Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rita Segato, argentyńska feministka, powiedziała, ze nie możemy mieć tych samych aspiracji, co mężczyźni wewnątrz patriarchalnego porządku, ponieważ odtworzymy dokładnie to samo, tylko w innych ciałach. Musimy dążyć do wyobrażenia zupełnie nowego świata, świata całkiem innego.

James Canon powinien był wziąć sobie słowa aktywistki do serca, siadając do pisania tej książki. Być może udałoby mu się wówczas stworzyć coś inspirującego, nowatorskiego, zmuszającego do krytycznego przewartościowania istniejącego porządku świata.

Jednak kobiety z miasta wdów (uwaga: homoseksualiści to też wdowy lub stare panny, a ksiądz jest w ogóle poza wszelkimi kategoriami) nie są pełnoprawnymi, samodzielnymi bytami. Mimo że od dawna żyją bez mężczyzn nieustannie definiowane są w odniesieniu do nich jako "wdowa po ...". Przez wiele lat zupełnie sobie nie radzą bez mężczyzn, choć życie z nimi wcale nie było kolorowe. Powtarzają te same schematy pełne chciwości, małostkowości, zazdrości, żądzy władzy. A kiedy nagle, właściwie deus ex machina pojawia się nowa rzeczywistość (proces jej tworzenia jest bardzo, bardzo mglisty), to nie jest ona wcale taka nowa. I tanie chwyty rodem z realizmu magicznego zupełnie tych fabularnych braków nie ratują.

Jak ktoś chce wniknąć do prawdziwe kobiecego świata, niech poczyta Tokarczuk. Tam nie biegają nagie, zawistne kobiety, a świat ma inną, zupełnie nową jakość.

Rita Segato, argentyńska feministka, powiedziała, ze nie możemy mieć tych samych aspiracji, co mężczyźni wewnątrz patriarchalnego porządku, ponieważ odtworzymy dokładnie to samo, tylko w innych ciałach. Musimy dążyć do wyobrażenia zupełnie nowego świata, świata całkiem innego.

James Canon powinien był wziąć sobie słowa aktywistki do serca, siadając do pisania tej książki....

Kolega powiedział mi niedawno, że w Ciudad Juarez, jego rodzinnym mieście, nigdy nie wychodzisz bez pożegnania, ani nie rozstajesz się z kimś pokłócony, bo nie wiesz, czy jeszcze tę osobę zobaczysz. Klimat podobnej niepewności i życia "tu i teraz" przewija się w całej Ameksyce. Kruche i wiecznie zagrożone jest życie tak naprawdę wszystkich mieszkańców pogranicza: narkotykowych bossów i pomniejszych sicarios, sprzedających i kupujących narkotyki, tych którzy współpracują z przemytnikami, tych którzy otwarcie przeciwko nim występują i tych, którzy nie mają z nimi zupełnie nic wspólnego.
Książka Vulliamy'ego to kapitalna reporterska robota kompleksowo pokazująca różne oblicza wojny narkotykowej, jej przyczyny, skutki, uczestników i ofiary. Na wnikliwą lekturę zasługują zwłaszcza fragmenty o roli USA w tym konflikcie, jej udziału w praniu pieniędzy z handlu, dostarczaniu broni dla sicarios, przymykaniu oczu na przejściach granicznych (tak, gros towaru w jedną, i pieniędzy i broni w drugą stronę przewożonych jest za przyzwoleniem strażników legalnymi drogami). Nie mówiąc już, że to przecież główny rynek zbytu narkotyków.
Ogromny szacunek za odwagę, wnikliwość i wielowymiarowość. Zdecydowanie nie jest to książka, którą czyta się jednym tchem (mi zajęła aż 3 lata! Z przerwami, rzecz jasna), ale warto, oj warto było, poświęcić jej tyle czasu.

Kolega powiedział mi niedawno, że w Ciudad Juarez, jego rodzinnym mieście, nigdy nie wychodzisz bez pożegnania, ani nie rozstajesz się z kimś pokłócony, bo nie wiesz, czy jeszcze tę osobę zobaczysz. Klimat podobnej niepewności i życia "tu i teraz" przewija się w całej Ameksyce. Kruche i wiecznie zagrożone jest życie tak naprawdę wszystkich mieszkańców pogranicza:...

Autorka sporo miejsca poświęca nudzie w tundrze. Podczas czytania tej książki, świetnie rozumiałam, co mogła czuć. Taki ciekawy temat, a taka nuda!

Autorka sporo miejsca poświęca nudzie w tundrze. Podczas czytania tej książki, świetnie rozumiałam, co mogła czuć. Taki ciekawy temat, a taka nuda!