Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcieliście kiedyś kogoś pomścić? Po lekturze wydaje mi się, że Maciej Kaźmierczak chciał, jednak ze zwykłej pisarkiej przyzwoitości zrobił to, w czym pisarze potrafią być specjalistami - wymyślił pokręconą fabułę pełną fałszywych tropów, przez których zawiłości prowadził mnie śledczy Robert Foks. Główny bohater, który jest strasznym dupkiem... a ja i tak nie umiem go znielubić 🙆

Mamy tutaj rasowy kryminał z wyrazistym policjantem na pierwszym planie i Warszawą w tle, co mnie osobiście bardzo ujęło. Czuć ją było w fabule, za co książka ma dla mnie kolejny plus prócz oczywiście wciągającej warstwy fabularnej i gburowatego Foksa na froncie 🤞

Chcieliście kiedyś kogoś pomścić? Po lekturze wydaje mi się, że Maciej Kaźmierczak chciał, jednak ze zwykłej pisarkiej przyzwoitości zrobił to, w czym pisarze potrafią być specjalistami - wymyślił pokręconą fabułę pełną fałszywych tropów, przez których zawiłości prowadził mnie śledczy Robert Foks. Główny bohater, który jest strasznym dupkiem... a ja i tak nie umiem go...

Wyklęci wyciągnęli mnie z czytelniczego zastoju, a to chyba dużo mówi o książce. Nie czytałam fantastyki przez rok aż tu nagle bach! Dostałam w tył głowy od Raven. No i co, no i musiałam przeczytać!

Nie żałuję, nic a nic.

Jest to jedna z lepszych książek fantasy jakie przeczytałam w ciągu ostatnich kilku lat. Mimo że autorka użyła w fabule sprawdzonych schematów, te zupełnie mnie nie nużyły. Wręcz przeciwnie. Potrafiły mnie zaskoczyć. Odniosłam wrażenie, że Agnieszka wycisnęła z nich to, co najlepsze i świadomie przelała ich esencję na karty swojej powieści. I wyszło to co najmniej wybornie.

Mamy tutaj wyrazistą główną bohaterkę - Raven - i równie charyzmatycznego głównego bohatera - Nathaniela. Ich relacja to bardzo przyjemny do obserwowania slow burn, dzięki czemu można w nią uwierzyć, a im samym kibicować. Do tego oboje popełniają błędy - po ponad dekadzie czytania młodzieżowego fantasy z roku na rok coraz bardziej to doceniam. Dzięki temu Raven i Nathaniel zyskali w moich oczach autentyczność. Co prawda naszej Rai zdarzyło się wyprowadzić kilka "precyzyjnych i idealnych" cięć niczym Celaenie/Aelin, jednak było ich na tyle mało, że nie dało jej się nie polubić. Kupiłam pyskatość Raven w pakiecie z resztą jej aparycji.

Im dalej w las tym bardziej nie mogłam się oderwać od czytania, przez co połowę książki połknęłam prawie za jednym razem. Jedyne zarzuty jakie mam to dwa potknięcia logiczne, które trochę gryzły mi się z resztą fabuły. Na szczęście szybko zniknęły w natłoku zdarzeń i wrażeń, których pod koniec jest naprawdę sporo. Powieść zostawia nas w kropce i perfidnie skazuje na tortury w oczekiwaniu na kolejną część.

Aga, obserwuję cię. Wiedz, że czekam na dwójkę!

Wyklęci wyciągnęli mnie z czytelniczego zastoju, a to chyba dużo mówi o książce. Nie czytałam fantastyki przez rok aż tu nagle bach! Dostałam w tył głowy od Raven. No i co, no i musiałam przeczytać!

Nie żałuję, nic a nic.

Jest to jedna z lepszych książek fantasy jakie przeczytałam w ciągu ostatnich kilku lat. Mimo że autorka użyła w fabule sprawdzonych schematów, te...

Nie skłamię, jeśli powiem, że jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki.

Serio, serio.

Z ręką na sercu przyznam, że na początku zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej pozycji. Opis na okładce enigmatyczny, pierwsza strona jeszcze bardziej.

"O co tu chodzi?" - pomyślałam.

Otóż okazało się, że opis był dosłowny, a ja po prostu nie wzięłam go na poważnie, bo do tej pory nie spotkałam się jeszcze z konwencją, w jakiej została napisana Słowodzicielka. Zgodnie z blurbem naprawdę mamy tu bohaterów, którzy poszukują swojej fabuły oraz sensu istnienia, przez co ruszają w podróż po absurdalnych wątkach, której towarzyszą nieustanne przygody. I to jeszcze w towarzystwie swojej autorki! Nie ściemniam. Pierwszy raz miałam styczność z pomysłem bazującym na połączeniu jestestwa młodej pisarki - niebieskowłosej, trochę pyskatej Marcjanny - z wykreowanymi przez nią postaciami - Jordem, Hidrą i Agnim. Panowie pasują do siebie generalnie jak pięść do nosa, a jednak jednoczą się w imię większego celu - odnalezienia głównego bohatera swojej historii. I wypada to przekomicznie. W tej książce znajdziecie nawet mordercze pomidory. W dodatku, cholera, takie, co mają sens!

Warto też wspomnieć o systemie magicznym, dość wyjątkowym w swojej zakręconej naturze, którą Marcjanna poznaje wraz z biegiem czasu. Niekoniecznie z sukcesami, dzięki czemu na szczęście daleko jej do Mary Sue. Z zaciekawieniem obserwowałam zmiany pojawiające się w wykreowanym przez nią świecie, no i przede wszystkim świetnie bawiłam się podczas lektury.

Jest to, jak mówi sama autorka, fantastyka humorystyczna - i ja się z tym zgadzam w 100%!

Nie skłamię, jeśli powiem, że jeszcze nigdy nie czytałam takiej książki.

Serio, serio.

Z ręką na sercu przyznam, że na początku zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać po tej pozycji. Opis na okładce enigmatyczny, pierwsza strona jeszcze bardziej.

"O co tu chodzi?" - pomyślałam.

Otóż okazało się, że opis był dosłowny, a ja po prostu nie wzięłam go na poważnie, bo...