Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstrząsająca, niesamowicie ciężko przebrnąć przez tą książkę, co jakiś czas odwracasz od niej głowę i pytasz; dlaczego? Nie możesz uwierzyć w te niszczące słowa przelane na kartkę. Twoje nieliczne ziarenka naiwności, gwałtownie się wykruszają. Tochman przeraża słowami, prawdą, która wydarzyła się w 1994 roku.
Takim książkom niesamowicie ciężko wystawia się ocenę, sumienie nie pozwala powiedzieć, że jest świetna, chociaż napisana jest w bardzo dobry sposób, ale mimo to treść nadaje inne zasady oceny. Opisałabym ją w kilku krótkich słowach, "przerażająca, ale niezwykle potrzebna".

Wstrząsająca, niesamowicie ciężko przebrnąć przez tą książkę, co jakiś czas odwracasz od niej głowę i pytasz; dlaczego? Nie możesz uwierzyć w te niszczące słowa przelane na kartkę. Twoje nieliczne ziarenka naiwności, gwałtownie się wykruszają. Tochman przeraża słowami, prawdą, która wydarzyła się w 1994 roku.
Takim książkom niesamowicie ciężko wystawia się ocenę, sumienie...

Kiedy każdy dzień napawa cię przerażeniem, kiedy żyjesz nadzieją, że tym razem może nie będzie boleć. Kiedy bierzesz na swoje zbyt kruche ramiona, zbyt silną wagę poświęcenia.

Tą historią się żyje. Zaczęłam czytać i przepadłam, gdy musiałam na chwilę odłożyć ją na bok, momentalnie moje myśli, wracały do książki. Przeczytałam ją zaledwie w dwa dni, dzięki czemu zafundowałam sobie, dwie noce koszmarów. Ta powieść jest dla osób zdecydowanie o silnych nerwach. Wstrząsa, przeraża, często obrzydza. Swoje spustoszenie sieje tym mocniej, im bardziej zdajemy sobie sprawę, że to wydarzyło się naprawdę. Ketchum zainspirował się prawdziwymi wydarzeniami, co chyba najbardziej mrozi krew w żyłach.

Skończyłam ją czytać chwilę temu i szczerze przyznam, że nie wiem sama, czy ją polecać, czy też nie. Chciałabym mocno, ale z drugiej strony, czy jesteście gotowi na tak silną dawkę emocji? Jeśli tak, to uwierzcie, warto.

Kiedy każdy dzień napawa cię przerażeniem, kiedy żyjesz nadzieją, że tym razem może nie będzie boleć. Kiedy bierzesz na swoje zbyt kruche ramiona, zbyt silną wagę poświęcenia.

Tą historią się żyje. Zaczęłam czytać i przepadłam, gdy musiałam na chwilę odłożyć ją na bok, momentalnie moje myśli, wracały do książki. Przeczytałam ją zaledwie w dwa dni, dzięki czemu...

Wspaniała książka, która pokazuje, że człowiek jest w stanie zrobić wszystko, a co najważniejsze, może zmienić siebie, może zrozumieć, że w życiu liczy się coś więcej niż chwila przyjemności.
W tej powieści odnalazłam wszystko co cenię w książkach, opis kobiety, która z dziewczynki staje się dorosłą osobą, pokonywanie uzależnień, relacje z podróży Pacific Crest Trail, zdecydowanie na dziko, autostop, pieszo po górach, namiot. Zmierzenie się z naturą, pokonywanie siebie przy każdym kroku w za małych butach i ze zbyt ciężkim plecakiem.

Momentami zabawna, często smutna, wciągająca, zmuszająca do rozmyśleń. Kiedy ją wzięłam z półki w bibliotece, nie przywiązałam do niej większej wagi, chciałam coś, co akurat oderwie mnie od mojego życia, w momencie, kiedy potrzebowałam jakiegoś drogowskazu. Książka idealnie się wpasowała, może stąd ta bardzo wysoka ocena, stała się dla mnie jedną z ważniejszych książek, które przeczytałam, w pewnym sensie otwarła oczy. Mimo, że może nie jest to najlepiej napisana powieść, jestem skłonna wyrazić bardzo, ale to bardzo subiektywne zdanie, że jest jedną z lepszych w moim czytelniczym dobytku.

Wspaniała książka, która pokazuje, że człowiek jest w stanie zrobić wszystko, a co najważniejsze, może zmienić siebie, może zrozumieć, że w życiu liczy się coś więcej niż chwila przyjemności.
W tej powieści odnalazłam wszystko co cenię w książkach, opis kobiety, która z dziewczynki staje się dorosłą osobą, pokonywanie uzależnień, relacje z podróży Pacific Crest Trail,...