieco przeszkodzić nam w cieszeniu się powieścią, jeśli nie znamy wcześniejszych tomów, ale jest on z grubsza przybliżony.

Oczywiście przewijają się tu znane nam już postaci – rodzina Bodine'ów i inni mieszkańcy Bootleg Springs. Miło zobaczyć, co dzieje się u nich po jakimś czasie!

Przy poprzednich tomach zdarzyło mi się narzekać na tłumaczenie, teraz nie było źle, choć pojawiły się „genitalia” w gorącej scenie :p

Momentami było wzruszająco, o czym już pisałam, momentami akcja trzymała mnie w napięciu, a momentami śmiałam się w głos. Ta powieść dostarczyła mi pełnej gamy emocji. Bardzo polecam cały cykl 💜

Uwielbiam tę serię! „Bourbon Bliss” to czwarty tom cyklu „Tajemnicze miasteczko Bootleg Springs” pisanego przez duet Lucy Score i Claire Kingsley. Tę akurat część pisała Claire i dla odmiany nie opowiada ona o nikim z rodzeństwa Bodine'ów, ale o kimś im bliskim.

June Tucker jest inna, wsz...

Rozwiń

Zwiń

Moja pierwsza przygoda z „Necrovetem” okazała się burzliwa – byłam niesamowicie zaintrygowana, miałam wielkie oczekiwania (tak, wiem), które nie w całości się spełniły, ale generalnie książka mi się podobała. Drugi tom jest lepszy, choć też ma drobne wady ;)

Florka przyzwyczaiła się już do pracy w nietypowym gabinecie weterynaryjnym, gdzie pani doktor to nieumarła, drugi technik jest faunem, a pacjentami – magiczne stworzenia. Teraz trochę zamętu wprowadzi nowa techniczka i... pojawiające się w okolicy przeróżne smoki.

Bawiłam się rewelacyjnie przy tej książce, nie ma co ukrywać. Najbardziej podobały mi się oczywiście jak wszelkie drakonidy – smoki i pokrewne, bardzo różne stworzenia. Poza tym... Cóż, jeśli lubicie fantastykę, być może kojarzycie żarciki z centaurów i ich noworodków, których źrebięca część hasa już wesoło po łące, a wiotkie niemowlę zwisa z końskiego tułowia ;) Tu dowiadujemy się, jak to jest z tymi centaurami, bo autorka zaserwowała nam bombę w postaci centaurzego porodu! Jedna z ciekawszych scen, jakie przeczytałam od bardzo dawna :)

W przeciwieństwie do pierwszego tomu, mamy tu wyraźniej zarysowany wątek przewodni, który przewija się przez całą powieść, co też uważam za zmianę na plus, bo pierwszy tom przypominał raczej zbiór opowiadań. Tu czyta się płynniej i wiemy, do czego dąży fabuła.

Ale żeby nie było kolorowo, to jest coś, do mnie mocno zirytowało. Uwaga, bo tu lekki spoiler. Florka CO RUSZ wyciąga telefon i dokumentuje wszystko na zdjęciach – jej galeria pełna jest relacji ze spotkań z magicznymi zwierzętami, co jest wielokrotnie powtarzane. Miałam nadzieję, że do czegoś to prowadzi (choć nawet wtedy byłoby tego za dużo), myślałam, że może zgubi telefon i trafi on w niepowołane ręce, ale... nie. Po co to w takim razie?

Podsumowując, książka świetna, warta uwagi i nastrajająca bardzo pozytywnie do ciągu dalszego, biorąc pod uwagę, że już teraz drugi tom jest lepszy od pierwszego 😊 Mimo irytującej wady bardzo mi się podobała.

Moja pierwsza przygoda z „Necrovetem” okazała się burzliwa – byłam niesamowicie zaintrygowana, miałam wielkie oczekiwania (tak, wiem), które nie w całości się spełniły, ale generalnie książka mi się podobała. Drugi tom jest lepszy, choć też ma drobne wady ;)

Florka przyzwyczaiła się już d...

Rozwiń

Zwiń