Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daję siedem, chociaż jestem pewna, że kolejnym książkom autora będę dawać nawet dziesiątki. To naprawdę niesamowite, że można wyskoczyć jak diabeł z pudełka z tak udanym debiutem. Początkowo nie byłam przekonana do całej tej historii, drobiazgowość narracji nieco mnie irytowała, dialogi nie zawsze pasowały. W połowie opowieść nagle zgęstniała, klimat zrobił się duszny, ciężki, mroczny i przepadłam bez reszty. Przypomniało mi się świetne "Gałęziste" Urbanowicza i rewelacyjny "Dom na Wyrębach" Dardy, z dodatkiem weird fiction w stylu Kariki. Oby więcej takich opowieści.

Daję siedem, chociaż jestem pewna, że kolejnym książkom autora będę dawać nawet dziesiątki. To naprawdę niesamowite, że można wyskoczyć jak diabeł z pudełka z tak udanym debiutem. Początkowo nie byłam przekonana do całej tej historii, drobiazgowość narracji nieco mnie irytowała, dialogi nie zawsze pasowały. W połowie opowieść nagle zgęstniała, klimat zrobił się duszny,...

Powieść ma swoje piękne momenty, ma też momenty nużące - na szczęście jest ich niewiele. U Twardocha podoba mi się absolutny brak jednoznacznie pozytywnych postaci, wręcz przeciwnie, w większości są one irytujące, egoistyczne i małostkowe, co czyni je prawdziwymi.

Sporo refleksji mnie naszło po przeczytaniu "Pokory", powieść zmusiła mnie do ponownego zainteresowania się trudną historią Śląska - ktoś, kto nie pochodzi z tego rejonu nigdy chyba nie zrozumie, jak traumatyczną ma on przeszłość, jak trudno musiało być przystosowanie się do zmiennej rzeczywistości. Ci, którzy zachowali pamięć o własnych korzeniach i poczucie tożsamości, zasługują na podziw. Twardoch pięknie i ponuro zaprezentował fragment świata po I Wojnie Światowej, świata pogrążonego w chaosie, ubóstwie, korupcji.

O miłości też coś napisał, gorzko i ironicznie, kpiąc z form i konwenansów już dawno przeżartych, zmielonych przez wojnę i wszystkie nieszczęścia. Człowiek jest tylko trybikiem w dziejącej się Historii, liść na wietrze.

Powieść ma swoje piękne momenty, ma też momenty nużące - na szczęście jest ich niewiele. U Twardocha podoba mi się absolutny brak jednoznacznie pozytywnych postaci, wręcz przeciwnie, w większości są one irytujące, egoistyczne i małostkowe, co czyni je prawdziwymi.

Sporo refleksji mnie naszło po przeczytaniu "Pokory", powieść zmusiła mnie do ponownego zainteresowania się...

Jest to tak nierówna opowieść, że mam z nią olbrzymi problem. Z jednej strony dostrzegam specyfikę i piękno narracji (nie wszędzie, już "Ćma" budziła moją głęboką irytację w tych momentach, w których autor usiłował naśladować sposób myślenia i mówienia współczesnych młodych ludzi - "Dunkel" również ma takie momenty, pod koniec), z drugiej strony zastanawiam się, czy forma aby nie pożarła treści (niczym u Twardocha, do którego stylu nawiązania są oczywiste). Początek mnie ujął, ponieważ myślałam, że opowieść będzie prawdziwą gawędą, z czasem jednak ten twór powstały z aury ludzkich krzywd, cierpień i powszechnego mroku, czyli Dunkel, zaczął mnie nużyć swoim biadoleniem. Fragmenty, w których Dunkel przestaje wyznawać miłość i napawać się czernią, zaczyna natomiast opowiadać o ludziach, są świetne. Przejmujące, intymne - widać, że w autorze kłębią się gęste historie.

Jest to tak nierówna opowieść, że mam z nią olbrzymi problem. Z jednej strony dostrzegam specyfikę i piękno narracji (nie wszędzie, już "Ćma" budziła moją głęboką irytację w tych momentach, w których autor usiłował naśladować sposób myślenia i mówienia współczesnych młodych ludzi - "Dunkel" również ma takie momenty, pod koniec), z drugiej strony zastanawiam się, czy forma...