Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura podróżnicza- dobra kategoria. Jednak w rozmowie z swoimi bohaterami autor powtarza, że pisze reportaż- i tu już mi coś nie pasuje.
Podczas lektury nie mogłam się pozbyć wrażenia, że autor był trochę zawiedzony swoimi bohaterami- że nie byli bardziej "dzicy", nie chcieli dać się fotografować. Chciał zwiedzić egzotyczny kraj, a tu ludzie siedzą w telefonach i nie na próby zaszufladkowania ich w jakikolwiek sposób patrzą krzywo.
Męcząca lektura, czytało się strasznie ciężko.

Literatura podróżnicza- dobra kategoria. Jednak w rozmowie z swoimi bohaterami autor powtarza, że pisze reportaż- i tu już mi coś nie pasuje.
Podczas lektury nie mogłam się pozbyć wrażenia, że autor był trochę zawiedzony swoimi bohaterami- że nie byli bardziej "dzicy", nie chcieli dać się fotografować. Chciał zwiedzić egzotyczny kraj, a tu ludzie siedzą w telefonach i nie...

Ostatnio czytam bardzo dużo powieści YA, jako przerywnik od poważniejszych książek i ze wszystkich, które dotychczas przeczytałam, ta jest zdecydowanie najsłabsza.
Główna bohaterka zachowuje się, jakby była spowolniała umysłowo. No bo wyobraźmy to sobie- wychodzisz z samochodu, podchodzi do ciebie chłopak, którego w sumie nie znasz, zaczyna Cię obłapiać i przytulać do siebie, a ty nic nie robisz, nie pytasz go, o co chodzi, tylko idziesz posłusznie, jak ślepe ciele, kontemplujesz jego zapach i wtulasz się w jego bok. Kto tak robi...?
Główny męski bohater cierpi na poważny brak charakteru, ale umówmy się- w tego typu literaturze on ma tylko wyglądać. Za to nie w porządku jest to, że na początku zachowuje się jak przemocowiec, dotykając główną bohaterkę bez jej zgody, osaczając ją. I jeśli mój wywód czyta ktoś młodszy- nie. to nie jest fajne. To nie jest romantyczne. Niezależnie od tego, jak ładną buźkę by miał, za coś takiego powinien dostać po gębie i tyle.
W każdym romansie powinien być taki moment, kiedy pojawia się mur-przeszkoda, którą kochankowie muszą przejść, by być razem. I tu jest kolejny problem tej książki-autorka jest tak zakochana w swoich bohaterach, że nic logicznego nie przyszło jej do głowy.
No bo co to za kryzys-bohaterka widzi zdjęcie swojego chłopa z inną, nawet nie zdąży tego porządnie przetrawić, a już on wskakuje przez okno i ją przeprasza...nie mówiąc o tym, że ten wątek wziął się kompletnie znikąd i w otchłani nicości pogrążył się już na następnej stronie.
Te dziecinne wyobrażenie mafii, która chce sobie robić problemy, porywając jakąś dziewczynę syna milionera...dlaczego nie samego syna? Przecież łazi wszędzie sam, dużo czasu spędza w sumie chodząc, dzięki głównej bohaterce. Cel idealny!
No i kolejna sprawa. Wszystkie postacie są płaskie jak naleśnik, są po prostu różnymi imionami, przewijającymi się na stronach. Ale ta biseksualna koleżanka, która wiecznie wrzeszczy, grozi i chce się z każdym bić...Serio? Czyli jak lubi dziewczyny to musi się zachowywać jak facet na sterydach? Litości...
Plusik mały za motyw tworzenia wspomnień i za rozmowy z ojcem, pomimo tego, że były kosmicznie sztuczne. I bawiło mnie to, że przed każdą rozmową musieli siadać na kanapie. Taka klisza z amerykańskiego serialu! Stać i mówić naraz najwyraźniej tata nie potrafił, a chodzić to już w ogóle :D.
Także nie polecam, chyba że ktoś ma straszną ochotę na kiepski fanfik. Wtedy się nadaje idealnie.

Ostatnio czytam bardzo dużo powieści YA, jako przerywnik od poważniejszych książek i ze wszystkich, które dotychczas przeczytałam, ta jest zdecydowanie najsłabsza.
Główna bohaterka zachowuje się, jakby była spowolniała umysłowo. No bo wyobraźmy to sobie- wychodzisz z samochodu, podchodzi do ciebie chłopak, którego w sumie nie znasz, zaczyna Cię obłapiać i przytulać do...

Czy jest to książka pełna samo zachwytu? Jest. Ale czy Freynman nie był bardzo ciekawym człowiekiem? Dla mnie był :)
Podziwiam w nim to, że był w stanie oddać się w pełni każdej pasji, niezależnie, czy chodziło o fizykę, walenie w bębny, czy otwieranie sejfów.

Czy jest to książka pełna samo zachwytu? Jest. Ale czy Freynman nie był bardzo ciekawym człowiekiem? Dla mnie był :)
Podziwiam w nim to, że był w stanie oddać się w pełni każdej pasji, niezależnie, czy chodziło o fizykę, walenie w bębny, czy otwieranie sejfów.