Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię Włochy, włoski język i włoską kuchnię. Uwielbiam ten klimat maleńkich włoskich miasteczek. Dlatego z wielką chęcią i ciekawością sięgnęłam po książkę Diany Armstrong. Spodziewałam się, że z każdą stroną będę się rozkoszować włoską atmosferą. Właściwie nie zawiodłam się, jeśli chodzi o te oczekiwania. Każda strona książki przepełniona jest włoską atmosferą. Autorka opowiada swoje włoskie życie, opisuje relacje z sąsiadami, przygody, które spotykały ją i jej rodzinę po przeprowadzce do Braccioforte. Co więcej, książka okraszona jest również licznymi przepisami włoskiej kuchni.
Ale... No właśnie, jest jedno "ale". Książce czegoś brakuje. Mianowicie, nie ma w niej żadnej akcji, nie ma rozwoju sytuacji i wydarzeń. Jest to w zasadzie monotonny opis kolejnych dni spędzanych przez autorkę w jej nowym domu i miasteczku. Po pewnym czasie książka staje się raczej nudna, trzymana jest cały czas "na jednym poziomie". Szkoda, bo myślę, że gdyby wprowadzić do niej jakąś akcję, przygodę, zyskałaby wiele na wartości.

Raczej nie wrócę już do tej lektury.

Bardzo lubię Włochy, włoski język i włoską kuchnię. Uwielbiam ten klimat maleńkich włoskich miasteczek. Dlatego z wielką chęcią i ciekawością sięgnęłam po książkę Diany Armstrong. Spodziewałam się, że z każdą stroną będę się rozkoszować włoską atmosferą. Właściwie nie zawiodłam się, jeśli chodzi o te oczekiwania. Każda strona książki przepełniona jest włoską atmosferą....

Ta książka bardzo mnie poruszyła. Myślę, że na długo pozostanie w mojej pamięci. Ukazuje okrucieństwo wojny i tragiczną sytuację w Afganistanie i właściwie na całym Bliskim Wschodzie. Czytając ją czułam jak zmienia się moje spojrzenie na pewne kwestie związane z muzułmanami, ich religią. Chyba staję się bardziej otwarta na tych ludzi, przestanę w końcu generalizować pewne sprawy.

Sama książka opowiada o życiu młodego człowieka - Amira. Składa się jakby z trzech części, z których pierwsza przedstawia jego dziecięce lata spędzone w Afganistanie, beztroskie zabawy i dramat, który odciśnie piętno nie tylko na życiu Amira, ale także jego najbliższych. Druga część to "nowe życie", które bohater rozpoczął w Ameryce. Trzecia zaś jest jakby punktem kulminacyjnym, opowieścią o tym, jak Amir płaci za błędy nie tylko swoje, ale również swojego ojca. Jest próbą tego, by ponownie żyć bez złych wspomnień, koszmarów, by "ponownie być dobrym".

Pełno w niej zwrotów akcji i zaskakujących wydarzeń. Książka jest bardzo wciągająca i szybko się ją czyta.
Podobała mi się narracja w pierwszej osobie, ponieważ już dawno nie czytałam żadnej książki napisanej w ten sposób. To czyni całą opowieść jeszcze bardziej realną. Nie czytałam wcześniej opisów książki i na początku miałam wrażenie, że czytam biografię samego autora. W pewnym momencie po prostu przestały mi się zgadzać nazwiska Hosseiniego i Amira.
Bohaterzy są niejednoznaczni, ich charaktery i postępowanie jest trudno zakwalifikować jako "dobre", bądź "złe". Ich kreacje są złożone, a przez to tak bardzo rzeczywiste.

Hosseini pisze w sposób, który całkowicie pochłania czytelnika i przenosi go w opisywany przez autora świat. Długo po odłożeniu książki wciąż jeszcze nie mogłam z niego wyjść. Książka naprawdę warta polecenia.

Ta książka bardzo mnie poruszyła. Myślę, że na długo pozostanie w mojej pamięci. Ukazuje okrucieństwo wojny i tragiczną sytuację w Afganistanie i właściwie na całym Bliskim Wschodzie. Czytając ją czułam jak zmienia się moje spojrzenie na pewne kwestie związane z muzułmanami, ich religią. Chyba staję się bardziej otwarta na tych ludzi, przestanę w końcu generalizować pewne...

Trudno jest mi odpowiedzieć na pytanie, czy podobała mi się ta książka. Po dłuższym zastanowieniu, odpowiem, że chyba tak, ale nie przychodzi mi to z pełnym przekonaniem. Książka nieco baśniowa, a takie rzadko czytuję, więc może w tym tkwi problem z jej oceną.

Na samym początku czytało mi się ją dosyć opornie, zaczynałam chyba ze trzy razy. Nie umiałam przebrnąć pierwszych kilkunastu-kilkudziesięciu stron. Wydawało mi się, że jest nudna, i chyba ją odłożę.
Jednak kiedy przeszłam już przez okres dzieciństwa małej Ewy i dziewczynka stała się nastolatką, akcja trochę mnie wciągnęła i rzeczywiście trudno mi się było od tej książki oderwać.

Byłam ciekawa losów głównej bohaterki i sposobu w jaki sobie poradzi z sytuacją, w której się znalazła.
Sądzę, że niektóre fragmenty książki zapadną mi na długo w pamięci. Momentami książka ta zmuszała mnie do refleksji nad dobrem i złem, ich sensem. Nad ludzkim losem, jego przeznaczeniem, czy można je zmienić i czy da się to zrobić. Jeśli tak, to jak? Od czego zależy, że nasze życie wygląda tak, jak wygląda? Czy jest to tylko i wyłącznie nasza zasługa, czy może na pewne rzeczy nie mamy po prostu wpływu?

Ogólnie książka pozytywna. Jednak przez to, że nie przemawiają do mnie elementy baśniowe, zbyt odrealnione zdarzenia, nie zachwyciłam się nią. A może to jednak dlatego, że nie do końca ją zrozumiałam...?

Trudno jest mi odpowiedzieć na pytanie, czy podobała mi się ta książka. Po dłuższym zastanowieniu, odpowiem, że chyba tak, ale nie przychodzi mi to z pełnym przekonaniem. Książka nieco baśniowa, a takie rzadko czytuję, więc może w tym tkwi problem z jej oceną.

Na samym początku czytało mi się ją dosyć opornie, zaczynałam chyba ze trzy razy. Nie umiałam przebrnąć pierwszych...