Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Wiesz - westchnął Artur - kiedy przychodzą chwile jak ta, gdy razem z facetem z Betelgeuse siedzę zatrzaśnięty w vogońskiej komorze ciśnień i lada chwila uduszę się w bezkresnym kosmosie, to myślę, że trzeba było słuchać matki, gdy byłem mały. - A cóż takiego mówiła? - Nie wiem, nie słuchałem.

- Wiesz - westchnął Artur - kiedy przychodzą chwile jak ta, gdy razem z facetem z Betelgeuse siedzę zatrzaśnięty w vogońskiej komorze ciśnie...

Czasem się śmiejemy, bo nie mamy już siły na płacz.

Czasem się śmiejemy, bo nie mamy już siły na płacz.

Czy nie można widzieć po prostu, że ogród jest piękny, bez konieczności uwierzenia, że kryją się w nim wróżki?

Czy nie można widzieć po prostu, że ogród jest piękny, bez konieczności uwierzenia, że kryją się w nim wróżki?

Dzieci to nasza nadzieja na przyszłość. NIE MA NADZIEI NA PRZYSZŁOŚĆ, oświadczył Śmierć. - Więc co nas tam czeka? JA.

Dzieci to nasza nadzieja na przyszłość. NIE MA NADZIEI NA PRZYSZŁOŚĆ, oświadczył Śmierć. - Więc co nas tam czeka? JA.

Kiedy kreacjoniści przypisują powstanie każdego gatunku Bogu, który miał je powołać do istnienia, każdy gatunek osobno, w oddzielnym akcie stworzenia zawsze mają na myśli coś tak pięknego jak np. koliber, orchidea czy słonecznik. Ale ja wtedy myślę o pasożycie, który drąży oko chłopca siedzącego na brzegu rzeki w Zachodniej Afryce i po jakimś czasie go oślepi; chcę zapytać ich, czy chcecie mi powiedzieć, że Bóg, w którego wierzycie i o którym mówicie, że jest miłosierny wobec wszystkich i o wszystkich się troszczy stworzył to zwierzę, które nie może żyć inaczej jak w oku niewinnego dziecka? Bo mi to nie wygląda na dzieło Boga, który jest pełen miłosierdzia.

Kiedy kreacjoniści przypisują powstanie każdego gatunku Bogu, który miał je powołać do istnienia, każdy gatunek osobno, w oddzielnym akcie s...

Z dobrze okrzepłym postanowieniem Dirk wyszedł z kiosku wprost w mroźne powietrze ulicy i jął oddalać się raźno. - Mam nadzieję, że pan zechce zapłacić za tę gazetę, prawda, panie Dirk? - mówił kioskarz, drepcąc za nim nieśmiało. - Och, Bates - odezwał się Dirk wyniośle. - Ty i te twoje nadzieje. Wiecznie masz nadzieję, że to czy tamto. Czy mógłbym zalecić ci nieco więcej pogody ducha? Życie obciążone zbyt wieloma nadziejami to ciężkie życie. Jego owocem są smutek i rozczarowanie. Naucz się jednoczyć z radością chwili. - To będzie jakieś dwadzieścia pensów, proszę pana - odrzekł Bates, nieporuszony. - Powiem ci, Bates, co zrobię, przez wzgląd na ciebie. Masz przy sobie jakieś pióro? Wystarczy zwykły długopis. Bates wyjął długopis z wewnętrznej kieszeni marynarki i podał Dirkowi, który oderwał róg gazety z nadrukiem ceny i nabazgrał pod spodem "Do oddania". Wręczył skrawek kioskarzowi. - W takim razie mam to dołączyć do poprzednich, proszę pana? - Dołącz to, gdzie ci się żywnie podoba, drogi Bates, nie chciałbym w niczym krępować twojej wolnej woli. Tymczasem żegnaj, mój drogi.

Z dobrze okrzepłym postanowieniem Dirk wyszedł z kiosku wprost w mroźne powietrze ulicy i jął oddalać się raźno. - Mam nadzieję, że pan zech...

Wystarczy pokrzyczeć na kogoś, a już poprawia ci się samopoczucie i wydaje ci się, że nad wszystkim panujesz, zwłaszcza jeśli nie panujesz.

Wystarczy pokrzyczeć na kogoś, a już poprawia ci się samopoczucie i wydaje ci się, że nad wszystkim panujesz, zwłaszcza jeśli nie panujesz.

- Wiesz, zaczyna mnie to irytować – stwierdził dziekan. – Ludzie tu myślą, że tylko o nich chodzi. - No… Jedna z ich najważniejszych świętych ksiąg tak właśnie im mówi – wyjaśnił Rincewind. – Więcej, są tacy, którzy całkiem poważnie wierzą, że ich misją jest zużycie wszystkiego na tej planecie, a wtedy ich bóg zrobi im nową. Kiedy to czytałem, pomyślałem sobie: Kogoś tu czeka niespodzianka! - Brzmi to dla mnie jak mocno toksyczna porada – przyznał dziekan. – Ale przecież mają mózgi, prawda? Wiemy, jak się zachowują. Owszem, istnieje polityka, istnieje też komercyjna chciwość… typowe małpie reakcje. Ale z pewnością nie brakuje im mądrych ludzi jako przeciwwagi dla mądrali, tyle że za tymi mądralami stoją pieniądze. Chociaż żaden mądry człowiek nie mógłby sprzedać tego rodzaju złych nowin, nawet jeśli są ważne; trzeba kogoś naprawdę odważnego, by mężnie powiedzieć, że niezależnie od tego, co jest w ich konkretnej świętej księdze, z pewnością niektóre jej części wymagają ponownej oceny. – Westchnął. – Niestety, mam wrażenie, że tutaj wiara w boga daje wierzącym prawo, by ich poglądy traktować poważnie. To przesąd, ale trudno się dziwić. Nikt nie chce zdenerwować boga. - Mnie się zdarzyło zdenerwować kilku – zapewnił Rincewind. – Uważam, że dzięki temu bardziej się starają. Wie pan, dziekanie, jak to jest, osobnik się nudzi, jeśli się go czasem nie przetestuje. Często mi się to zdarza – dodał ponuro. Ale dziekan nie słuchał. - Nie wszystko jest całkiem złe ani też, prawdę mówiąc, całkiem głupie – mówił. – Nauka działa i wszyscy widzą, że działa, dopilnowaliśmy tego. Chociaż wciąż są tacy, co wierzą na przykład w świętą księgę spisaną przez komitet starców w epoce żelaza. Istotnie, w niektórych miejscach była poprawna.

- Wiesz, zaczyna mnie to irytować – stwierdził dziekan. – Ludzie tu myślą, że tylko o nich chodzi. - No… Jedna z ich najważniejszych święty...