Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po moim pierwszym nieudanym spotkaniu z twórczością tej autorki,- "Zamieć śnieżna i woń migdałów" - zabrałam się za "Księżniczkę z lodu" oczekując czegoś ciekawego i trzymającego w napięciu. A tymczasem dostałam historyjkę
bardziej obyczajową niż kryminalną, przez większość książki bardzo irytującą i jeszcze napisaną dla mnie zbyt prosto. Sama intryga kryminalna niespecjalnie mnie wciągnęła, a zgromadzenie przedstawionych patologii w tej powieści też jest dla mnie odrzucające, jako żywo nie znoszę tematyki przemocy domowej i musi być ona opisana w taki sposób, żebym nie miała ochoty rzucać książką, tu niestety autorce się nie udało.
Plusem jest to, że książkę czyta się szybko, ale żebym była zaskoczona, wstrząśnięta czy nie mogła się oderwać od lektury, to nie powiem.
Cóż, pewnie kiedyś sięgnę po następne tomy, może tam będzie nieco lepiej i z większą przewagą kryminału.

Po moim pierwszym nieudanym spotkaniu z twórczością tej autorki,- "Zamieć śnieżna i woń migdałów" - zabrałam się za "Księżniczkę z lodu" oczekując czegoś ciekawego i trzymającego w napięciu. A tymczasem dostałam historyjkę
bardziej obyczajową niż kryminalną, przez większość książki bardzo irytującą i jeszcze napisaną dla mnie zbyt prosto. Sama intryga kryminalna...

Fakt, że akcja książki toczy się w Argentynie w XIX wieku już na początku świadczył dla mnie na plus, więc jak tylko przeczytałam o "W krainie kolibrów", wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Sama powieść napisana jest dosyć przyjemnie, czyta się ją miło, może bez pierwszych 150 stron, które były dla mnie takie nijakie, nie powiem, że nic się nie działo, bo coś tam się działo, ale nie mogłam się wciągnąć w akcję.
Cała historia zaczyna się na statku, który płynie z Niemiec do Argentyny i na którym poznaje się trójka głównych bohaterów - Anna, Wiktoria i Julius. Wkrótce okaże się, że życie w wymarzonym Nowym Świecie wcale nie jest takie radosne, jak tego oczekiwali. Na kartach powieści śledzimy często dramatyczne losy bohaterów, przeżywamy z nimi zarówno te radosne, jak i smutne chwile.
Jeśli chodzi o postacie, to jestem absolutną fanką Juliusa, bo jako jedyny z tej trójki mnie nie irytował. Anna była w porządku, ale za to Wiktoria momentami zachowywała się jak rozkapryszone dziecko, na szczęście zmieniła się na lepsze. Bardzo polubiłam jeszcze córki obu pań, Estellę i Marlenę, obie dobrze się zapowiadają i jestem bardzo ciekawa, jak autorka pociągnie ich wątki w kolejnym tomie.
Z osób nielubianych, a raczej przerysowanych należy wymienić donię Ofelię i Pieta, nie wierzę jakoś w osoby, które nie posiadałyby żadnej pozytywnej cechy...
Fakt, że sporo wątków w książce jest przewidywalnych i z góry wiadomo, jak się skończą, trochę brakowało takiego elementu zaskoczenia.
Do rzeczy, które jeszcze przypadły mi do gusty należy wplatanie wydarzeń z historii Argentyny, opisy Buenos Aires i opisy zwyczajów Indian Mapucze.
Sama książka nieco przypomina wczesne powieści Santy Montefiore czy Any Veloso, chociaż tam bohaterki nie były tak irytujące.

Jako osoba obdarzona zmysłem filmowym ,widziałbym chętnie jakiś serial na podstawie tej powieści. W sumie ostatnio trafiałam na jakieś seriale niemieckie, więc może sprzedać pomysł jakieś wytwórni lub ewentualnie stacji telewizyjnej?
A samą książkę jak najbardziej polecam, przyjemna lektura.

Fakt, że akcja książki toczy się w Argentynie w XIX wieku już na początku świadczył dla mnie na plus, więc jak tylko przeczytałam o "W krainie kolibrów", wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Sama powieść napisana jest dosyć przyjemnie, czyta się ją miło, może bez pierwszych 150 stron, które były dla mnie takie nijakie, nie powiem, że nic się nie działo, bo coś tam się...

Cudowna książka. Gdyby nie to, że z zasady nie daję 10 (zresztą, jak zdefiniować arcydzieło w takim przypadku?), to pewnie bym dała. Pięknie przedstawione losy kobiet, dziewcząt i nawet jednej dziewczynki podczas Powstania, pokazanie walki i chęci normalnego życia, tej zwykłej Polski sprzed okupacji. W książce mamy opisanych 11 historii warszawskich kobiet, historii wzruszających, często wstrząsających, chwytających za gardło i zapadających w pamięć. Nie są to opowieści z pierwszej linii frontu, czy też w tym przypadku z barykad, są to opowieści osób pomagających w walce albo osób, które widziały rzeczy, których nikt nie powinien oglądać.
Samo podejście bohaterek co do decyzji o wybuchu Powstania jest różnorodne, bo wiadomo, że nie wszyscy byli za. Ja nie oceniam, dobre, nie dobre, bo nie żyłam w tamtych czasach, a skoro nie żyłam, to nie wiadomo jak bym się zachowała.
Jedno jest pewne, bohaterki chciały skrawka normalności, przeżywały typowe dylematy młodych, zakochanych dziewcząt, problemy młodych matek.
Książka jest napisana ładnym językiem, czasem dynamicznym, czasem takim sentymentalnym, piękne są te fragmenty, w których bohaterki wspominają Drugą Rzeczpospolitą i twierdzą, że to właśnie ona je "wychowała" i że na dobrą sprawę tamto pokolenie musiało postąpić tak a nie inaczej, nawet za cenę tych przerażających rzeczy, jakie miały miejsce.
Polecam lekturę tej książki każdemu, bez wielkiej polityki, ale za to z pięknymi ludzkimi losami. Dziewczyny na kartach tej książki naprawdę żyją.

Cudowna książka. Gdyby nie to, że z zasady nie daję 10 (zresztą, jak zdefiniować arcydzieło w takim przypadku?), to pewnie bym dała. Pięknie przedstawione losy kobiet, dziewcząt i nawet jednej dziewczynki podczas Powstania, pokazanie walki i chęci normalnego życia, tej zwykłej Polski sprzed okupacji. W książce mamy opisanych 11 historii warszawskich kobiet, historii...