Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ksiazka moim zdaniem napisana denerwujacym w swej prostocie stylem. Ciezko bylo mi rowniez przebrnac przez sama fabule, ktora byla rozwleczona do polowy ksiazki. Czytajac czuc bylo osamotnienie i kanciasta, sterylna atmosfere, ktora jezeli byla w 100% zamierzona to gratuluje.
Od polowy akcja nabiera tempa i przestaje przeszkadzac zalozenie w kim zakochal sie glowny bohater. Mimo wszystko ciesze sie, ze dotrwalam do konca, ale to tylko dzieki drugiej polowie.

Ksiazka moim zdaniem napisana denerwujacym w swej prostocie stylem. Ciezko bylo mi rowniez przebrnac przez sama fabule, ktora byla rozwleczona do polowy ksiazki. Czytajac czuc bylo osamotnienie i kanciasta, sterylna atmosfere, ktora jezeli byla w 100% zamierzona to gratuluje.
Od polowy akcja nabiera tempa i przestaje przeszkadzac zalozenie w kim zakochal sie glowny bohater....

Jest to druga książka Hemingwaya, którą czytałam. Postanowiłam dać szanse klasyce, nobliście i nie zawiodłam się.
Literatura XX wieku i spojrzenie na wojnę oraz miłość jak na dwie sprawy, które choć mogą żyć razem nie dają sobie szans. Autor ma wyrazisty styl, który moim zdaniem albo przypadnie do gustu albo nie pozwoli przejść do ostatniego rozdziału. Pisze zwięźle, lapidarnie, nie wchodzi w szczegóły mimo obrazowego ukazania sytuacji.
Główny bohater to Amerykanin we Włoskiej armii. Wydaje się być on wciąż koło tych walk, koło tego okrucieństwa, które się dzieje pragnąć to przetrwać z dnia na dzień. Gdy poznaje Szkocką pielęgniarkę utwierdza się w tym, że wojna ta, nie jest jego wojną. Czytamy o pragnieniu wolności i cichym miejscu na życie dwojga ludzi pośród zobowiązań i toczących się zdarzeń.
Książka jest zamknięciem tematu dla autora. Momentami wciąga w opisach bitwy, momentami przenosi w rozmyślanie nad czymś więcej.

Jest to druga książka Hemingwaya, którą czytałam. Postanowiłam dać szanse klasyce, nobliście i nie zawiodłam się.
Literatura XX wieku i spojrzenie na wojnę oraz miłość jak na dwie sprawy, które choć mogą żyć razem nie dają sobie szans. Autor ma wyrazisty styl, który moim zdaniem albo przypadnie do gustu albo nie pozwoli przejść do ostatniego rozdziału. Pisze zwięźle,...

"Walka Sylfa" mi osobiście przypomina stary styl w fantastyce. Czyta się ją jak baśń. Opowiada nam o istotach sprowadzonych ze swego magicznego świata by żyć wśród ludzi. Mamy złego Króla, jego lepszych i gorszych dworzan czy dowódców, wioskową dziewczynę, która próbuje uciec przed małżeństwem ze starych obleśnym mężczyzną i ludzi, którzy żyją poza Królestwem, bo nie godzą się na jego prawa. Sylf tutaj określa nie tylko żywiołaka powietrza, jak w oświeceniowych tekstach, ale ogólnie żywiołaki o 4 różnych mocach i dodatkowo wojowników.
Mylnie książka jest reklamowana jako historia miłosna, gdyż chociaż miłość tu występuje i na pewno jest ważna, to raczej próba budowania nowego, lepszego świata jest tu motywem przewodnim dla mnie. Jednak trzeba przyznać, iż autorka zadbała byśmy wiedzieli który z bohaterów z kim chciałby wylądować w łóżku. ;)
Narracja nie skupia się na jednej postaci, zobaczymy sytuacje, które dzieją się równolegle oczami kilku bohaterów. Styl przyjemnie sunie strona po stronie.
Książka jest bardzo przyjemną baśnią na zimowy wieczór, i chociaż mi przypadła do gustu to jednak niczym więcej.

"Walka Sylfa" mi osobiście przypomina stary styl w fantastyce. Czyta się ją jak baśń. Opowiada nam o istotach sprowadzonych ze swego magicznego świata by żyć wśród ludzi. Mamy złego Króla, jego lepszych i gorszych dworzan czy dowódców, wioskową dziewczynę, która próbuje uciec przed małżeństwem ze starych obleśnym mężczyzną i ludzi, którzy żyją poza Królestwem, bo nie godzą...