Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na uwagę zasługuje rozpiętość czasowa. Autorzy omawiają przypadki dyktatur z początku XX wieku oraz takie, które doczekały się upadku zaledwie kilka lat temu. Niezależnie od okresu „panowania” scenariusz wygląda podobnie – dorabianie się kosztem innych, grabienie gospodarki, ciemiężenie i wykorzystywanie narodu, obnoszenie się bogactwem z pychą, lekceważenie prawa, brutalność nagrodzona wygnaniem i hańbą.

Wiele cennych informacji na temat historii świata także tej nieznanej – autorzy celnie punktują politykę wielkich mocarstw, m.in. USA, Francji, Chin i Rosji, które zamiast krzewić demokrację wpierały dyktatury, a potem przykładały rękę do ich upadku, bo tego wymagał aktualnie ich interes.

Zdecydowanie polecam.

Na uwagę zasługuje rozpiętość czasowa. Autorzy omawiają przypadki dyktatur z początku XX wieku oraz takie, które doczekały się upadku zaledwie kilka lat temu. Niezależnie od okresu „panowania” scenariusz wygląda podobnie – dorabianie się kosztem innych, grabienie gospodarki, ciemiężenie i wykorzystywanie narodu, obnoszenie się bogactwem z pychą, lekceważenie prawa,...

Jak każda poprzednia książka autora opiera się ona na faktach wzbogaconych „gdybaniem”. Kamil Janicki stara się zrekonstruować możliwe losy bohaterów patrząc na ich życie przez pryzmat ówczesnych czasów i podejmować decyzje tak, jakby miało od nich zależeć przetrwanie dynastii.

Bohaterkami są dwie kobiety, które wywodzą się z polskiej dynastii Piastów, a jednak przez większość życia były związane z Węgrami. Mowa tu o córce i wnuczce Władysława Łokietka. Ponadto pierwszy rozdział poświęcony jest jego żonie – Jadwidze Kaliskiej, o której w ogóle się w szkołach nie uczy. A na koniec zostawił ostatnią - Elżbietę Bośniaczkę, matkę Jadwigi i żonę Ludwika Węgierskiego.

Skoligacone z dworem węgierskim Piastówny czuwały nad słabą i odradzającą się polską niczym anioł stróż. To dzięki nim potężne wówczas Węgry strzegły bezpieczeństwa Polski zwłaszcza przed zakusami zawistnych sąsiadów. Węgry miały w tym swój interes, zapewne chodziło o przyłączenie do domeny węgierskiej również polskiej korony.

Wizja Janickiego wcale nie jest taka fantastyczna, o ile na spokojnie ułoży się wszystkie fakty. Współpraca polsko-węgierska wydaje się wówczas być faktem solidnym, potwierdzonym zresztą mapami z tamtego okresu.

Cieszy mnie to, że autor przywraca miejsce w historii kobietom, które przecież musiały mieć znaczny wpływa na politykę mężów. Tutaj wręcz twierdzi, że kobiety mogły mieć więcej do powiedzenia w sprawach kraju niż sami królowie, ale pod przytłaczającą ilością argumentów trudno nie przyznać mu racji.

Kolejna książka Kamila Janickiego to bardzo udana pozycja i świetnie wpisuje się w historie Polski jako brakujące ogniwo z okresu końca rozbicia dzielnicowego. Czekam na więcej!

Jak każda poprzednia książka autora opiera się ona na faktach wzbogaconych „gdybaniem”. Kamil Janicki stara się zrekonstruować możliwe losy bohaterów patrząc na ich życie przez pryzmat ówczesnych czasów i podejmować decyzje tak, jakby miało od nich zależeć przetrwanie dynastii.

Bohaterkami są dwie kobiety, które wywodzą się z polskiej dynastii Piastów, a jednak przez...

Mamy XIII wiek, rozbicie dzielnicowe, rzeszę książątek walczących o władzę. Wystarczy zerknąć w poczt królów i książąt polskich, aby zrozumieć co tam się działo. Niektórzy z nich zasiadali na tonie seniorskim po kilka razy, a władzę nad swoim lokalnym księstewkiem sprawowali na przemian ze strącającymi ich z tronu uzurpatorami. I tak już od kilku pokoleń.

Tymczasem zjawił się człowiek niby nie specjalnie potężny, ale posiadający cel. Jednak zanim mógłby go zrealizować, musiał zjednoczyć w swoim ręku sporą część polskich ziem. A to nie było w smak największym wrogom Polski – czyli prawie wszystkim sąsiadom. Wielu piastowskich książąt również mu źle życzyło.

Tyle, tytułem wstępu. Uważam, że i tak się rozpisałem, a przecież sam nie lubię okresu rozbicia dzielnicowego zapoczątkowanego przez Bolesława Krzywoustego. Tymczasem, czego nadal pojąć nie potrafię, podczas czytania książki Czerezińskiej postanowiłem zgłębić swoją wiedzę na tent temat.

Do książki mogę mieć tylko jeden żal – że jest strasznie gruba i trudno się ją wozi w plecaku. Poza tym jestem naprawdę pozytywnie zaskoczony. Jest ładnie wydana, papier miły w dotyku, czytelna książka i przede wszystkim daje się odczuć lekkie pióro autorki. To moja pierwsza książka Elżbiety Cherezińskiej, ale muszę przyznać, że czytało się bardzo miło i szybko.

Fabuła poprowadzona jest bardzo dobrze, i myślę że sam George R.R. Martin by się tego nie powstydził. Są zarówno udane sceny batalistyczne, zwroty akcji, intrygi, trochę magii, ale także zabawne epizody. Minus w porównaniu każdej tego typu produkcji wydanej za granicą jest taki, że wiadomo jak się ta historia skończy.

Elżbieta Cherezińska, pisząc Koronę śniegu i krwi, chciała stworzyć sensacyjną opowieść. Chyba się udało, tym bardziej, że pojawiły się już kolejne tomy.

I tylko pozostaje żal, że nie wydano tego tomu w dwóch częściach.

Mamy XIII wiek, rozbicie dzielnicowe, rzeszę książątek walczących o władzę. Wystarczy zerknąć w poczt królów i książąt polskich, aby zrozumieć co tam się działo. Niektórzy z nich zasiadali na tonie seniorskim po kilka razy, a władzę nad swoim lokalnym księstewkiem sprawowali na przemian ze strącającymi ich z tronu uzurpatorami. I tak już od kilku pokoleń.

Tymczasem zjawił...