Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo cenię, kiedy fantastyka porusza kwestie społeczne, odbijając w wykreowanym przez autora świecie obraz problemów rzeczywistego świata.

Tak właśnie jest w „Sokole”. Jednym z ciekawych motywów jest tutaj podział społeczeństwa na kasty. I tak Feniksy to grupa uprzywilejowanych, tytułowe Sokoły są wojownikami, a Wrony (to tytuł pierwszego tomu) zajmują się m.in… paleniem zwłok. Kraj boryka się bowiem z wyniszczającą zarazą. Ale ponieważ w każdej społecznej nizinie zdarzają się jednostki wybitne, mamy zawiązanie ciekawej historii. W drugim tomie czeka walkę o władzę, spiski, a akcja nabiera jeszcze szybszego tempa. Więcej nie zdradzę 🤭

W 2020 roku pojawiła się „Wrona”. Pamiętam, że spodobała mi się i szkoda, że przyszło nam czekać na kontynuację aż cztery lata. Uważam, że Margaret Owen zasługuje na więcej uwagi i więcej jej książek mogłoby pojawić się i u nas.

Wrona i Sokół pokazują nietypowy, zmyślnie zbudowany świat i dobrze wykreowanych bohaterów. Bardzo mi się podobało… nawet, jeśli musiałem sobie najpierw przypomnieć, o czym był pierwszy tom 😂

Bardzo cenię, kiedy fantastyka porusza kwestie społeczne, odbijając w wykreowanym przez autora świecie obraz problemów rzeczywistego świata.

Tak właśnie jest w „Sokole”. Jednym z ciekawych motywów jest tutaj podział społeczeństwa na kasty. I tak Feniksy to grupa uprzywilejowanych, tytułow...

Rozwiń

Zwiń

Anglicy walczą z Francuzami i Hiszpanami, a do tego pod kilami, to znaczy pod nogami, plączą się Holendrzy. Jakby tego było mało, swoje ambicje mają też piraci, dezerterzy i cała masa podejrzanych morskich wyjadaczy, a wszystko skąpane w magicznej otoczce Indii Zachodnich.

Poznajemy wcześniejsze losy Williama O’Connora, który bardzo szybko spełnia swoje marzenie o zostaniu kapitanem okrętu. Przy pomocy wiernych przyjaciół radzi sobie z bandytami, diabłami morskimi, duchami i nieznajomą Hiszpanką. Chociaż z tą ostatnią nie do końca. Puszczam oko do tych, którzy znają już dalsze losy Williama ;)

„Karaibska Krucjata” to opowieść pełna zwariowanych przygód, skąpana w iście „mortkowym”, ciepłym poczuciu humoru. Nie jest książką, która by mnie zachwyciła, ale z pewnością dała kilka godzin dobrej zabawy na dobrym poziomie.

I zakończę tak samo, jak poprzednio:
DLACZEGO TAK MAŁO MANUELI?!? 😫🤭🧡

Anglicy walczą z Francuzami i Hiszpanami, a do tego pod kilami, to znaczy pod nogami, plączą się Holendrzy. Jakby tego było mało, swoje ambicje mają też piraci, dezerterzy i cała masa podejrzanych morskich wyjadaczy, a wszystko skąpane w magicznej otoczce Indii Zachodnich.

Poznajemy wcześ...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, czy tego się spodziewałem i nie wiem, czy ktokolwiek mógłby. „Bezgłowy kurczak i wyczekiwana apokalipsa” okazała się czytelniczą jazdą bez trzymanki, bo czegokolwiek próbowałem się złapać, umykało w najmniej spodziewanej chwili. Opiszę doświadczenia, pytanie tylko, czy jesteście na nie gotowi… 😂

Oto w nieokreślonym miejscu na dysku świata – choć wiele wskazuje na jakąś alternatywę Szwecji (?) - przychodzi na świat bezgłowy kurczak. Ten niecodzienny fakt rozpoczyna lawinę wydarzeń, wskutek których razem z bohaterami przemierzamy czas, przestrzeń i inne wymiary, próbując uratować świat przed końcem. Pod ręką mamy istoty ludzkie, astralne, a nawet boskie.

Miłosz Horodyski pokusił się o książkę zwariowaną, zarówno w fabule, jak i konstrukcji. Mamy tekst podzielony na dość krótkie fragmenty, a koniec jednego za pomocą gry słów nawiązuje do początku następnego, co daje ciekawy efekt ciągłości, pomimo przeskoku akcji na innych bohaterów. Samej gry słowem jest w „Bezgłowym kurczaku…” naprawdę mnóstwo, a wszystko to okraszone humorem, który bardzo trafia w moje gusta, aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że nie zadowoli każdego. Tym, co może przeszkadzać, są wszechobecne porównania, służące zobrazowaniu sytuacji i emocji. W większości jednak trafne i tchnięte intelektem.

„Bezgłowy kurczak i wyczekiwana apokalipsa” jest książką, przy której można odetchnąć i dobrze się bawić, zachowując tyle czujności, by wyłapywać puszczane do czytelników oko. A jeżeli Miłosz Horodyski pośród swoich wielu pasji i talentów znajdzie czas na napisanie kolejnej powieści, na pewno nie zamierzam jej przegapić 🔥

Nie wiem, czy tego się spodziewałem i nie wiem, czy ktokolwiek mógłby. „Bezgłowy kurczak i wyczekiwana apokalipsa” okazała się czytelniczą jazdą bez trzymanki, bo czegokolwiek próbowałem się złapać, umykało w najmniej spodziewanej chwili. Opiszę doświadczenia, pytanie tylko, czy jesteście ...

Rozwiń

Zwiń

Tam, gdzie barokowa, rozdarta polityczno – kościelnymi przepychankami Europa może stanowić tło dla fantastyki, tam siedzi sobie Marcin Świątkowski i wplata nitki niesamowitości w burzliwą historię naszego kontynentu. I robi to swietnie! 👏🧡

„Księstwo Różanego Krzyża”, bezpośrednia kontynuacja „Psów Pana”, znów przenosi nas do siedemnastowiecznej, targanej konfliktami Europy. W tej wersji rzeczywistości nazywana różnymi imionami magia przestaje być zakazaną przez kościół, bluźnierczą praktyką, a zostaje okrzyknięta błogosławieństwem. Oczywiście przeznaczonym wyłącznie dla tych, którzy są godni i… wygodni.

Moim zdaniem, książka nie tylko uniknęła „syndromu środkowego tomu”, ale przewyższa pierwszą część pod względem atrakcyjności i spójności. Realia historyczne – przynajmniej dla mnie, jako kompletnego laika – zostały oddane plastycznie i z dbałością o detale, a sama opowieść jest, żeby nie szukać okrągłych słów, po prostu bardzo solidnie napisana. Fakt, że to dopiero druga książka autora, może budzić uznanie.

Tam, gdzie barokowa, rozdarta polityczno – kościelnymi przepychankami Europa może stanowić tło dla fantastyki, tam siedzi sobie Marcin Świątkowski i wplata nitki niesamowitości w burzliwą historię naszego kontynentu. I robi to swietnie! 👏🧡

„Księstwo Różanego Krzyża”, bezpośrednia kontynua...

Rozwiń

Zwiń