Jesteśmy społecznością, która kocha książki

dno

dno

Przeczytałam "Antypapieża" i nie czuję się usatysfakcjonowana lekturą.

Czym jest ta książka? Czytając kolejne jej strony miałam różne wrażenia na temat tego, o czym ona traktuje. Sam tytuł, który - nie ukrywam - zachęcił mnie do sięgnięcia po tę pozycję, podsuwa ciekawe skojarzenia. Myślałam sobie, że może ta książka przedstawia jakąś alternatywną wersję papieża, który popełnia niecne uczynki i jest zły do szpiku kości (że naprawdę dowiem się strasznych rzeczy) albo, że chociaż wymienia kilka wstydliwych dla papieża grzeszków, których się dopuszczał. I okej, było trochę jednego i drugiego. Oprócz tego znalazło się tu też miejsce na refleksje na temat religii katolickiej i jej wpływu na Polskę i Polaków.

Pole do popisu autor miał duże, można by się tu wykazać jakąś wiedzą i konkretnymi popartymi dowodami argumentami (aż rymuję z wrażenia). Nie brakuje tu argumentów. Nie, jest ich mnóstwo. Przeczytamy o tym, czym jest katolicyzm, a czym nie jest, dlaczego protestantyzm jest lepszy,czego papież Jan Paweł II nie dokonał i jak ciemnym ludem - my Polacy - jesteśmy, uważając, że ów papież był (a dla wielu być może nadal jest) super, okej lub chociaż do zniesienia.
Brakuje tu dowodów na te pełne frustracji, jak nie nienawiści argumenty. Nie ma tu żadnych odnośników, żadnej bibliografii. I jak można zweryfikować wypociny pana autora?
Wypociny to dobre określenie, bo w zasadzie nie wiadomo, jak tę książkę zaklasyfikować. To po prostu zbiór przemyśleń autora na powyższe tematy, który w zasadzie niczego nowego nie wnosi i do żadnych refleksji nie skłania.

"Antypapież" to solidna porcja jadu i solidna porcja nudy. To podobno książka dla każdego - katolików, ludzi wyznających inne religie, ateistów i agnostyków, każdego, kto jest już znużony "nieustannym odmienianiem przez wszystkie przypadki imienia Jana Pawła Drugiego i tytułu Ojca Świętego". To książka, która - w zamierzeniu autora - ma nam przybliżyć to, czego jeszcze (być może) nie wiemy na temat Jana Pawła II, co ma być korzyścią, ponieważ dostarczy nam "skutecznych" argumentów, których będziemy mogli użyć w walce z "bałwochwalczym kultem Wojtyły". Niesamowite...

Jako agnostyczka i osoba mająca dosyć "bałwochwalczego kultu Wojtyły" nie czuję, żeby przeczytanie tej książki zmieniło cokolwiek w moim życiu; mój stosunek do Jana Pawła II i do funkcji papieża ogólnie, jest nadal taki sam. Argumenty, których dostarcza autor nie przekonują nawet mnie, więc jak niby miałabym z ich pomocą cokolwiek zwojować?

Nie jest to dzieło najwyższych lotów - ambicje są i to duże, ale w zasadzie na nich się kończy.

Czy warto ją przeczytać? Moim zdaniem nie.

Przeczytałam "Antypapieża" i nie czuję się usatysfakcjonowana lekturą.

Czym jest ta książka? Czytając kolejne jej strony miałam różne wrażenia na temat tego, o czym ona traktuje. Sam tytuł, który - nie ukrywam - zachęcił mnie do sięgnięcia po tę pozycję, podsuwa ciekawe skojarzenia. Myślałam sobie, że może ta książka przedstawia jakąś alternatywną wersję papieża, który...

Objętość tej książki może sugerować, że to będzie przyjemność na dwa wieczorki. Jednak niemożliwością jest ją przeczytać w tak krótkim czasie.

To nie jest grzeczna historyjka, napisana ładnym językiem. Powieść jest bardzo wulgarna, zniesmacza czytelnika, a nawet obrzydza; męczy, drażni, irytuje, ma się ochotę często wyrzuć tą książkę za okno, ale nie, bo ciekawość zżera, co dalej się wydarzy.

Autorka przedstawia naprawdę trudne historie, dramaty ludzkie, za pomocą pozornie prostych zdań. Nie bawi się w kwieciste opisy, stawia na dobrą fabułę i dobrze wykreowanych bohaterów. Jednak nie ma tu przypadkowych słów, wszystkie mają swoje miejsce i sens.

Elfriede Jelinek jest bardzo dobrą obserwatorką rzeczywistości. Dostrzega ludzkie wady, słabości i namiętności. I to przekłada się na bohaterów jej powieści- są bardzo ludzcy przez to, że nie są idealni, piękni i cudowni a wszystko w ich życiach po prostu świetnie się układa. Tutaj nic się nie układa, dramaty wyskakują niemal z każdej strony; jest dużo smutku, bólu i rozczarowań.

"Wykluczeni" to powieść wymagająca- wymaga od czytelnika dużo uporu, pełnego skupienia, zaangażowania. W zamian daje ciężkostrawną, nieprzyjemną w odbiorze opowieść, ale jakże wciągającą. Nie jest to prosta "rozrywka", nie. Ale jest w niej coś wyjątkowego. I nawet drobna nuda, która gdzieniegdzie się tu wkrada, nie jest zwyczajnie nudna.

Gorąco polecam.

Objętość tej książki może sugerować, że to będzie przyjemność na dwa wieczorki. Jednak niemożliwością jest ją przeczytać w tak krótkim czasie.

To nie jest grzeczna historyjka, napisana ładnym językiem. Powieść jest bardzo wulgarna, zniesmacza czytelnika, a nawet obrzydza; męczy, drażni, irytuje, ma się ochotę często wyrzuć tą książkę za okno, ale nie, bo ciekawość zżera,...