Jesteśmy społecznością, która kocha książki

ile dałbym by zapomnieć cię
wszystkie chwile te które są na nie
bo chce

ile dałbym by zapomnieć cię
wszystkie chwile te które są na nie
bo chce

Chciałabym jakoś podsumować moją przygodę z tą książką. Mimo tego, że minęło trochę czasu odkąd ją skończyłam, wciąż czuję taki posmak rozczarowania. Nawet pod koniec się z nią polubiłam i nabrałam chęci do przeczytania kolejnego tomu. No właśnie, dopiero pod koniec.

"Illuminae" wydawało się pewnym powiewem świeżego powietrza, bo wiadomo, raczej niezbyt często trafia się na powieści, na których treść składają się screenshoty z różnych komunikatorów, zapisy rozmów, wydruki stron (np. kosmiczny odpowiednik wikipedii) czy opisy zdarzeń przedstawionych na monitoringu. Ja wiem, że to seria, i że to nawet całkiem logiczne, że historia zostanie nam zaprezentowana w ten sam lub bardzo zbliżony sposób. I właśnie dlatego mam z tym drobny kłopot - bardziej zakochałam się w sposobie podania nam fabuły niż jej faktyczną treścią.

To właśnie przez te screeny z czatów, ksero z pamiętników etc. dowiadujemy się o głównych postaciach. I w tym jest pies pogrzebany. Gdyby ktoś pozmieniał imiona na czacie na imiona z pierwszej części nie zauważyłabym różnicy. Czułam się, jakbym czytała drugi raz to samo, a przecież nie na to się pisałam. Postacie są do bólu stereotypowe – ona, córeczka tatusia, dowódcy statku, opowiada o tym, jak to wieczory z ojcem spędzała na rozmowach o wielkich wodzach Terry, o strategiach wojennych i grze w szachy. Bo przecież na jakie inne tematy można rozmawiać z ojcem? Nicklas z kolei, oh god, szemrany typek, z tatuażami, palący papierosy na potęgę (moim zdaniem to nie jest palenie, a nawet wędzenie samego siebie, odpalał nowego szluga nie ugasiwszy jeszcze poprzedniego), skazany za jakieś ciężkie przestępstwo i jak już wcześniej wspomniałam, dilujący podejrzaną substancją. Kolejna z ważnych dla przebiegu całej historii postać, młoda dziewczyna, hakerka, oczywiście jest najbardziej stereotypową hakerką jaką jesteście sobie w stanie wyobrazić – rachitycznej budowy, młodziutka szczuplutka, a w jej żyłach zamiast krwi płyną energetyki. Wszyscy przerysowani do granic możliwości.

Stylizacja językowa, jestem nią porządnie zmęczona. Moim zdaniem to jest to, jak starzy ludzie widzą rozmawiającą młodzież, a może to ja już nie nadążam i młodzi ludzie serio mówią ze sobą tak jak ukazane jest w tej książce. Rubaszne żarty, przekleństwa mniej więcej co trzecie, czwarte słowo i jeszcze raz rozmowy i żarty o seksie. Zdaje się, że w pierwszej części było tego zdecydowanie mniej, jednak nie mam ochoty tego póki co sprawdzać.
Jak wspomniałam już we wstępie, książka ta jednak pod koniec mnie zainteresowała, co prawda nie jestem na tyle mądra aby zrozumieć sens tego plot twistu, ale mimo to dobrze się bawiłam podczas lektury.

Choć początkowo ciężko mi było przebrnąć tak z biegiem czasu nawet dobrze bawiłam się przy jej lekturze i sięgnę po „Obsidio”. Kiedyś tam.

Chciałabym jakoś podsumować moją przygodę z tą książką. Mimo tego, że minęło trochę czasu odkąd ją skończyłam, wciąż czuję taki posmak rozczarowania. Nawet pod koniec się z nią polubiłam i nabrałam chęci do przeczytania kolejnego tomu. No właśnie, dopiero pod koniec.

"Illuminae" wydawało się pewnym powiewem świeżego powietrza, bo wiadomo, raczej niezbyt często trafia się...

Nowy Rok, nowe postanowienia, również te książkowe. W ostatnim czasie moje "życie czytelnicze: podupadło, dlatego też celem przerwania tego czytelniczego zastoju sięgnęłam po audiobooki. Nadmieniając, iż mój chłopak jest światem wiedźmińskim zafascynowany, a i ja coraz częściej zastanawiałam się nad sięgnięciem do książek Sapkowskiego to wybór padł dość szybko. Nie mogę powiedzieć, że się zawiodłam. Był to wręcz jeden z lepszych wyborów jakich mogłam dokonać. Historia ma swój klimat, jest wciągająca i ciągle pragnie się więcej i więcej.
Wersja słuchowiska dodaje tej historii magii i wciąż jestem pod wrażeniem tego, jak zostało to dobrze zrealizowane, stąd tak wysoka ocena.

Nowy Rok, nowe postanowienia, również te książkowe. W ostatnim czasie moje "życie czytelnicze: podupadło, dlatego też celem przerwania tego czytelniczego zastoju sięgnęłam po audiobooki. Nadmieniając, iż mój chłopak jest światem wiedźmińskim zafascynowany, a i ja coraz częściej zastanawiałam się nad sięgnięciem do książek Sapkowskiego to wybór padł dość szybko. Nie mogę...