Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam, wręcz kocham biografie, autobiografie, dzienniki bo dzięki nim dowiadujemy się prawdy. Nawet jeśli subiektywnej, to nadal prawdy o kimś, do czyich tajemnic inaczej nie mielibyśmy nigdy dostępu. Niedawno oglądałam film Elvis, który bardzo mi się podobał jeśli chodzi o scenariusz i scenografię, ale pozostawił nutkę niedosytu właśnie jeśli chodzi o postać Priscilli. Wieloletnia partnerka i żona Elvisa bardzo długo stała w jego cieniu, chowała się pod ufryzowanymi włosami i rzęsami do nieba oraz kreacjami, które wybierał dla niej mąż. Owszem, w późniejszym okresie pławiła się w luksusach i blichtrze jego sławy, ale jednak przez wiele lat na początku ich bardzo wątpliwego moralnie związku była ptaszkiem zamkniętym w złotej klatce. No i nie wiadomo czy współczuć jej czy zazdrościć. W większości chyba jednak jest mi jej żal, że nawet po latach nie potrafiła nazwać rzeczy po imieniu i przyznać, że jako mała dziewczynka była zwyczajnie wykorzystywana.
Daję 10 za szczerość autorki i odwagę, by wyznać wszystkie okropności jakie przeżywała u boku Elvisa oraz piękne archiwalne zdjęcia, których nigdy wcześniej nie widziałam.

Uwielbiam, wręcz kocham biografie, autobiografie, dzienniki bo dzięki nim dowiadujemy się prawdy. Nawet jeśli subiektywnej, to nadal prawdy o kimś, do czyich tajemnic inaczej nie mielibyśmy nigdy dostępu. Niedawno oglądałam film Elvis, który bardzo mi się podobał jeśli chodzi o scenariusz i scenografię, ale pozostawił nutkę niedosytu właśnie jeśli chodzi o postać Priscilli....

Czytając recenzje innych użytkowników nasunęła mi się myśl - jak fantastyczne jest to, że zupełnie różnimy się wrażliwością. Dla większości - tak jak dla mnie jest to mistrzowska proza poetycka, która przenosi nas do dobrze znanego, a jednocześnie onirycznego świata, w którym tętni życie i tli się śmierć. Dla innych to książka ,,wydumana", bez fabuły, a więc bez sensu. Czy naprawdę warto ograniczać swoją wyobraźnię do z góry, dawno przyjętych norm i zasad? W mojej ocenie zupełnie nie, ale szanuję jeśli ktoś woli to co znane i oklepane, lecz proza Lebdy zdecydowanie się do takiej nie zalicza.

Zacznijmy od tego, że Małgorzata Lebda jest poetką, która spróbowała swoich sił w prozie. Prozie poetyckiej rzecz jasna. Już w samym tytule ,,Łakome" odnajdujemy niezliczoną ilość znaczeń i interpretacji. Czy chodzi o lisa, który przechadza się po wsi to tu to tam, poluje, szczerzy kły, węszy? A może o ludzi łakomych na życie i ten świat? I tak w każdym rozdziale, w każdym zdaniu, słowie znajdywałam coraz więcej i więcej znaczeń i interpretacji, które dosłownie rozgrzewały mi mózg i zachwycały tak bardzo, że aż wywoływały psy. Mam wrażenie, że w tej książce jest WSZYSTKO. Wszystko co piękne, co złe, brzydkie, miłe, naturalne i krwiożercze.

I powiem Wam tak w tajemnicy, na koniec, że mimo szacunku i radości z różnorodności, marzy mi się świat, w którym każdy tak jak ja tę książkę przeczyta i poczuje.

Czytając recenzje innych użytkowników nasunęła mi się myśl - jak fantastyczne jest to, że zupełnie różnimy się wrażliwością. Dla większości - tak jak dla mnie jest to mistrzowska proza poetycka, która przenosi nas do dobrze znanego, a jednocześnie onirycznego świata, w którym tętni życie i tli się śmierć. Dla innych to książka ,,wydumana", bez fabuły, a więc bez sensu. Czy...

Rewelacyjny reportaż. Świetnie napisany i otwierający oczy. Dziękuję autorce za uświadomienie mi z jak wieloma problemami zmagają się w Polsce głusi.

Rewelacyjny reportaż. Świetnie napisany i otwierający oczy. Dziękuję autorce za uświadomienie mi z jak wieloma problemami zmagają się w Polsce głusi.