Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dziennik Sir Collina" na pierwszy rzut oka przyciąga bardzo ciekawą okładką. Z góry wiadomo, że w środku będą jakieś przygody, ciekawa historia fantasy. W środku śnieżnobiałe kartki, za którymi osobiście nie przepadam, ale wiem, że wiele osób uwielbia. Do tego miejscami grafiki na papierze jak by był delikatnie spalony. O szczegóły tutaj zadbano i faktycznie sugeruje tutaj to wszystko, że jest to właśnie dziennik.

A kim jest Sir Collin? Młody człowiek z marzeniem ogromnym, bo chce zostać rycerzem. W jego życiu jednak niekoniecznie jest na to miejsce, a przynajmniej nie według jego ojca. Bo wiecie, dwunasty syn, wielkie wobec niego plany i w tym wszystkim chłopak, który chciałby inaczej żyć. Niestety, ojciec wysyła go w zasadzie na wojnę, do zakonu, gdzie ludzie walczą z demonicznymi magami. I w tym miejscu zaczyna się akcja, której ja oczekiwałam przez pierwsze strony. Miałam nadzieję, że szybko się rozkręci.

I choć w końcu się rozkręciła, to miałam wrażenie, że czegoś brakuje. Główny bohater to naprawdę świetny człowiek, próbujący mimo rozlewu krwi podążać za tym, co słuszne i choć tęskni za rodziną, to ma obok siebie wiele osób, ale czy to może stłumić tęsknotę i samotność?

Ten dziennik jest faktycznie spisaną opowieścią o przebytej drodze, o walkach, demonach, zakonie, a przy tym o marzeniu o byciu rycerzem, o innym zupełnie życiu.

I w końcu to historia, która mam nieodparte wrażenie, jest opowieścią wielu młodych ludzi, a ubrana w fantastykę pełną gębą. Bo przecież ilu wylatuje z gniazda rodzinnego, robi coś, czego chcą rodzice, a sami chcieliby inaczej żyć, prawda? Ilu ulega tej presji, a mimo to tęskni za domem i rodziną? No i ilu poszukuje swojej drogi, próbuje robić coś dobrego, cokolwiek znaczącego, nie dać się złamać?

Widać w tej historii ogromną pasję do pisania. Bardzo się cieszę, że jest napisana dobrze, jest wciągająca, a przy tym nie ma w niej błędów (choć być może tylko ja ich nie dostrzegam!). Mknie się wraz z Collinem przez historię tak niezwykłą, jak się tylko dało. Czy pogardziłabym całą serią? Absolutnie nie! Z chęcią nawet każdy tom mógłby być o innym z jego braci!

Także, jeśli szukacie fantastyki ciekawej, nieco innej, ale przy tym bardzo, bardzo wciągającej, to jest to strzał w dziesiątkę!

Recenzja powstała we współpracy z Maksymilianem Jakubiakiem.

"Dziennik Sir Collina" na pierwszy rzut oka przyciąga bardzo ciekawą okładką. Z góry wiadomo, że w środku będą jakieś przygody, ciekawa historia fantasy. W środku śnieżnobiałe kartki, za którymi osobiście nie przepadam, ale wiem, że wiele osób uwielbia. Do tego miejscami grafiki na papierz...

Rozwiń

Zwiń

Jak często zdarza się Wam zaczynać serię od losowego tomu? I jak to wpływa na odbiór danej serii?
U mnie często tak jest, bo gdy trafi się coś ciekawego, co wybieram ze względu na np. okładkę, to się nie zastanawiam nad tym czy to seria. Ot, ryzykuję czy mi się dana książka spodoba. Czasami to właśnie któryś już tom serii. I tak było z „Lucy i morze”, po którą sięgnęłam nie patrząc na to czy to seria. Czy się opłaciło?
Bo „Lucy i morze” to czwarty tom serii. Aczkolwiek uważam, że można czytać w zupełnie odwrotnej kolejności, bo w tej części mam dokładnie nakreślone relacje Lucy, głównej bohaterki z jej byl mężem i wpadamy w pandemię. Przyszło jej przez to zamieszkać właśnie z byl mężem pod jednym dachem ponownie, a że utrzymywali dobre stosunki, to teoretycznie nie powinno być kłopotu.
Ale jak wiemy wszyscy warunki pandemiczne potrafiły rozbić niejeden związek i zniszczyć przyjaźnie. Do tego sąsiedzi, którzy są wrogo nastawieni i wszystko to co znamy czyli szycie swoich maseczek, strach, izolacja i jedna wielka niewiadoma.
To bardzo przyjemna lektura, podtrzymująca na duchu i zdecydowanie inaczej odbierana niż jak by była czytana w trakcie lockdownu. Po takim czasie podchodzi się do tego inaczej, a jednak też często pojawiała mi się w głowie myśl „no tak, tak było”.
Całe mnóstwo emocji, a przy tym ciężko się od niej oderwać, bo otula niczym ciepły, polarowy koc.
No i bohaterowie. Sympatyczni, niczym przyjaciele od lat. Jak by się ich znało i lubiło od bardzo dawna.
To wszystko sprawiło, że od razu zapragnęłam przeczytać pozostałe tomy tej serii i jestem przekonana, że wydarzy się to w niedalekiej przyszłości.
Czy polecam? Owszem, jako taką cosy opowieść, na gorsze dni i taką po prostu zwyczajną, a jednocześnie niezwykłą. Dla relaksu, dla odprężenia, z herbatą w ręku 🙂
Recenzja powstała we współpracy z Wielka Litera

Jak często zdarza się Wam zaczynać serię od losowego tomu? I jak to wpływa na odbiór danej serii?
U mnie często tak jest, bo gdy trafi się coś ciekawego, co wybieram ze względu na np. okładkę, to się nie zastanawiam nad tym czy to seria. Ot, ryzykuję czy mi się dana książka spodoba. Cz...

Rozwiń

Zwiń

Czytacie poradniki? W ogóle zwracacie uwagę na to, czy dana książka coś wnosi do Waszego życia?

Ja postanowiłam spróbować, bo nigdy mnie tego typu książki nie interesowały. Ale dopóki nie sprawdzi się na własnej skórze, to nigdy nie wiadomo, prawda?

W ten sposób w moich rękach pojawiła się nowość od @wielkalitera czyli „Odnowa”. Przykuła wzrok, zainteresowała mnie okładką i krótkim opisem.

O czym jest? O nawykach. Każdy z nas jakieś ma. Pozytywne i negatywne. Czasami dziwne, czasami wpływające na nasze codzienne życie, a czasami chcielibyśmy je wprowadzić aby właśnie to życie było lepsze.
Bobu tłumaczymy się brakiem czasu, pieniędzy czy po prostu lenistwem. Łatwiej jest spychać złe emocje w czeluści umysłu. Tylko w końcu one wypłyną.

Ta książka ma pokazać nam jak możemy maleńkimi krokami brnąć do przodu, powoli coś zmieniać. Bo to wcale nie muszą być nagle ogromne życiowe zmiany, ale już każda mała zmiana może mieć wpływ na dużą część naszego życia.

No i muszę przyznać, że tak właśnie jest. Z jednej strony wytyka się sobie błędy, niechęć do działania, bycie leniem i odkładanie wszystkiego na później. A z drugiej łatwo dostrzec, że to wszystko nie jest takie trudne, jak mogłoby się wydawać, bo w środku jest masa ćwiczeń i instrukcji!

Spodobała mi się ta książka i sprawiła, że mam ochotę sprawdzić także inne tego typu :)

Jeśli przepadacie za poradnikami to polecam, choć pewnie nie będę do końca obiektywna gdyż to mój pierwszy raz!

Recenzja powstała we współpracy z Wydanwictwem Wielka Litera.

Czytacie poradniki? W ogóle zwracacie uwagę na to, czy dana książka coś wnosi do Waszego życia?

Ja postanowiłam spróbować, bo nigdy mnie tego typu książki nie interesowały. Ale dopóki nie sprawdzi się na własnej skórze, to nigdy nie wiadomo, prawda?

W ten sposób w moich rękach pojawiła ...

Rozwiń

Zwiń

"Spirala zła" to już ósmy tom serii z Martin'em Servaz'em w roli głównej i choć od premiery poprzedniej części minęły prawie trzy lata, to wielu czytelników bardzo czekało, w tym ja. Bo Minier to jedno z nazwisk, które u mnie są na liście ulubieńców i z chęcią sięgam po jego kolejne powieści nawet jeśli nie są idealne. A Wy macie takich autorów?

No i właśnie dlatego, gdy tylko zobaczyłam tę zapowiedź wiedziałam, że muszę ją mieć i przeczytać. I choć jest to już kolejny tom, to pojawiły się informacje, że można śmiało czytać bez znajomości poprzednich. Osobiście się z tym nie zgadzam, bo mimo, że to zupełnie oddzielna historia, to jednak Servaz jest tutaj głównym bohaterem, a to, co działo się wcześniej ma ogromne znaczenie i wpływ na jego decyzje i to, co robi.

A propos Servaz'a to tym razem staje przed zagadką kryminalną do rozwiązania. Pewien reżyser, unikający kontaktu z ludźmi nagle wszystkich zaskakuje, bo zaprasza do swojej posiadłości w Pirenejach studentkę chcącą przeprowadzić z nim coś na kształt wywiadu. Ale jak na kryminał przystało, mamy też trupa. W szpitalu psychiatrycznym zostaje zamordowany mężczyzna. Istotne jest to, że jest on scenarzystą wspomnianego wyżej reżysera. Żeby tego było mało, to nie jest jedyny trup w tej opowieści. Czy Martin wyplącze się z tytułowej spirali zła?

Jak na Miniera przystało mamy kawał świetnej historii, na którą widać, że był pomysł, plan, a później dobre wykonanie. Może nie jest idealnie, bo momentami miałam wrażenie, że autor aż za bardzo się zapędza i robi się nierealnie, to jednak zaserwował mieszankę kryminału i dreszczowca w swoim stylu.

"Spirala zła" jest dość ciężką książką i może niesamowicie wpłynąć na nastrój, bo w trakcie czytania czuć jak by powoli czytelnika zalewała ciemna, gęsta, depresyjna smoła. Ciężko się z tego wygrzebać, zostaje to w głowie. Akcja nie jest napędzana, tylko właśnie posuwa się powolutku do przodu odkrywając kolejne elementy układanki, a mimo to na końcu pojawia się pewnego rodzaju zaskoczenie, bo kandydatów na mordercę było całkiem sporo.

Servaz nie zawodzi. To ten sam bohater, którego można było poznać już w poprzednich tomach serii i z przyjemnością ponownie za nim podążałam ku rozwikłaniu tego wszystkiego i czując, że wręcz się zmienia w zupełnie innego człowieka. Czyżby to śledztwo miało mieć na niego aż taki wpływ?

Mimo, że momentami obawiałam się, że Minier przesadzi, pójdzie w tym wszystkim za daleko, to jednak wybrnął i stworzył kolejną bardzo dobrą książkę. Zostawił sobie także furtkę na kolejne, ale nie można powiedzieć, że tego nie robił za każdym razem przy poprzednich częściach. To po prostu jest taki element, który ma dać nam, czytelnikom, nadzieję na następne powieści i jest zawsze tak wżerający się w mózg, że czeka się jak na naprawdę wyśmienity serial.

Recenzja powstała we współpracy z Domem Wydawniczym Rebis.

"Spirala zła" to już ósmy tom serii z Martin'em Servaz'em w roli głównej i choć od premiery poprzedniej części minęły prawie trzy lata, to wielu czytelników bardzo czekało, w tym ja. Bo Minier to jedno z nazwisk, które u mnie są na liście ulubieńców i z chęcią sięgam po jego kole...

Rozwiń

Zwiń

Autorka, o której można powiedzieć, że tworzy świetne opowieści fantasy? Co uważacie? Mnie do tej pory nie zawiodła, wręcz uwielbiam jej książki i z chęcią sięgam po każdą kolejną. A tym razem "Znak i omen" to pierwszy tom nowej serii. Musiałam więc sprawdzić czy zapowiada się na coś dobrego!

Główna bohaterka ze zdolnością, która mogłaby zmienić świat. Potrafi zobaczyć ludzkie wspomnienia i to nie tylko osób żyjących, ale także nieboszczyków. Wyobraźmy sobie jak mogłoby to zmienić nasz świat. Ile morderstw można by wyjaśnić, ile zbrodni, kłamstw, niejasnych sytuacji. To teraz pomyślmy o tym, że w świecie Valei, gdzie wszystko jeszcze jest podsycone magią, wojną, a jej życie zostało dawno temu wywrócone do góry nogami gdy zamordowano jej rodzinę. Od tamtej pory żyje z daleka od swojej ojczyzny, ale w końcu ma do niej wrócić by móc pomóc wykorzystują swoją moc. A to, co tam zastanie niestety jest jeszcze gorsze niż jej się wydawało. Wojna to mało powiedziane, brak perspektyw na jej rozwiązanie. Wydaje się, że tylko wybicie dwóch z trzech ludów może doprowadzić do pokoju.

Strzygi, czarownice, wiccany. Postaci jest całe mnóstwo w tej książce, a pojawiają się także duchy. No wiadomo, główna bohaterka ma odczytywać wspomnienia także zmarłych, więc ocieramy się i o zaświaty. Do tego wojna, polityczne zagrywki i odkrywanie siebie tak naprawdę. Valea pragnęła rodziny przez to, że wychowywała się wśród ludzi i bała się zaufać komukolwiek. Ale czy to, że wraca do ojczyzny na wezwanie dziadka jest tym, czego szuka?

Te wspomniane wyżej postaci są bardzo ciekawie przedstawione, każdą możemy poznać do tego stopnia, że bez problemu wyobraźnia tworzy ich obrazy. Przypuszczam, że każdy z czytelników przylgnie do którejś z nich choć wcale nie są takie czarno-białe i dobre lub złe. Przyciągają tym, że ciężko się czegoś po nich spodziewać.

Jak na Woolf przystało, książka ocieka magią. Uwielbiam to, z jaką lekkością prowadzi czytelnika przez tworzone przez siebie światy i jak różnorodne one są. Bo szczerze mówiąc obawiałam się, że w końcu zacznę dopatrywać się podobieństw, schematów. Ale na szczęście mamy nową serię, pierwszy tom, niemal pięćset stron czystej, niepohamowanej przyjemności.

Możecie się ze mnie ponabijać, ale odkąd wróciłam do fantastyki, uwielbiam, gdy pisarz wyciąga swoje macki, chwyta za gardło i wciąga w świat tak niesamowity, a jednocześnie tak dojrzały, pełen humory i inteligentnych postaci, że aż chce się więcej.

Akcja mknie i to bardzo szybko. Dzieje się tak dużo i w takim tempie, że cierpiałam gdy musiałam odłożyć tę książkę na kilka godzin i zwyczajnie pójść do pracy. To zdecydowanie najlepsza powieść jaką przeczytałam w tym roku. Ba! Jedna z najlepszych fantasy. Jestem nią zachwycona, czekam na drugi tom i będą ją polecać na lewo i prawo.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Jaguar.

Autorka, o której można powiedzieć, że tworzy świetne opowieści fantasy? Co uważacie? Mnie do tej pory nie zawiodła, wręcz uwielbiam jej książki i z chęcią sięgam po każdą kolejną. A tym razem "Znak i omen" to pierwszy tom nowej serii. Musiałam więc sprawdzić czy zapowiada się na coś dobre...

Rozwiń

Zwiń

Wolicie czytać serie czy historie zamknięte w jednym tomie? Wiem, że to pytanie pada dość często, ale czy umiecie odpowiedzieć jednoznacznie? U mnie królują serie, uwielbiam gdy mogę wracać do bohaterów, do wykreowanego świata, ale i jednotomówki są często po prostu zamkniętymi historiami, bez możliwości rozwinięcia na kolejne części i to też jest świetna opcja.

Jedną z moich ulubionych serii jest właśnie ta z Josie Queen. I dzisiaj właśnie o piątym tomie słów kilka. Z przypomnieniem, że najlepiej czytać w odpowiedniej kolejności.

Tym razem Josie i jej partner udają się do domku jego matki na niedzielny obiad. Sielanka, wieś, wszystko pięknie się zaczyna i trwa do momentu aż znajdują kobietę martwą, z ustami pełnymi ziemi. Dookoła ciała lży rozrzucony różaniec i do tego pojawia się teczka z nazwiskiem człowieka, który kiedyś zaginął i jest zdecydowanie najbardziej rozpoznawaną osobą w miasteczku właśnie ze względu na to, że zniknął.

Josie zaczyna prowadzić śledztwo wraz ze swoją ekipą i jej związek może przez tą sprawę przejść konkretną próbę, a to dopiero ich początki. Co za tajemnice skrywała starsza kobieta i czy Noah, partner Joasie to przetrwa?

Za każdym razem, gdy pojawia się zapowiedź nowej książki od Lisy Regan zakładam, że znów będzie trup, znów śledztwo i zagadka kryminalna. Tylko, że w przypadku tej serii to nie jest wcale takie oklepane, bo zawsze autora wyskakuje z jakąś zagmatwaną historią i wyciąga tajemnice, które być może już gdzieś we wcześniejszych tomach się przewinęły. To dlatego wszystkie części są ze sobą spójne i czyta się jak kolejne odcinki serialu.

Josie jak zwykle nie zawodzi, choć momentami nieco mnie irytowała podejściem do sprawy i tym, że Noah nie powinien brać w niej udziału. Jednak idą ramię w ramię i próbują rozwikłać zagadkę. Tym razem Regan ponownie skupiła się właśnie na tej relacji po to, żeby zbudować jeszcze większe napięcie i zainteresowanie czytelnika.

Trzeba przyznać, że autorka ponownie to zrobiła. Stworzyła świetny thriller, w którym akcja nie ciągnie się przez strony zanudzając, a wręcz jest tak dynamiczna, że leci się na wstrzymanym oddechu. Tym właśnie charakteryzują się powieści od Regan i na szczęście każda kolejna powieść jest lepsza, rozwija warsztat i z niecierpliwością się czeka na kolejne.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Dolnośląskim.

Wolicie czytać serie czy historie zamknięte w jednym tomie? Wiem, że to pytanie pada dość często, ale czy umiecie odpowiedzieć jednoznacznie? U mnie królują serie, uwielbiam gdy mogę wracać do bohaterów, do wykreowanego świata, ale i jednotomówki są często po prostu zamkniętymi historiami,...

Rozwiń

Zwiń

Marek Stelar - czytacie, znacie, lubicie jego książki? Ja bardzo często po nie sięgam. W końcu to kryminały, które uwielbiam, a przy tym także polski autor, a jak wiemy nasi potrafią tworzyć świetne historie kryminalne. Dlatego jak tylko pojawiła się w zapowiedziach wiedziałam, że będę chciała ją przeczytać i do tego miałam tę przyjemność (lub nieprzyjemność, to opowiem dalej) mieć ją w rękach przedpremierowo.

Jest to nowa seria autora, z niejakim Vogel'em w roli głównej. A jest to człowiek, który pod nowym nazwiskiem ułożył sobie życie. A przynajmniej tak mu się wydawało. Bo dwadzieścia lat wcześniej miało miejsce jedno wydarzenie. Wyobraźcie sobie, że takie coś może odmienić człowieka, zniszczyć mu życie, plany, marzenia. Od tamtej pory wiele się jednak zmieniło, ale w końcu dopada go przeszłość. Najpierw dowiaduje się, że ginie jego ojciec, którego nie widział właśnie od lat. Później znajduje w wodzie dryfujące ciało kobiety z dziurą po kuli... zaczyna więc prowadzić swego rodzaju śledztwo wraz z Iwoną Banach z CBŚP. Podąża śladem ojca, a ten prowadzi go do Niemiec i tajemniczej kasety VHS. Czy uda mu się w końcu odnaleźć odpowiedzi i spokój?

Marek Stelar potrafi stworzyć świetną powieść, zagadkę kryminalną i wodzić czytelnika za nos. Nie raz to udowodnił i najnowszą książką także. To naprawdę światowy poziom, można śmiało "Ptasznika" postawić obok zagranicznych pisarzy i wcale, ale to wcale nie będzie dobiegał warsztatem, pomysłem i wykonaniem.

Tym razem także stworzył coś świeżego, nieprzewidywalnego i kurczę... to naprawdę kawał dobrego kryminału trzymającego w napięciu do ostatniej strony. I przede wszystkim nie zamykamy się tutaj na jednym trupie i śledztwie, ale także zagłębiamy się w życie prywatne Vogel'a.

A propos Vogel'a. Nietypowy bohater, ale z typowymi dla kryminału problemami. Ma swoją przeszłość, wcale niekolorową, ma swoje problemy, wręcz nieco jest depresyjny. Nadal czekam na bohatera z lekkim ADHD, uśmiechniętego, ale chyba nie w tej branży, prawda?

To kryminalna gratka dla wszystkich miłośników kryminałów, ale także dla fanów powieści Stelara, bo Iwona Banach tu występuje nie pierwszy raz. Ja ją uwielbiam i uważam, że to jedna z ciekawszych kobiecych postaci. Jak na tego typu powieści przystało, mamy lekki schemat silnej, niezależnej osobowości dążącej do odkrycia prawdy i tajemnic. To nie przeszkadza w darzeniu jej sympatią, a w duecie z Vogel'em to już w ogóle.

I jako podsumowanie powiem, że wypowiadam się o "Ptaszniku" w samych pozytywach, ale prawda jest taka, że w obecnych czasach, gdzie pisać może każdy i wydać swoje powieści także (chociażby jako self), serducho samo się raduje jak trafia na dopracowaną, dobrą książkę. A to początek serii, więc przyszedł ten czas, że czas zapytać autora kiedy drugi tom.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Filia.

Marek Stelar - czytacie, znacie, lubicie jego książki? Ja bardzo często po nie sięgam. W końcu to kryminały, które uwielbiam, a przy tym także polski autor, a jak wiemy nasi potrafią tworzyć świetne historie kryminalne. Dlatego jak tylko pojawiła się w zapowiedziach wiedziałam, że będę chc...

Rozwiń

Zwiń

Jakie macie podejście do książek na faktach i to jeszcze takich, których akcja dzieje się w mieście, w którym mieszkacie?
Dla mnie „Rak” to właśnie taka historia. Z chęcią po nią sięgnęłam, a czy było warto?

Stalker z tindera. Człowiek, który oszukał, wykorzystał w okrutny sposób wiele kobiet. Był nieuchwytny, ale w pewnym momencie jeden człowiek postanowił, że go złapie, że musi ponieść konsekwencje. Szkoda tylko, że takie działania podejmuje się dopiero w momencie, gdy to dotyka nas lub naszych najbliższych, prawda? Bo tu jest sedno tej opowieści. Autor, jeden z dwojga był w pewnym sensie jednym z głównych bohaterów tej książki. To on postanowił się sprzeciwić temu procederowi i temu, że policja w zasadzie nie była w stanie schwytać tytułowego Raka.

Iwo Rak to mężczyzna z jednej strony czuły, dbający o kobietę i robiący wszystko żeby ją uwieść w najgorszym momencie jej życia. Na przykład takiej, która jest w trakcie rozwodu. A później robi się brutalny. I zaczynają się pytania. Jak to możliwe, że tyle kobiet omotał? Jak to możliwe, że tyle było naiwnych? Ta książka ma być przestrogą, co oczywiste, ale w głowie po lekturze pozostaje jeszcze pytanie: czy naprawdę takie proste jest oszustwo? Naprawdę wystarczy chcieć?

Nie jest to cienka książka i trzeba mieć świadomość tego, że jest brutalna. Jeśli znacie książki Szagdaj, a ja wcześniej czytałam, to wiecie, że potrafi opowiadać historie i tutaj też się to udało w duecie z Filarowskim. I jak zawsze powtarzam, że według mnie pisanie parami to nie do końca powieść któregokolwiek z autorów, tak tutaj właśnie mam takie wrażenie, że zbyt dużo było kompromisów.

Co nie zmienia faktu, że oderwać się od niej nie da, jest wstrząsająca, dająca do myślenia, zostawia czytelnika z kacem i to także tym moralnym, bo trzeba sobie zadać pytanie, czy byśmy pomogli komuś, komu dzieje się krzywda? Czy interesujemy się takimi tematami dopiero, kiedy to dzieje się nam lub naszym bliskim? Otóż to. Bo znieczulica jest wszechobecna.

Podsumowując: powieść na faktach, która napędza trybikowi w głowie, nie pozwala zasnąć dopóki się nie skończy czytać, a na koniec pozostawia w głowie myśli o kobietach, które przez to piekło przeszły i czy psychicznie i fizycznie to przetrwały. „Raka” po prostu trzeba przeczytać!

Jakie macie podejście do książek na faktach i to jeszcze takich, których akcja dzieje się w mieście, w którym mieszkacie?
Dla mnie „Rak” to właśnie taka historia. Z chęcią po nią sięgnęłam, a czy było warto?

Stalker z tindera. Człowiek, który oszukał, wykorzystał w okrutny sposób wiele k...

Rozwiń

Zwiń

Co myślicie o polskiej fantastyce? Macie swoich ulubieńców, czy raczej sięgacie tylko po zagranicznych autorów? Od jakiegoś czasu uwielbiam czytać wszystko, co wychodzi spod skrzydeł SQN, bo ta fantastyka jest naprawdę świetna. Co do Kubasiewicz i jej serii z czarodziejkami z ulic, to miałam do drugiego tomu wielkie oczekiwania, bo pierwszy był naprawdę świetny.

Tym razem w szkole magii rozpoczyna się kolejny rok akademicki, a nasza główna bohaterka będzie już na trzecim. Dziewczyna uczy się magii praktycznej. Co to oznacza? Dokładnie to, co dobra powieść fantasy może nam zaoferować, czyli dużo zaklęć, niebezpieczeństwa, rozpoznawanie fałszywych luster, czy ćwiczenie umiejętności rzucania kulami ognia. Ale nie to jest najważniejsze dla Nataszy, bo ona ma przeczucie, że wydarzyło się coś złego, ponieważ jej współlokatorka zniknęła. Wiele osób nic sobie z tego nie robi, inni sugerują, że może sama zrezygnowała i nie jest łatwym zadaniem przekonać kogoś, że trzeba zacząć szukać i dowiedzieć się co się stało.

Zwykle mówię, że mi za mało stron w książkach fantastycznych. I w tym przypadku jest dokładnie tak samo. Uwielbiam, gdy możemy zagłębić się w magiczny świat, poznać go i jego mieszkańców i przez długie godziny z niego nie wychodzić. Dlatego mam niedosyt, a tak było także z pierwszym tomem. Jestem przez to nieco zawiedziona, bo znów muszę czekać na następną część.

Bo musicie wiedzieć, że jest to naprawdę bardzo dobrze napisana opowieść, w której jest wszystko, co seria fantasy mieć powinna. Szkoła magii, studenci, zaklęcia, magiczne stworzenia i śledztwo! Śledztwo, które daje dodatkowo namiastkę kryminału... to po prostu genialny pomysł był i został zrealizowany w świetnym stylu.

Zapytacie czy to powieść dla nastolatków. I tak, i nie. Uważam, że każdy fan Harry'ego Potter'a będzie ukontentowany choć faktycznie chciałoby się tej treści więcej i więcej. Czyżbyśmy mieli kolejną świetną polską serię?

Podsumowując: w świecie, w którym przyszło żyć Nataszy nie jest lekko, czyhają niebezpieczeństwa, a akcja nie zwalnia nawet na chwilę. Jak już rozpocznie się lekturę, to nie ma najmniejszych szans na nawet krótką przerwę i te kilka godzin można nie jeść, nie pić, tylko czytać!

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem SQN.

Co myślicie o polskiej fantastyce? Macie swoich ulubieńców, czy raczej sięgacie tylko po zagranicznych autorów? Od jakiegoś czasu uwielbiam czytać wszystko, co wychodzi spod skrzydeł SQN, bo ta fantastyka jest naprawdę świetna. Co do Kubasiewicz i jej serii z czarodziejkami z ulic, to miał...

Rozwiń

Zwiń