Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli nie możesz zrobić tego, co trudne, spróbuj tego, co niemożliwe.

Jeśli nie możesz zrobić tego, co trudne, spróbuj tego, co niemożliwe.

poziom (…) kultury w ciągu ostatnich dwudziestu lat spadł przeraźliwie, zamierają w niej wymogi właściwe człowiekowi cywilizowanemu. Idee, w które uczyłem się wierzyć, niczym wzgardzone starocie trafiają dzień w dzień na śmietnisko; terror instynktu stadnego opanował ogromne przestrzenie niegdysiejszej cywilizacji. Społeczeństwo, w którym żyję, jest już obojętne nie tylko wobec najwyższych osiągnięć ducha; zobojętniało też na ludzkie i duchowe aspekty stylu zwykłej, codziennej egzystencji. Zamiar, który namacalnie, wyczuwalnie przenika moją epokę, napełnia mnie rozpaczą; pogardzam gustem, rozrywkami i potrzebami otaczających mnie mas, ich moralność obserwuję ze sceptycyzmem, i uważam za nieszczęsne ambicje rozwoju techniki i bicia rekordów, które są z zadowoleniem witane przez tłumy. Człowiek ducha jest zjawiskiem samotnym i zmuszony jest kryć się w katakumbach, jak średniowieczni mnisi, którzy chronili przed zwycięskimi Wandalami tajemnicę Litery.

poziom (…) kultury w ciągu ostatnich dwudziestu lat spadł przeraźliwie, zamierają w niej wymogi właściwe człowiekowi cywilizowanemu. Idee, w...

Jezus dotknięciem dłoni zapalił ekran na przedramieniu, a ksiądz Janeczek zdobył się na odwagę. -Skoro twierdzi pan, że jest bytem duchowym, który przybrał materialną manifestację - to po co wam ta elektronika? -Gry tu mam - odpowiedział krótko Jezus i wlazł do szafy

Jezus dotknięciem dłoni zapalił ekran na przedramieniu, a ksiądz Janeczek zdobył się na odwagę. -Skoro twierdzi pan, że jest bytem duchowym,...

Człowiek więc był obznajomiony z wilkiem od stuleci, uważał go niemal za towarzysza życia, przed którym musiał się mieć na baczności nie bardziej niż przed innymi, czy to zwierzętami, czy ludźmi.

Człowiek więc był obznajomiony z wilkiem od stuleci, uważał go niemal za towarzysza życia, przed którym musiał się mieć na baczności nie bar...

Społeczności żyjące tak blisko zamieszkałych przez liczne zwierzęta, a nielicznych ludzi lasów, puszcz, pustkowi, były skazane na przebywanie razem ze zwierzętami, na współżycie i współpracę z nimi. Świat przyrody jawił się jako ramy, w których osadzone zostało ludzkie życie.

Społeczności żyjące tak blisko zamieszkałych przez liczne zwierzęta, a nielicznych ludzi lasów, puszcz, pustkowi, były skazane na przebywani...

Tego typu idea może rozwarunkować co bardziej niestabilne umysły kast wyższych - pozbawić je wiary w szczęśliwość jako Dobro Najwyższe, a w zamian rozbudzić w nich przekonanie, iż cel jest gdzieś dalej, gdzieś poza sferą aktualnego bytowania ludzi; że celem życia nie jest podtrzymywanie dobrobytu, lecz jakieś tam pogłębianie i doskonalenie świadomości, jakieś poszerzanie wiedzy. Co zresztą, pomyślał zarządca, może być prawdą. Ale prawdą nie do przyjęcia w obecnych warunkach.

Tego typu idea może rozwarunkować co bardziej niestabilne umysły kast wyższych - pozbawić je wiary w szczęśliwość jako Dobro Najwyższe, a w ...

Gdy w patrycjuszowskim domu panna się nudziła, nie grała w karty, nie biegła do kina czy do kawiarni, tylko sięgała po książkę i czytała – takie były czasy.

Gdy w patrycjuszowskim domu panna się nudziła, nie grała w karty, nie biegła do kina czy do kawiarni, tylko sięgała po książkę i czytała – t...

Każdego poniedziałku zjawiał się u nas pokurczony i wrzaskliwy człowieczek ze skórzanym workiem na plecach, w którym przynosił "Gazetę Światową" wydawaną przez Tolnaiego, "Nowe Czasy" i "Velhagen und Klasings Monatshefte" oraz szeroki wybór węgierskich i zagranicznych kurierów literackich. "Już tu jest, już się zbliża" - wyśpiewywał na schodach, z entuzjazmem i boleśnie, jakby fakt, że nadszedł "Blatt der Hausfrau", miał jakieś doniosłe znaczenie. Ale też naprawdę oczekiwaliśmy na te pisma z biciem serca. Człowieczek ten wnosił do naszego domu powiew Literatury i Kultury. Później przez dwadzieścia lat nie widziałem owego herolda. Kiedy po upływie tego czasu znów znalazłem się w rodzinnym mieście, wśród zjaw z lat dzieciństwa pojawił się naraz i ten karzełek, zatrzymał mnie na ulicy, zmierzył od stóp do głów znajomym spojrzeniem i poufnie, z dłonią przy ustach wyszeptał: "Przez trzydzieści lat przynosiłem do tego miasta kulturę, i wie pan, jak to się dla mnie skończyło? Wpadłem do szamba!" Machnął ręką i pozostawił mnie na rogu ulicy. Rozpytywałem się wśród znajomych, którzy potwierdzili tę niewesołą wieść: z wypchanym "kulturą" workiem na plecach rzeczywiście wpadł do szamba i mało się w nim nie utopił. Był to brutalny symbol, a jednak czułem, że tego entuzjastycznego kolportera drobnomieszczańskiej kultury nie mógł spotkać inny los.

Każdego poniedziałku zjawiał się u nas pokurczony i wrzaskliwy człowieczek ze skórzanym workiem na plecach, w którym przynosił "Gazetę Świat...

Pochylił się nad ciałem morskiego zwierzęcia i nie przejmując się zachętami sprzedawcy, długo wpatrywał się w otwarte, szklane oczy mątwy, które, nawet martwe, odbijały blask nieba i twarz Askenasiego. "Jakie to miłe z jej strony- myślał niemal z rozczuleniem - że zatrzymuje na chwilę moją twarz w tym martwym, maleńkim lusterku... to naprawdę jest miłe z jej strony". Poczuł, że już nigdy nie będzie samotny, odkąd nawet martwe mątwy dają mu znak, gdy się nad nimi pochyla, rośliny wzywają go swoimi zapachami, ma tutaj liczne znajomości, łączą go z tym światem więzy pokrewieństwa.

Pochylił się nad ciałem morskiego zwierzęcia i nie przejmując się zachętami sprzedawcy, długo wpatrywał się w otwarte, szklane oczy mątwy, k...