Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez pewien czas zastanawiałam się, co powinnam napisać o tej książce. Zgodnie z decyzję powziętą kilka tomów temu, nie zagłębiam się już w fabułę. Szczególnie że od tomu siódmego zrobiło się dość przewidywalnie. Jednak w ósmej cześci Cornwellowi udało się znowu zaskoczyć, na szczęście pozytywnie, więc i ocena rośnie w górę!

Zachwyty nad ciągłym rozwijaniem bohatera i nowymi intrygami musiały jednak ustąpić miejsca rozczarowaniu. Wiecie bowiem, co jest głównym znakiem rozpoznawczym autora? Sceny batalistyczne. Nie wiem, co się zadziało w tym tomie, ale ich opisy nie miały żadnego polotu i sama się przy nich lekko umęczyłam.

Za to język jak zwykle piękny! Warsztat na 102! Po prostu sposób przedstawienia jego pomysłu na ten tom mnie nie przekonał.

Przez pewien czas zastanawiałam się, co powinnam napisać o tej książce. Zgodnie z decyzję powziętą kilka tomów temu, nie zagłębiam się już w fabułę. Szczególnie że od tomu siódmego zrobiło się dość przewidywalnie. Jednak w ósmej cześci Cornwellowi udało się znowu zaskoczyć, na szczęście pozytywnie, więc i ocena rośnie w górę!

Zachwyty nad ciągłym rozwijaniem bohatera i...

Przyznaję, że każdy kolejny tom serii "Wojen Wikingów" wprawiał mnie dotąd w obawy, kiedy doczekam się telenoweli. Mimo swojej miłości do tego gatunku serialu i tego, iż wiem, że autor pisze na wyższym poziomie, nie mogłam pozbyć się tej myśli z głowy. I chyba w siódmym tomie poniekąd się tego doczekałam.

Nie będę się zagłębiać w fabułę - jeśli poznaliście poprzednie tomy serii i czytacie tę recenzję, to zapewne i tak już domyślacie się wydarzeń tej części i podjęliście zdanie, że będziecie ją czytać. To przecież siódmy tom, kto przerwie w środku serii?

Problem w tym, że po raz pierwszy wszystko było dla mnie zbyt przewidywalne. Do tego miałam wrażenie, że autor nie miał pomysłu na ten tom. Chciał zrobić z niego "zapchaj dziurę"? Nie mam pojęcia, tak wyszło.

To wciąż dobra książka, niemniej na przestrzeni tej serii najsłabsza.

Przyznaję, że każdy kolejny tom serii "Wojen Wikingów" wprawiał mnie dotąd w obawy, kiedy doczekam się telenoweli. Mimo swojej miłości do tego gatunku serialu i tego, iż wiem, że autor pisze na wyższym poziomie, nie mogłam pozbyć się tej myśli z głowy. I chyba w siódmym tomie poniekąd się tego doczekałam.

Nie będę się zagłębiać w fabułę - jeśli poznaliście poprzednie tomy...

To była chyba moja ostatnia przygoda z twórczością Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Jak dla mnie, podobnie jak w przypadku kilku ostatnich jej książek, które przedstawiałam Wam na profilu, zaczęła pisać wszystko na jedno kopyto. Randka z "Kastorem" była lepsza od moich tegorocznych spotkań z twórczością autorki, jednak zostawiła bardzo gorzki posmak na języku i woń rozczarowania.

„Chcę być twoim wsparciem, twoim przyjacielem i obrońcą̨. Nikt nigdy nie dotknie cię̨ wbrew twojej woli. Przysięgam. Inaczej zginie.”

Temat kobiet będących ofiarami przemocy i szukających pomocy można było lepiej ugryźć. Cieszę się, że został w ogóle poruszony, niemniej jego potencjał jest znacznie większy. Poza tym, gdy Colleen Hoover zabrała się za niego, to płakałam. Dosłownie łzy ciekły mi ciurkiem po twarzy. Tutaj emocje były, ale nie tak duże, jak bym chciała. A i tak miałam już zaniżone oczekiwania po lekturze "Zakrętów losu" czy "Randki z Hugo Bosym".

"- Gdzie ja cię znalazłem, mała?
- W piekle.
- Cholernie ciekawe miejsce, samych fajnych ludzi tam spotykam."

To była chyba moja ostatnia przygoda z twórczością Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Jak dla mnie, podobnie jak w przypadku kilku ostatnich jej książek, które przedstawiałam Wam na profilu, zaczęła pisać wszystko na jedno kopyto. Randka z "Kastorem" była lepsza od moich tegorocznych spotkań z twórczością autorki, jednak zostawiła bardzo gorzki posmak na języku i woń...