Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawie. Ostatnich osiem stron zostawiłam na lepsze (?) czasy.
Mnie ta książka zgniotła, wyrzuciła daleko w kosmos. Jeszcze nie do końca wróciłam, nie wiem, czy znajdę drogę powrotną, a jeśli tak - czy wciąż będę sobą, kiedy wyląduję?
Ale jestem podatna na wszelkie sentymentalizmy, doprowadzają mnie na skraj obłędu, odchorowuję je straszliwie.
Nie jestem w stanie napisać bardziej konstruktywnej recenzji. To surowe mięso, operacja na żywym sercu, choroba.

Prawie. Ostatnich osiem stron zostawiłam na lepsze (?) czasy.
Mnie ta książka zgniotła, wyrzuciła daleko w kosmos. Jeszcze nie do końca wróciłam, nie wiem, czy znajdę drogę powrotną, a jeśli tak - czy wciąż będę sobą, kiedy wyląduję?
Ale jestem podatna na wszelkie sentymentalizmy, doprowadzają mnie na skraj obłędu, odchorowuję je straszliwie.
Nie jestem w stanie napisać...

Historia oklepana, narracja prowadzona w praktycznie przezroczysty sposób, opis trudneego życia grupki nastolatków... może nudzić. Ale rozdziały podzielone między trójkę głównych bohaterów przyspieszają lekturę, nadając wartkość jej fabule. Co z tego, że podobną historię słyszeliśmy tysiąc razy, często również z własnego podwórka. Wciąż porusza jakieś struny mojego dorosłego już przecież życia.

Historia oklepana, narracja prowadzona w praktycznie przezroczysty sposób, opis trudneego życia grupki nastolatków... może nudzić. Ale rozdziały podzielone między trójkę głównych bohaterów przyspieszają lekturę, nadając wartkość jej fabule. Co z tego, że podobną historię słyszeliśmy tysiąc razy, często również z własnego podwórka. Wciąż porusza jakieś struny mojego...

Ponura to książka, a jednocześnie przyjemna w lekturze, bo zostawia w głowie wiele myśli do rozwikłania.

Ponura to książka, a jednocześnie przyjemna w lekturze, bo zostawia w głowie wiele myśli do rozwikłania.