Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor podejmuje się obrony tezy, której obronić się nie da. Oczywiście pozycja posiada swoje walory, np. ogrom pracy porównawczej , mnóstwo ciekawych informacji rzadko goszczących na kartach opracowań, nawet tych stricte naukowych. Wywody i konkluzje są jednak bardziej fantazmatami niż faktami. Staram się zrozumieć intencje pana Pawłowskiego, jak mniemam wpisują się one w ogólną tendencję poddawania rewizji naszej historii najnowszej. Prace takie nieograniczone ideologicznym wpływem narracji marksistowskiej zaczęły powstawać licznie po 89r. i są niewątpliwie potrzebne, zauważmy, że w ostatnich 3 dekadach poddano deprecjacji znaczenie 1 września na rzecz 17 dnia tego miesiąca. Głównym burzycielem porządku II Rzeczpospolitej stały się nie nazistowskie Niemcy, a sowiecka Rosja. Idąc za przykładem prof. Pawła Wieczorkiewicza, prawicowi historycy i publicyści rzucili się do roztrząsania kwestii współpracy na linii Berlin - Warszawa, która rzekomo mogła nam zagwarantować nabytki terytorialne na wschodzie kosztem ZSRR a II wojna światowa nigdy nie miałaby miejsca. Oczyma wyobraźni widzieli żołnierzy WP kroczących ramię w ramię z żołnierzami Wermachtu! Niestety, obawiam się, że na końcu tej drogi obranej również przez wielu (o zgrozo) zawodowych historyków znajduje się przeświadczenie o wielkości i mocarstwowości dzisiejszej Polski. Ten błąd już kiedyś nasi przodkowie popełnili.

Autor podejmuje się obrony tezy, której obronić się nie da. Oczywiście pozycja posiada swoje walory, np. ogrom pracy porównawczej , mnóstwo ciekawych informacji rzadko goszczących na kartach opracowań, nawet tych stricte naukowych. Wywody i konkluzje są jednak bardziej fantazmatami niż faktami. Staram się zrozumieć intencje pana Pawłowskiego, jak mniemam wpisują się one w...

Pierwsza książka Coelho jaką przeczytałem. Do dziś nie potrafię zrozumieć na czym polega fenomen autora. Skąd tak duża popularność jego prozy? Fascynację myślą wschodu widać gołym okiem, dla kogoś jednak wychowanego w mocno zracjonalizowanej i zintelektualizowanej kulturze Europy twórczość Coelho może stanowić barierę nieprzekraczalną. Nie czuję potrzeby przedzierania się przez gąszcz quasi filozoficznych haseł, które ostatecznie nie składają się na żaden logiczny system.

Pierwsza książka Coelho jaką przeczytałem. Do dziś nie potrafię zrozumieć na czym polega fenomen autora. Skąd tak duża popularność jego prozy? Fascynację myślą wschodu widać gołym okiem, dla kogoś jednak wychowanego w mocno zracjonalizowanej i zintelektualizowanej kulturze Europy twórczość Coelho może stanowić barierę nieprzekraczalną. Nie czuję potrzeby przedzierania się...

Słowo i obraz, cisza i muzyka, światło i ciemność zapadająca wraz z ostatnią zgaszoną świecą. Rozpacz i ukojenie w misternej szacie dźwiękowej materii. Niewypowiedziany smutek wioli, metafizyczne piękno Leçons de ténèbres Couperina. Zacząłem od filmu, potem była książka. Ach, gdyby tak wyciąć kadr i oprawiwszy go w zdobną ramę zawiesić na ścianie? Czyż nie byłby zdolny konkurować z krajobrazami Giorgiona czy Poussina? Niezwykły minimalizm pióra Pascala Quignarda sprawia, że za każdym zdaniem czai się niewiadoma, stoi niedopowiedzenie. Wręcza nam powściągliwy autor do ręki paletę zmysłów i maluj -mówi, graj, słuchaj, czuj!

Słowo i obraz, cisza i muzyka, światło i ciemność zapadająca wraz z ostatnią zgaszoną świecą. Rozpacz i ukojenie w misternej szacie dźwiękowej materii. Niewypowiedziany smutek wioli, metafizyczne piękno Leçons de ténèbres Couperina. Zacząłem od filmu, potem była książka. Ach, gdyby tak wyciąć kadr i oprawiwszy go w zdobną ramę zawiesić na ścianie? Czyż nie byłby zdolny...