Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za takie książki autorom należą się wielkie dzięki. Książka, która przy ogromnej dozie humoru potrafi też przekazać kilka ogólnoludzkich i ponadczasowych prawd.
Wiodący wątek kręci wokół rozwijającej się kariery zawodowej (i miłosnej) Sandry, ale w tle przewija się historia jej mamy Basi i babci Anke. Każda z trzech kobiet niemało w życiu przeżyła chwil ciężkich, często tragicznych, ale potrafiły zachować wiarę w dobro, wiarę w człowieka. A że "karma wraca", więc i do nich owe dobro wróciło wraz z kochającymi ludźmi, ale też prezentem z zaświatów (nie będę zdradzać szczegółów, przeczytajcie!).
Izabela Pietrzyk nie po raz pierwszy udowadnia, że jej ogromną zaletą jest pełen humoru, błyskotliwy styl pisania. Humor słowny: cięte riposty, często niespodziewane reakcje spowodowały, że już na 70 stronie płakałam ze śmiechu, a później były też łzy wzruszenia.
Wśród walorów "Drobnych grzeszków" należy wymienić sposób podejścia do postaci, które są bardzo wyraziście przedstawione, ale rzadko czarno-białe. A wszystko przedstawione na tle zmian historycznych i ustrojowych Szczecina.
Dlaczego dałam 10? Przede wszystkim za to, że czytając książkę byłam w stanie zapomnieć o wszystkim dookoła, ale też bohaterowie przez długi czas po jej skończeniu jeszcze siedzieli mi w głowie.

Za takie książki autorom należą się wielkie dzięki. Książka, która przy ogromnej dozie humoru potrafi też przekazać kilka ogólnoludzkich i ponadczasowych prawd.
Wiodący wątek kręci wokół rozwijającej się kariery zawodowej (i miłosnej) Sandry, ale w tle przewija się historia jej mamy Basi i babci Anke. Każda z trzech kobiet niemało w życiu przeżyła chwil ciężkich, często...

PO 10 latach wraca do domu niezależny mag Flossia Naren, a wraz z nią powracają do Arastenu kłopoty. Flossia niewiele się zmieniła przez te lata, w przeciwieństwie do jej "stróża" sprzed lat kapitana Laurinne'a. Ponownie ich drogi się krzyżują i oboje muszą zmierzyć się z tajemnicami. Pytanie tylko czy pojawiające się kłopoty są nowe, czy może jest to kontynuacja zdarzeń sprzed lat?
Kira Izmajłowa, podobnie jak i w przypadku pierwszej części, wykreowała w sposób mistrzowski świat Arastenu, tworząc zawiłą intrygę, której zakończenie nie rozczarowało.
Mniej więcej w połowie tomu stwierdziłam, że nic mi w tej książce nie gra, brak klamry łączącej poszczególne zdarzenia, jakby był to zwykły kryminał, w którym opisano kilka różnych przypadków. Jakie było moje zaskoczenie, kiedy kilka stron dalej znajduję odpowiedź na moje (niezadane, choć pomyślane) pytanie, czy to ma jakiś sens? Moje wątpliwości poruszają w rozmowie Flossia i Laurinne: spotykają ich różne zdarzenia, które się nie łączą ze sobą wzajemnie, ale bardzo przypominają to, co miało miejsce 10 lat wcześniej i z tego miejsca zaczyna mi się wszystko "spinać", podobnie jak i bohaterom. A ja po raz kolejny doceniam talent Kiry Izmajłowej - trzyma w napięciu do końca.

Z braku tłumaczenia na polski, książkę czytałam w oryginale. Miło by było, gdyby i inni sympatycy Kiry i Flossi mogli się z nią zapoznać.

PO 10 latach wraca do domu niezależny mag Flossia Naren, a wraz z nią powracają do Arastenu kłopoty. Flossia niewiele się zmieniła przez te lata, w przeciwieństwie do jej "stróża" sprzed lat kapitana Laurinne'a. Ponownie ich drogi się krzyżują i oboje muszą zmierzyć się z tajemnicami. Pytanie tylko czy pojawiające się kłopoty są nowe, czy może jest to kontynuacja zdarzeń...

Bardzo trudno jest mi jednoznacznie powiedzieć, że książka jest dobra, bo z jednej strony dobrze się bawiłam czytając: świetny żart językowy, przewrotne frazy, niebanalne postaci. Za to z drugiej... bardzo mi przeszkadzało, że tyle słów było wyróżnionych dużymi literami. Jestem w stanie to zrozumieć - autorka wskazywała fragmenty, na które padał akcent zdaniowy. Ważne to bywa w relacjach pierwszoosobowych, jako zamiennik intonacji, ale... ZA DUŻO! (że tak sobie pozwolę...).
Warto polecić książkę choćby tylko ze względu na język. Wiele razy miałam okazję się pośmiać i za to dziękuję autorce.

Bardzo trudno jest mi jednoznacznie powiedzieć, że książka jest dobra, bo z jednej strony dobrze się bawiłam czytając: świetny żart językowy, przewrotne frazy, niebanalne postaci. Za to z drugiej... bardzo mi przeszkadzało, że tyle słów było wyróżnionych dużymi literami. Jestem w stanie to zrozumieć - autorka wskazywała fragmenty, na które padał akcent zdaniowy. Ważne to...