Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świat, w którym nie istniałby podział na klasy jest jedynie utopijny marzeniem. Tam gdzie istnieje chociażby prymitywny zaczątek społeczeństwa, tam istnieje podział na „rządzących” i „rządzonych”. Nie inaczej jest w Norcie, państwie podzielonym na Srebrnych i Czerwonych, uwikłanym w prawie stuletnią wojnę.

Srebrni stanowią elitę ludzkości, obdarzoną mocami upodabniającymi ich do bogów. Zimnych i wyniosłych, o krwi w kolorze szlachetnego metalu, od wieków dzierżących władzę i przekonanych o własnej niezłomnej potędze.

Czerwoni to zwykli ludzie, których na los podobny do niewolników skazała krew. Nie mają żadnych nadludzkich mocy, a ich los rozdarty jest pomiędzy ciężką pracą na rzecz Srebrnych, a toczącą się wojną. Jeśli do dnia 18 urodzin nie znajdą pracy, czeka ich przymusowy pobór do wojska.

Mare Molly Barrow odlicza dni do swojego poboru. Nie była pilną uczennicą, nie znalazła pracy, a każda rzecz, którą przynosi do domu pochodzi z kradzieży. Drzemie w niej jednak moc, której ona sama nie potrafi wytłumaczyć. Moc, która może zburzyć istniejący porządek rzeczy i wyzwolić uciemiężony lud.

Świat, w którym nie istniałby podział na klasy jest jedynie utopijny marzeniem. Tam gdzie istnieje chociażby prymitywny zaczątek społeczeństwa, tam istnieje podział na „rządzących” i „rządzonych”. Nie inaczej jest w Norcie, państwie podzielonym na Srebrnych i Czerwonych, uwikłanym w prawie stuletnią wojnę.

Srebrni stanowią elitę ludzkości, obdarzoną mocami...

Kiedyś człowiek był istotą androgeniczną, posiadającą dwie głowy, dwie pary rąk i nóg. Na Ziemię spoglądali wtedy z wysoka bogowie Olimpu, przeciwko których władzy zbuntowali się ludzie. Za ich pychę Zeus ukarał ich okrutnie – postanowił rozciąć ich na pół, tak by świat zapełniły istoty o jednej głowie, dwóch nogach i jednej parze rąk. Jednak przecięte zostały nie tylko ich ciała, ale również dusze. I dlatego tułamy się teraz po świecie szukając naszej drugiej połowy.

Wydaje się być marzeniem ściętej głowy, prawda? Jak można wierzyć, w znalezienie przysłowiowej igły w stogu siana, kiedy tak naprawdę nie ma się pojęcia, czego się szuka. Rosie Dunne i Alex Stewart udowadniają, że czasem to co najcenniejsze, jest z Tobą od początku blisko.

Autorka chciała i to chciała niestety za bardzo. W pogoni za oryginalnością stworzyła ciężki do czytania patchwork z e-maili, rozmów z komunikatora i chatów, przetykany urzędowymi pismami, zaproszeniami i każdą inną formą teksu pisanego, jaki przyjdzie wam do głowy . GMO powieści epistolarnej, które nieco odstaje od innych pozycji tego gatunku. A szkoda, bo historia, którą opowiada, miała potencjał do przyjemnej lektury. Nie bez powodu ekranizacja książki okazała się wielkim hitem. Jest to tym bardziej zaskakujące, że Cecelia Ahern jest bardzo szanowaną autorką. „PS. Kocham Cię” do tej pory wspominam jako książkę, która pozwoliła mi się uśmiechnąć, wylać parę łez, ale przede wszystkim pozbawiona była sztuczności.

cała recenzja na : https://mycupofblacktea.wordpress.com/2015/07/24/love-rosie-cecelia-ahern/

Kiedyś człowiek był istotą androgeniczną, posiadającą dwie głowy, dwie pary rąk i nóg. Na Ziemię spoglądali wtedy z wysoka bogowie Olimpu, przeciwko których władzy zbuntowali się ludzie. Za ich pychę Zeus ukarał ich okrutnie – postanowił rozciąć ich na pół, tak by świat zapełniły istoty o jednej głowie, dwóch nogach i jednej parze rąk. Jednak przecięte zostały nie tylko ich...

Za pośrednictwem barwnego, pełnego metafor i porównań języka, Beccaria prezentuje czytelnikowi swoje filozoficzne przemyślenia, które dziś są równie aktualne, co dla odbiorców doby oświecenia. Wiele z jego postulatów, takich jak zakaz tortur, czy ograniczenie kary śmierci, znajduje swoje odzwierciedlenie w aktualnych kodeksach. Autor nie podaje czytelnikowi gotowych idei, stara się zmusić go do drobiazgowej analizy ciągu twierdzeń prowadzących do konkretnego wniosku. Zasiewa ziarno, które dojrzewając stopniowo, ma nas otworzyć na pewne uniwersalne prawdy i pozwolić otrząsnąć się z utrwalanego przez wieki błędnego zwyczaju.

Traktat „O przestępstwach i karach” Cesare Beccaria, wydaje się być z pozoru literaturą łatwą i przyjemną w odbiorze. Niewątpliwie styl dzieła pozwala na szybkie przyswajanie jego treści, jednak potrzeba dodatkowego czasu na przemyślenie dzieła i ustosunkowanie się do niego. Bowiem w momencie przewrócenia ostatniej kartki pojawia się jedno natarczywe pytanie – czy naprawdę potrzebowaliśmy aż tyle czasu,by te prawdy uznać za oczywiste?

cała recenzja dostępna pod adresem https://mycupofblacktea.wordpress.com/2015/06/08/o-przestepstwach-i-karach-cesare-beccaria/

Za pośrednictwem barwnego, pełnego metafor i porównań języka, Beccaria prezentuje czytelnikowi swoje filozoficzne przemyślenia, które dziś są równie aktualne, co dla odbiorców doby oświecenia. Wiele z jego postulatów, takich jak zakaz tortur, czy ograniczenie kary śmierci, znajduje swoje odzwierciedlenie w aktualnych kodeksach. Autor nie podaje czytelnikowi gotowych idei,...