Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gombrowicz bez maski. Gombrowicz głodny, wpraszający się na obiady do przyjaciół. Gombrowicz z kompleksem braku szlacheckiego pochodzenia, płynący w nieprawdziwe, heraldyczne opowieści. Gombrowicz nieznający się na malarstwie, zdający się w agresywne pyskówki o bezwartościowości tej dziedziny sztuki. Gombrowicz koneser muzyki klasycznej, egzaminujący z Mozarta podczas leniwych, letnich popołudni. Gombrowicz żyjący w biedzie, ostatnimi pieniędzmi finansujący stypendium młodemu przyjacielowi. Gombrowicz samotny, zmęczony, znużony, chory. Gombrowicz unikający plaży, chodzący w upale w pełnym garniturze. Gombrowicz obrażający krytyków, muzyków i wydawców. Gombrowicz przerażony pijaństwem, szaleństwem, lękający się cierpienia. Gombrowicz wzruszony. Gombrowicz prawdziwy. Miklaszewski podnosi maskę Mistrza i znajdują pod nią setki kolejnych. „Distancia, Witoldo!” to pozycja bardzo ciekawa, choć nieco plotkarska. Wyłania się z niej pisarz, który przy kubku czarnej kawy, liczy pieniądze, wymyśla miny i rozstrzyga dramaty polskości.

Gombrowicz bez maski. Gombrowicz głodny, wpraszający się na obiady do przyjaciół. Gombrowicz z kompleksem braku szlacheckiego pochodzenia, płynący w nieprawdziwe, heraldyczne opowieści. Gombrowicz nieznający się na malarstwie, zdający się w agresywne pyskówki o bezwartościowości tej dziedziny sztuki. Gombrowicz koneser muzyki klasycznej, egzaminujący z Mozarta podczas...

Charles Bukowski należy do grona artystów, którzy przekroczyli granicę swojego zawodu. Gdzieś między światami, zagubili literaturę, zatarli jej granice oraz bariery, które ma zwyczaj stawiać swoim twórcom. Książki Bukowskiego nie tworzą rzeczywistości ani też nie odtwarzają jej. Istnieją w niej i jakby ponad nią. Bukowski jest raczej zjawiskiem niż pisarzem. I nie mam tu na myśli jego awanturniczego życia i buntowniczej postawy, bo nie o nie ostatecznie chodzi w jego twórczości. Między butelkami wina, w ciemnych, dusznych, zadymionych pokojach tanich hoteli kryją się wielkie idee i wielkie problemy ludzkości. Lapidarne zdania i wulgarna fabuła to tylko fasada. Pociągająca i fascynująca, ale fasada. Z „Faktotum” krzyczy samotność, potrzeba „swojego miejsca na świecie”, poszukiwanie. Charles Bukowski ustami swojego bohatera pyta o sens egzystencji, o kierunek, w którym biegnie ten zdyszany i zdławiony świat. O jej godność i o rachunek, jaki rzeczywistość wystawia ludziom, w niej żyjącym.

Charles Bukowski należy do grona artystów, którzy przekroczyli granicę swojego zawodu. Gdzieś między światami, zagubili literaturę, zatarli jej granice oraz bariery, które ma zwyczaj stawiać swoim twórcom. Książki Bukowskiego nie tworzą rzeczywistości ani też nie odtwarzają jej. Istnieją w niej i jakby ponad nią. Bukowski jest raczej zjawiskiem niż pisarzem. I nie mam tu na...

Dość ciekawa pozycja. Cioran, rumuński nihilista, człowiek w młodości rozczarowany faszyzmem, patrzy na świat w sposób tylko sobie właściwy. Drwiąco i pogardliwie wyraża się o wszelkim autorytaryzmie. Książkę niewątpliwie warto przeczytać, nie należy jednak spodziewać się po niej niczego konkretnego. Cioran nie tworzy doktryny politycznej, jakiegoś spójnego zestawu poglądów. Z perspektywy własnych doświadczeń i emocji, próbuje opisać, ocenić rzeczywistość. Ciekawe jest jego podejście do liberalizmu. Zdaniem Ciorana, wymaga on od człowieka, by wyparł się pierwotnych instynktów i charakterystycznych, dla ludzkiego gatunku, cech - potrzeby dominacji, egoizmu. Liberalizm obnaża, zdaniem Filozofa, dramat ludzkości - aby uczynić siebie szlachetnym, trzeba zrezygnować z siebie.

Dość ciekawa pozycja. Cioran, rumuński nihilista, człowiek w młodości rozczarowany faszyzmem, patrzy na świat w sposób tylko sobie właściwy. Drwiąco i pogardliwie wyraża się o wszelkim autorytaryzmie. Książkę niewątpliwie warto przeczytać, nie należy jednak spodziewać się po niej niczego konkretnego. Cioran nie tworzy doktryny politycznej, jakiegoś spójnego zestawu...