Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudna dla przeciętnego czytelnika, który nie orientuje się w historii czarnoskórej Ameryki. Otwiera oczy na temat rasizmu i pomaga zrozumieć źródła tego, co w naszych oczach wydaje się przesadą i przewrażliwieniem na tym punkcie. Męczyłam tygodniami, ale nie żałuję.

Trudna dla przeciętnego czytelnika, który nie orientuje się w historii czarnoskórej Ameryki. Otwiera oczy na temat rasizmu i pomaga zrozumieć źródła tego, co w naszych oczach wydaje się przesadą i przewrażliwieniem na tym punkcie. Męczyłam tygodniami, ale nie żałuję.

Pierwsze i z pewnością ostatnie zetknięcie z twórczością pana Mroza. Fabuła na poziomie Ukrytej Prawdy, w której nieracjonalna główna bohaterka kieruje się niezrozumiałymi motywacjami i otaczające ją naiwne postaci, które godzą się bez słowa na jej kolejne absurdalne zachowania. Oklepane zwroty akcji, które pan Mróz wyciąga "jak asy z rękawa" napawają pustym śmiechem, a górnolotne posłowie w jego wykonaniu brzmi jak żart.
Bardzo zły styl, przeładowany dialogami rodem z serialu paradokumentalnego i nie dziwi, że pan Mróz poświęcił na napisanie tej książki zaledwie miesiąc.
To jest całkowicie bezwartościowa literatura. Książkę otrzymałam przedpremierowo, przeczytałam z ciekawości. Odradzam.

Pierwsze i z pewnością ostatnie zetknięcie z twórczością pana Mroza. Fabuła na poziomie Ukrytej Prawdy, w której nieracjonalna główna bohaterka kieruje się niezrozumiałymi motywacjami i otaczające ją naiwne postaci, które godzą się bez słowa na jej kolejne absurdalne zachowania. Oklepane zwroty akcji, które pan Mróz wyciąga "jak asy z rękawa" napawają pustym śmiechem, a...

Jeżeli na pytanie jednego z rozmówców o to, jak poradzić sobie z chorobą bliskiego, pani Katarzyna odpowiada, że miłe i radosne osoby nie chorują, to ja tego nie kupuję.

Jeżeli na pytanie jednego z rozmówców o to, jak poradzić sobie z chorobą bliskiego, pani Katarzyna odpowiada, że miłe i radosne osoby nie chorują, to ja tego nie kupuję.