Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana jest bardzo dobrym, ciekawym, nie do końca takim wypracowanym, szorstkim reporterskim stylem. Nie wiem, czy uznałabym ją za czysty reportaż, bo dużo więcej tu jest podejścia emocjonalnego, wspomnień, próby zrozumienia siebie, innych, żalu względem systemu, a „pogo” jest tłem. Wybijającym się, bardzo jaskrawym, bolesnym, ale jednak tłem do przemyśleń i napięć Autora. Sięgając po książkę opisywaną jako reportaż, liczyłam na więcej opisów technicznych, faktów, obiektywizmu, ale może to ja powinnam podejść do czytania inaczej. Całość bardzo wzrusza, momentami wkurza, trochę przestrasza, ciekawie jest dowiedzieć się, co czasami siedzi w głowie ratowników wybudzonych brutalnie o trzeciej w nocy jadących do - jak się okazuje - nietrzeźwego bywalca sklepu monopolowego, który zasadniczo już się obudził i sobie poszedł.
Na największy plus rozdział o wezwaniach do dzieci - przeczytałam go jednym tchem, zupełnie czując przez papier stres i uczucia Autora, bardzo szczery i porzuszający.

Książka napisana jest bardzo dobrym, ciekawym, nie do końca takim wypracowanym, szorstkim reporterskim stylem. Nie wiem, czy uznałabym ją za czysty reportaż, bo dużo więcej tu jest podejścia emocjonalnego, wspomnień, próby zrozumienia siebie, innych, żalu względem systemu, a „pogo” jest tłem. Wybijającym się, bardzo jaskrawym, bolesnym, ale jednak tłem do przemyśleń i...

Ciekawie zbudowana, przyjemnie rozwijająca się historia; autorka zupełnie odrzuca pojęcia śmierci jako czegoś ostatecznego i bawi się nią, naginając jej definicję na wszelkie możliwe sposoby, próbując nawet zupełnie ją zlikwidować. I tak naprawdę czytając, można się zastanowić, czy to się udaje albo czy w ogóle powinno... Świetna jest kreacja bohaterów jako dwóch czarnych charakterów o różnych motywach, tłumaczących swoje działania własnoręcznie zbudowanymi zasadami (anty)moralnymi, bo powoduje, że tak naprawdę trudno jest lubić któregoś z nich i do końca można się wahać, komu w tym sporze w ogóle kibicować. Nad profilem psychologicznym można by jeszcze dużo popracować, ale sam zamysł daje inną prespektywę czytania niż zazwyczaj. Podobało mi się też zakończenie, dosyć symboliczne, ale dosadne i brutalne, pozostawiające tę samą dozę wątpliwości pomiędzy bohaterami.

Czasem akcja zdawała się stawać w miejscu, kiedy szukanie kolejnych wyjątkowych osób było jak odhaczanie punktów z listy, rozważania Victora i Eliego na temat siebie nawzajem przestawały wnosić coś nowego, ale mimo wszystko książkę czyta się szybko, jest napisana prosto, przystępnie, raczej dla nastolatków.

Duży plus za oryginalność, całkiem zgrabnie wplecione zostały motywy nadprzyrodzone do szarej, deszczowej rzeczywistości i trudno było domyślić się, kogo i gdzie można spotkać za chwilę, bo nie miało się pewności, czy śmierć to tylko przystanek, czy tym razem może jednak ostateczność.

Szkoda, że osoby Ponad Przeciętne czy w oryginale Extra Ordinary) nie dostały od Autorki trochę mniej (nomen omen) przeciętnego przydomka, bo dzieje się wiele, ludzie pojawiają się i znikają, a to określenie zdaje się temu wszystkiemu trochę ujmować.

Ciekawie zbudowana, przyjemnie rozwijająca się historia; autorka zupełnie odrzuca pojęcia śmierci jako czegoś ostatecznego i bawi się nią, naginając jej definicję na wszelkie możliwe sposoby, próbując nawet zupełnie ją zlikwidować. I tak naprawdę czytając, można się zastanowić, czy to się udaje albo czy w ogóle powinno... Świetna jest kreacja bohaterów jako dwóch czarnych...

Książka pani Owens przenosi w bardzo spokojny, podporządkowany naturze świat, gdzie źródłem wszelkiego cierpienia i szkód jest tylko człowiek. Cała historia płynie powoli z nurtem zmian zachodzących w przyrodzie, którym towarzyszą przeżycia małej Kyi. Pierwsza część książki zrobiła na mnie największe wrażenie, była niezwykle poruszająca, wzbudzała żal, smutek, złość i przede wszystkim współczucie dla dziewczynki zdanej samej na siebie. Czekałam jednak na tę wspominaną tajemnicę, wątek kryminalny, zbrodnię i śledztwo. Żałuję, że tak naprawdę ta kwestia była tylko mdłym tłem i nikt w kwestii morderstwa nie szukał odpowiedzi na pytania co, kto, w jaki sposób, a całe działania śledczych i sądu opierało się na czarno-białym "tak" lub "nie". Nauczona dziesiątkami przeczytanych kryminałów chciałam śledztwa z prawdziwego zdarzenia, hipotez, podejrzanych, a nie zamkniętej kwestii fifty-fifty, czy Kya zostanie uznana za winną, czy nie. Później historia odpływa też z losów małej dziewczynki uczącej się żyć samej, na własnych warunkach do kobiety, która mimo wszelkich przeciwności rozwija się, kształci i szuka miłości. I to właśnie ten wątek przejmuje całą drugą połowę powieści - zauroczenia, miłość, romans i odrzucenie. I zapewne miłośnikom powieści obyczajowo-romantycznych bardzo przypadnie to do gustu, ja chciałam znaleźć tu trochę więcej, być może bardziej pragnącej otwartego działania kobiety niż milczącej oskarżonej zdanej na łaskę i wyrok miasteczka.

Książka pani Owens przenosi w bardzo spokojny, podporządkowany naturze świat, gdzie źródłem wszelkiego cierpienia i szkód jest tylko człowiek. Cała historia płynie powoli z nurtem zmian zachodzących w przyrodzie, którym towarzyszą przeżycia małej Kyi. Pierwsza część książki zrobiła na mnie największe wrażenie, była niezwykle poruszająca, wzbudzała żal, smutek, złość i...