Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobre opowiadania, zasługujące na to by je przeczytano przynajmniej raz. Epatują co prawda seksem i są bardzo wulgarne, często "chore" momenty sprawiają, że czytelnik może złapać się za głowę albo rzucić książką, jednak warto zdać sobie sprawę, że podobne sytuacje się zdarzają na co dzień i warto tę książkę przemyśleć.

Bardzo dobre opowiadania, zasługujące na to by je przeczytano przynajmniej raz. Epatują co prawda seksem i są bardzo wulgarne, często "chore" momenty sprawiają, że czytelnik może złapać się za głowę albo rzucić książką, jednak warto zdać sobie sprawę, że podobne sytuacje się zdarzają na co dzień i warto tę książkę przemyśleć.

Zdecydowanie najlepszy zbiór opowiadań jaki czytałam dotychczas.
Opowiadania zasługujące na wysoką notę to między innymi: Trupojad, Szczelina, Z miłości do ciała i Opowieść oszusta.

Zdecydowanie najlepszy zbiór opowiadań jaki czytałam dotychczas.
Opowiadania zasługujące na wysoką notę to między innymi: Trupojad, Szczelina, Z miłości do ciała i Opowieść oszusta.

Dla mnie zupełne językowa i fabularna klęska - od tej części Nekroskop zaczął tracić na pomyśle i wykonaniu. Typowy tasiemiec.

Dla mnie zupełne językowa i fabularna klęska - od tej części Nekroskop zaczął tracić na pomyśle i wykonaniu. Typowy tasiemiec.

Nowele z założenia są krótkie, pisane bez żadnych ozdobników w postaci długich opisów - ich celem jest poruszenie ważnych dla autora/społeczeństwa kwestii. W "Mendlu" poruszono bardzo ważny problem nienawiści do Żydów - warto przeczytać, dzięki noweli dowiadujemy się sporo o życiu przeciętnego mieszkańca Warszawy z tamtych czasów.

Nowele z założenia są krótkie, pisane bez żadnych ozdobników w postaci długich opisów - ich celem jest poruszenie ważnych dla autora/społeczeństwa kwestii. W "Mendlu" poruszono bardzo ważny problem nienawiści do Żydów - warto przeczytać, dzięki noweli dowiadujemy się sporo o życiu przeciętnego mieszkańca Warszawy z tamtych czasów.

Wydaje mi się, że niektóre rzeczy zostały niedopowiedziane - w niektórych przypadkach jest to zaleta, jednak w tym książka wydaje się po prostu zlepkiem wyrwanych z kontekstu opisów.
Mimo to jest bardzo interesująca i przyjemna, poza tym Cross jest Bohaterem, nie bohaterem, jest legendą, jego kompania również - warto przeczytać chociażby dla zobaczenia w jaki sposób są opisani.

Wydaje mi się, że niektóre rzeczy zostały niedopowiedziane - w niektórych przypadkach jest to zaleta, jednak w tym książka wydaje się po prostu zlepkiem wyrwanych z kontekstu opisów.
Mimo to jest bardzo interesująca i przyjemna, poza tym Cross jest Bohaterem, nie bohaterem, jest legendą, jego kompania również - warto przeczytać chociażby dla zobaczenia w jaki sposób są...

Łamiąca konwencje pozytywistycznej powieści - przede wszystkim zakończenie otwarte, główny bohater, narrator w postaci dwóch osób (Rzeckiego i narratora trzecioosobowego) oraz naturalizm w opisach sprawiają, że książkę tę czyta się łatwo i przyjemnością, naprawdę polecam, jest jedną z ulubionych lektur w liceum :)

Łamiąca konwencje pozytywistycznej powieści - przede wszystkim zakończenie otwarte, główny bohater, narrator w postaci dwóch osób (Rzeckiego i narratora trzecioosobowego) oraz naturalizm w opisach sprawiają, że książkę tę czyta się łatwo i przyjemnością, naprawdę polecam, jest jedną z ulubionych lektur w liceum :)

Moja pierwsza książka Murakamiego - nie zawiodłam się, a dzięki niej zakochałam się w tym pisarzu. Wydaje mi się, że Murakami ma lekką obsesję na punkcie kotów ;) ; poza tym fabuła jest obrócona o 180 stopni w porównaniu do życia autora - zaskakująca, absurdalna, odrywająca od rzeczywistości.
Polecam gorąco.

Moja pierwsza książka Murakamiego - nie zawiodłam się, a dzięki niej zakochałam się w tym pisarzu. Wydaje mi się, że Murakami ma lekką obsesję na punkcie kotów ;) ; poza tym fabuła jest obrócona o 180 stopni w porównaniu do życia autora - zaskakująca, absurdalna, odrywająca od rzeczywistości.
Polecam gorąco.

Nigdy nie przepadałam za twórczością Mickiewicza, ale "Dziady" (wszystkie części) są potwornie irytujące, sztampowe w odniesieniu do romantyzmu i płytkie, banalne do zinterpretowania i w ogóle nie zaskakujące.

Nigdy nie przepadałam za twórczością Mickiewicza, ale "Dziady" (wszystkie części) są potwornie irytujące, sztampowe w odniesieniu do romantyzmu i płytkie, banalne do zinterpretowania i w ogóle nie zaskakujące.

Książka absolutnie genialna, pełna humoru - czyta się ją bardzo szybko, a poziom absurdu przekracza granice, które wcześniej wyznaczył nam Pilipiuk. Zaskakująca.

Książka absolutnie genialna, pełna humoru - czyta się ją bardzo szybko, a poziom absurdu przekracza granice, które wcześniej wyznaczył nam Pilipiuk. Zaskakująca.

Krótkie, przystępne, pełne humoru i dystansu - zdecydowanie polecam :)

Krótkie, przystępne, pełne humoru i dystansu - zdecydowanie polecam :)

Moja ulubiona, przeczytana dziesięć razy książka Pratchetta - dużo śmiechu, poruszony problem dyskryminacji kobiet w Świecie Dysku, pomysł na obejście zakazów, wciągająca fabuła i zaskakujące zakończenie sprawiają, że tą książką niełatwo się znudzić :D

Moja ulubiona, przeczytana dziesięć razy książka Pratchetta - dużo śmiechu, poruszony problem dyskryminacji kobiet w Świecie Dysku, pomysł na obejście zakazów, wciągająca fabuła i zaskakujące zakończenie sprawiają, że tą książką niełatwo się znudzić :D

Zdecydowanie n a j g o r s z a książka Murakamiego. Moim ten zdaniem pisarz nie nadaje się do pisania jednostrzałówek - zbiór opowiadań, jakim jest "Ślepa wierzba i śpiąca kobieta" to wycinki z dłuższych powieści, a przynajmniej takie ma się wrażenie, czytając owo dzieło. Pomysły owszem, są jak zwykle nadzwyczajne, ale z wykonaniem jest ju dużo gorzej.
Zdecydowanie nie polecam.

Zdecydowanie n a j g o r s z a książka Murakamiego. Moim ten zdaniem pisarz nie nadaje się do pisania jednostrzałówek - zbiór opowiadań, jakim jest "Ślepa wierzba i śpiąca kobieta" to wycinki z dłuższych powieści, a przynajmniej takie ma się wrażenie, czytając owo dzieło. Pomysły owszem, są jak zwykle nadzwyczajne, ale z wykonaniem jest ju dużo gorzej.
Zdecydowanie nie...

Dostałam tę książkę jako prezent - początkowo nie zachęciła mnie opisem, kojarzyła mi się z marną imitacją pratchettowskiego humoru, jednak myliłam się. Fakt, można doszukać się wielu podobieństw, jednak książka zdecydowanie trzyma poziom. I nie jest śmieszna na siłę. Mimo tylko 3 gwiazdek polecam.

Dostałam tę książkę jako prezent - początkowo nie zachęciła mnie opisem, kojarzyła mi się z marną imitacją pratchettowskiego humoru, jednak myliłam się. Fakt, można doszukać się wielu podobieństw, jednak książka zdecydowanie trzyma poziom. I nie jest śmieszna na siłę. Mimo tylko 3 gwiazdek polecam.

Zdecydowanie najgorsza książka Ćwieka, w tym najgorsza z dotychczasowych trzech części "Kłamcy". Książka z d e c y d o w a n i e ma funkcję retardacyjną, co mnie osobiście irytowało. Mnóstwo nowych, niezwiązanych z poprzednimi częściami wątków.

Zdecydowanie najgorsza książka Ćwieka, w tym najgorsza z dotychczasowych trzech części "Kłamcy". Książka z d e c y d o w a n i e ma funkcję retardacyjną, co mnie osobiście irytowało. Mnóstwo nowych, niezwiązanych z poprzednimi częściami wątków.

Jak dla mnie genialna - udało mi się przekonać do niej osoby nie przepadające za fantastyką. W porównaniu z innymi częściami "Kłamcy", pierwsza część jest najlepsza. Zdecydowanie polecam - głównie ze względu na nietypowe spojrzenie na bogów i anioły. A także na samego Lokiego ;)

Jak dla mnie genialna - udało mi się przekonać do niej osoby nie przepadające za fantastyką. W porównaniu z innymi częściami "Kłamcy", pierwsza część jest najlepsza. Zdecydowanie polecam - głównie ze względu na nietypowe spojrzenie na bogów i anioły. A także na samego Lokiego ;)

Wciągająca, z otwartą kompozycją, co pozwala na indywidualną interpretację czytelnika. Trudno się od niej oderwać. Imponująca jak dla mnie, jedna z lepszych książek Murakamiego, które czytałam.
Murakami w "Kafce" wciąga w pasjonujący świat pełen absurdu i ludzi rozmawiających z kotami ;)

Wciągająca, z otwartą kompozycją, co pozwala na indywidualną interpretację czytelnika. Trudno się od niej oderwać. Imponująca jak dla mnie, jedna z lepszych książek Murakamiego, które czytałam.
Murakami w "Kafce" wciąga w pasjonujący świat pełen absurdu i ludzi rozmawiających z kotami ;)

Niektóre opowiadania słabe, jednak pozostałe zasługują na najwyższą ocenę - pomysł na nie jest bardzo ciekawy, wykonanie godne podziwu. Można się przy niej zrelaksować (niektórych odstrasza grubość książki, jednak po przeczytaniu pierwszych paru stron zrozumieją, że czyta się to z łatwością i bardzo szybko). Książka z poczuciem humoru i wielkim dystansem do świata.

Niektóre opowiadania słabe, jednak pozostałe zasługują na najwyższą ocenę - pomysł na nie jest bardzo ciekawy, wykonanie godne podziwu. Można się przy niej zrelaksować (niektórych odstrasza grubość książki, jednak po przeczytaniu pierwszych paru stron zrozumieją, że czyta się to z łatwością i bardzo szybko). Książka z poczuciem humoru i wielkim dystansem do świata.

Jest to zdecydowanie moja ulubiona książka, przeczytana pięć czy sześć razy. Język jest łatwy, przystępny, przebieg fabuły dynamiczny i zaskakujący, pomysł na "Ciemność płonie" jest typowa dla Jakuba Ćwieka, za co niektórzy, w tym ja go uwielbiają ;)

Jest to zdecydowanie moja ulubiona książka, przeczytana pięć czy sześć razy. Język jest łatwy, przystępny, przebieg fabuły dynamiczny i zaskakujący, pomysł na "Ciemność płonie" jest typowa dla Jakuba Ćwieka, za co niektórzy, w tym ja go uwielbiają ;)

Również spodziewałam się czegoś więcej - fabuła jest, ale nieciekawa. Równie dobrze można przeczytać streszczenie i na tym zakończyć, licealistom tak by było łatwiej.
Jedynym i największym walorem tej książki jest język, który sprawił, że daję 3 w ocenie i przebrnęłam przez karty "Chłopów".

Również spodziewałam się czegoś więcej - fabuła jest, ale nieciekawa. Równie dobrze można przeczytać streszczenie i na tym zakończyć, licealistom tak by było łatwiej.
Jedynym i największym walorem tej książki jest język, który sprawił, że daję 3 w ocenie i przebrnęłam przez karty "Chłopów".

Książka za pierwszym przeczytaniem mnie nie przekonała - może dlatego, że język jest na tyle przystępny, że czyta się tę książkę w jeden, maksymalnie dwa dni. Dopiero gdy sięgnęłam po nią kolejny raz, doceniłam jej walory - dzięki językowi czytelnik jest w stanie skupić się na brutalności i nieprzewidywalności książki. Momentami skłania do myślenia - głównie na temat zachowań i przyzwyczajeń ludzkich.

Książka za pierwszym przeczytaniem mnie nie przekonała - może dlatego, że język jest na tyle przystępny, że czyta się tę książkę w jeden, maksymalnie dwa dni. Dopiero gdy sięgnęłam po nią kolejny raz, doceniłam jej walory - dzięki językowi czytelnik jest w stanie skupić się na brutalności i nieprzewidywalności książki. Momentami skłania do myślenia - głównie na temat...