Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo, że pierwszy tom w miarę mi się podobał, był interesujący, tak tutaj już mocno przedobrzone. Gubiłam się od początku, za dużo wszystkiego, za dużo postaci, mieszało się to jak w garze, nie wiedząc ile będzie miało dalej z tego znaczenia na końcu i co by wypadało zapamiętać, by się całkiem nie zgubić. Pomysł na trzech zabójców w innym wydaniu ciekawy, ale kim on był, to właśnie trochę kolejne przedobrzenie, za dużo nieprawdopodobieństwa na raz. I trochę przy długa. Chciałam by była lepsza ta książka. Trochę oklepane jest już wszędzie powielany motyw policjanta samotnika, gdzie wszędzie w największe niebezpieczeństwo pcha się sam, a użytku z broni nie robi zbyt często w takich sytuacjach. Ogólnie autor pisze nieźle i ciekawie, tylko te pomysły i długość opowieści porozkładać na dwie książki, będzie więcej oddechu, lepiej będzie się to czytać, i będzie bardziej interesująco. Oraz trochę odejść od tej samej konwencji. Nie jest to zła książka w żadnym razie, ale niestety okropnie męcząca.

Mimo, że pierwszy tom w miarę mi się podobał, był interesujący, tak tutaj już mocno przedobrzone. Gubiłam się od początku, za dużo wszystkiego, za dużo postaci, mieszało się to jak w garze, nie wiedząc ile będzie miało dalej z tego znaczenia na końcu i co by wypadało zapamiętać, by się całkiem nie zgubić. Pomysł na trzech zabójców w innym wydaniu ciekawy, ale kim on był, to...

Wyjątkowo nudna i infantylna. Poziom zagadki, całej intrygi, jak i narracji, powiedziałbym że bardziej skierowany jest do dzieci, niż do dorosłych czytelników. Wszystko rozwiązuje się od ręki, szybko i podane na tacy, co powoduje, że czytelnik nie ma szansy sam, na większe zastanowienie się nad czymkolwiek w tej książce. Postaci ani nie polubiłam, ani nie zapamiętałam, kto był kim, żadnych konkretnych cech. Z braku czegokolwiek innego, można przeczytać, ale raczej po zamknięciu książki od razu się wszystko zapomni.

Wyjątkowo nudna i infantylna. Poziom zagadki, całej intrygi, jak i narracji, powiedziałbym że bardziej skierowany jest do dzieci, niż do dorosłych czytelników. Wszystko rozwiązuje się od ręki, szybko i podane na tacy, co powoduje, że czytelnik nie ma szansy sam, na większe zastanowienie się nad czymkolwiek w tej książce. Postaci ani nie polubiłam, ani nie zapamiętałam, kto...

Niestety zawiodłam się na tej książce. Doceniam poświęcenie autora, że wybrał się na drugi koniec świata, w niebezpieczne miejsca, aby bardziej naocznie doświadczyć to o czym pisał. Ale nie przekłada się to niestety na to co zostało napisane. Bardzo mi przeszkadzał dwutorowy styl, na który autor się zdecydował, ponieważ im dalej się czytało, bardziej to mieszało niż cokolwiek wyjaśniało. Uważam, że książka powinna być albo stricte reportażem lub inspirowanym fikcyjnym kryminałem, czy do jakiego gatunku to przypisać. Ponieważ bardzo burzyło to postrzeganie jeżeli w wersji "dopowiedzianej" mamy dużo szczegółów, w tym jak myślał i co robił morderca, a następnie w "Migawkach z podróży" jest wielokrotnie podkreślane - rozumiem by nie zostać z drugiej strony posądzonym o nierzetelność - "nie wiadomo jak dokładnie było, nie wiadomo co myślał morderca, nie wiadomo czy tam był, nie znane jest imię ofiary, nie wiadomo czy mordował też dorosłych, ta postać została wymyślna na potrzeby przedstawienia historii". No to albo wiemy i podajemy fakty, albo nie wiemy i piszemy co się podoba z ogólnym zastrzeżeniem do całego utworu, że jest inspirowany i dopowiedziany. Nie co rozdział. Strasznie to wytrąca z rytmu czytania, nie jest jasne kiedy i co brać na wiarę, że tak było a kiedy i co nie. Rozumiem również, że Kolumbia to kraj narkobiznesu i jest tam niebezpiecznie i nie ma po co się narażać. Ale też było irytujące właśnie opisanie tego powiedzianego "jak było", a potem znowu "do tego miasta nie dotarliśmy, więc nie wiemy na pewno jak to wyglądało". To po co. Po co lecieć do Kolumbii i wystawiać się na niebezpieczeństwo, skoro można wymyślić całość książki można było napisać w domu - z dopiskiem, że to inspirowane prawdziwymi wydarzeniami. Tak samo jak materiały nakręcone, ciągle wrzucane, że "coś tam" zostało nakręcone. Ja bym naprawdę wolała obejrzeć już dobrze przygotowany filmik, nawet z jednego miejsca w Kolumbii, gdzie opowiada to i owo, potem już dorzucić jak książka jest wydana i super promocyjny filmik. Tymczasem nie udało mi się od tak, zaleźć materiałów wideo z tej podróży. A to byłoby super. Ktoś chyba nie pomyślał jak można byłoby to użyć do promocji książki. Jeszcze najlepiej z kodem QR w książce, by nie trzeba było materiałów wideo szukać. Czemu w książce nie ma w niej ANI JEDNEGO zdjęcia z tej podróży? No proszę, od czego są telefony chociażby. Tak samo mapy, brak mapy jakiejkolwiek, a aż się prosi by dać ich kilka, pokazując odległości od miast i podróż mordercy, za znaczeniem ile przypuszczalnych ofiar. Ta książka byłaby dużo lepsza, gdyby ktoś pomyślał o niej graficznie, a nie tylko tekstem i przygodą. Szczególnie, że tak dużo trzeba było tutaj dopowiadać i zaznaczać, że "nie wiadomo".
Dlatego też miałam ogromny problem, że skoro to pół powieść, pół reportaż i w sumie nie wiem co jest prawdą, gdy cytowane albo przytaczane były wypowiedzi postaci prawdziwych, szczególnie z jakiś protokołów, to skąd czytelnik ma wiedzieć, że to z protokołu? Jak reportaż to podaje się źródło. Jakiś numer, skąd to, żeby można było to sprawdzić, a nie zakładać, że autor pisze prawdę albo szukać nie wiadomo gdzie, czy to rzeczywiście prawda. Duże niedopatrzenie moim zdaniem, szczególnie jak się powołuje na świadków i ich wypowiedzi.
Kolejna rzecz to właśnie przez to, że trzeba było sobie wyobrażać tą podróż przez Kolumbię i trup ścielił się gęsto, było momentami nudno, bo - no bo wszystko już było takie same. Z miasta do miasta, kolejne ofiary - owszem straszne i szokujące, ale nie aż tak gdy się tylko to czyta. Zwyczajnie to powszednieje. Sama postać mordercy nie jest jakoś głęboko przedstawiona. I myślę, że to chyba ogólny problem właśnie "prawdziwej" postaci mordercy. Sprawdziłam i została kilka lat temu napisana książka po angielsku o mordercy i wypadła słabo, czując opinie. Bo chyba poza tym, że zabijał masowo i brutalnie, to morderca chyba niczym się nie wyróżniał od innych morderców. Jego postać zdaje się płaska.
Wszystko miało potencjał, ale wydaje mi się, że nie zostało to przemyślane jak trzeba. Jeżeli nie wie się, jaki wybrać styl, to lepiej mimo wszystko zdecydować się na jeden, niż mieszać dwa i co chwila mówić, że "nie wiadomo jak było". Skoro było całe przedsięwzięcie i podróż, aby stworzyć podłoże do tej książki, czemu NIC czytelnikowi tego nie obrazuje. Tylko to co autor powie-napisze. Żyjemy w wieku, gdzie każdy ma telefon w ręku i jednym zdjęciem czy znacznikiem na mapie naprawdę można już bardzo dużo powiedzieć. W dodatku przez dwutorową linię opisu, czułam znacznie niższy poziom stylu pisarskiego autora, który tak lubiłam z cyklu z Igorem Brudnym - był swobody i rzeczywisty mimo fikcji. A tutaj fantazja i poprawianie myśli czytelnika na każdym kroku. To byłoby lepsze i ciekawsze, gdyby autor wiedział co chciał napisać, a ktoś by przemyślał sprawę, że w sumie to można by zrobić dużo więcej niż tylko "napisać książkę". Ale jak widać, nikt na to nie wpadł po drodze powstawania, tworzenia graficznie i w czasie marketingu tej książki. A może to tylko mój umysł grafika, tak by widział tę książkę.

Niestety zawiodłam się na tej książce. Doceniam poświęcenie autora, że wybrał się na drugi koniec świata, w niebezpieczne miejsca, aby bardziej naocznie doświadczyć to o czym pisał. Ale nie przekłada się to niestety na to co zostało napisane. Bardzo mi przeszkadzał dwutorowy styl, na który autor się zdecydował, ponieważ im dalej się czytało, bardziej to mieszało niż...