Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słucham utworu The power of love pradawnych Frankie Goes to Hollywood i czytam Moją walkę Knausgarda, opowieść o Karlu Ove, i oczywiście wchodzę w świat norweskiego młodzieńca, wspominając własną młodość. Wspominam imiona dziewczyn, ciężkie słowa spadające na papier, korowód wzruszeń i dozgonne przysięgi, wspominam diamenty ich oczu, świecące obietnicą pierwszych uniesień. Wspominam wieczorne poranki, pospolite niepowodzenia, zakochaną bezsenność, ich śmiech anielski i szkolne zabawy, parkiety i ciche zakątki mieszkań, gdzie wśród szeptów odwagi poznawałem tajemnicze ogrody Wenus, na przedmieściu życia, na trasie do miasta dorosłości. Niczym Karl Ove, chłopiec ze Skandynawii.

Wielkie koło czasu obraca się nieprzerwanie i tylko pamięć strzeże bram istnienia.

Słucham utworu The power of love pradawnych Frankie Goes to Hollywood i czytam Moją walkę Knausgarda, opowieść o Karlu Ove, i oczywiście wchodzę w świat norweskiego młodzieńca, wspominając własną młodość. Wspominam imiona dziewczyn, ciężkie słowa spadające na papier, korowód wzruszeń i dozgonne przysięgi, wspominam diamenty ich oczu, świecące obietnicą pierwszych uniesień....

Miłość nie używa zegarka. Zamiast tego patrzy na tarczę nieba, szukając wskazówek czasu. I miejsca, gdzie wyśle mężczyznę, który wciąż próbuje kochać. A gdy uczucie staje się księżycem, pozostaje tylko wieczorne czuwanie, w oczekiwaniu zaćmienia, końca opowieści, finału smutnej sagi o życiu bez życia.
Tysiąc zdobytych kobiet nie zastąpi tej jedynej, która nas zdobędzie i zatrzyma na zawsze...

Miłość nie używa zegarka. Zamiast tego patrzy na tarczę nieba, szukając wskazówek czasu. I miejsca, gdzie wyśle mężczyznę, który wciąż próbuje kochać. A gdy uczucie staje się księżycem, pozostaje tylko wieczorne czuwanie, w oczekiwaniu zaćmienia, końca opowieści, finału smutnej sagi o życiu bez życia.
Tysiąc zdobytych kobiet nie zastąpi tej jedynej, która nas zdobędzie i...

Płynie arka ciszy po oceanie krwi. Wiosła dłoni pokonują niesforne fale. Dwóch mężczyzn stoi na burcie patrząc błagalnie w nadchodzącą smierć. Za chwilę zimna stalowa kotwica opadnie na skórę ofiary. Nikt nie będzie krzyczał. Nikt nie będzie płakał. Całe miasto wejdzie pod pokład odwagi, by znów płynąc do portu następnej zbrodni.

Płynie arka ciszy po oceanie krwi. Wiosła dłoni pokonują niesforne fale. Dwóch mężczyzn stoi na burcie patrząc błagalnie w nadchodzącą smierć. Za chwilę zimna stalowa kotwica opadnie na skórę ofiary. Nikt nie będzie krzyczał. Nikt nie będzie płakał. Całe miasto wejdzie pod pokład odwagi, by znów płynąc do portu następnej zbrodni.