Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziesięć osób trafia na wyspę do tajemniczej osoby, która nie pojawia się, by ich przywitać. Dzieli ich prawie wszystko; zawody, jakie wykonują, doświadczenie życiowe, status społeczny, łączy jedno; każdy z nich jest po części mordercą. Okazuje się, że tajemnicza postać, która zwołała ich, dobrze wiedziała o mrocznych tajemnicach swoich gości, którzy będą musieli zapłacić za to, co zrobili.
W tym miejscu chciałabym uznać warsztat Agathie Christie, która wprowadziła do tak krótkiej książki dziesięć głównych postaci i w taki sposób poprowadziła narrację, że czuło się odrębność poszczególnych osób. Całość książki ma w sobie napięcie, które nie znika aż do samego końca. No, właśnie koniec - jest całkowitym zaskoczeniem i jeśli czytając tę książkę, domyślisz się, kto jest tajemniczą osobą, to będę cię naprawdę podziwiać. Dodam też (choć raczej jest to już oczywiste, z mojej oceny), że zakończenie jest logiczne, mimo że zaskakujące. Nie jest to jedna z tych książek, które ledwo co spina się w całość. Oj nie, tutaj wszystko jest jak zaprojektowana układanka, w której został dobrze przemyślany każdy puzzel.
Podsumowując, jeśli sięgniesz po tę książkę, na pewno nie będziesz żałować.

Dziesięć osób trafia na wyspę do tajemniczej osoby, która nie pojawia się, by ich przywitać. Dzieli ich prawie wszystko; zawody, jakie wykonują, doświadczenie życiowe, status społeczny, łączy jedno; każdy z nich jest po części mordercą. Okazuje się, że tajemnicza postać, która zwołała ich, dobrze wiedziała o mrocznych tajemnicach swoich gości, którzy będą musieli zapłacić...

Książka ta jest dość przyjemnym zderzeniem się z Indyjskimi mitami. Mity przedstawione są w przejrzysty sposób i ułożone w takiej kolejności, że ten skomplikowany świat, powoli staje się czymś dającym się zrozumieć. Wytłumaczenie tak skomplikowanej mitologii, na pewno nie było łatwe, ale autorka świetnie sobie z tym poradziła. Mówię to, bo było to moje pierwsze spotkanie z indyjskimi mitami, a mimo to czuję się w miarę pewnie z wiedzą, jaką zdobyłam, czytając tę pozycję.
Oczywiście, trzeba tutaj pamiętać o tym, że w Indiach jest wiele odłamów religii (w samej książce zaznaczony jest jeden odłam, który większą część oddaje żeńskim bożkom) i wiele z przedstawionych tu bogów, oraz mitów mogą pojawiać się w innych wersjach. Dodatkowo nie jest to dokładne streszczenie tej mitologii, a raczej wstęp do niej. I tak jak z całego serca polecam tę książkę osobom, które wcześniej słyszały tylko pobrzękiwania o indyjskich mitach w innych dziełach kultury, tak, nie sądzę, by osoba zainteresowana tą mitologią od dawna, znalazła tu coś nowego. Jeśli więc od dawna się tym interesujesz i masz na ten temat większą wiedzę, raczej nie będzie to książka dla ciebie.

Książka ta jest dość przyjemnym zderzeniem się z Indyjskimi mitami. Mity przedstawione są w przejrzysty sposób i ułożone w takiej kolejności, że ten skomplikowany świat, powoli staje się czymś dającym się zrozumieć. Wytłumaczenie tak skomplikowanej mitologii, na pewno nie było łatwe, ale autorka świetnie sobie z tym poradziła. Mówię to, bo było to moje pierwsze spotkanie z...

Myślę, że pierwszym, co powinno się napisać o tej książce, jest to, że nie jest to pozycja, po którą się sięga, żeby zapewnić sobie dreszczyk emocji, czy zżyć się z bohaterem. Jest to raczej głośna apelacja do wyobraźni, by spróbowała spojrzeć, gdzie może nas zaprowadzić kręta ścieżka, po której kroczymy jako społeczeństwo.
W tej wizji przyszłości, ludzie palą książki, uważając je za najgorsze zło. Palą je, bo nie ma w nich nic mądrego. Palą je, by potem włączać program o niczym, nie próbując nawet zacząć z kimś głębszej rozmowy, która pomogłaby im dobrze poznać i zrozumieć drugą osobę.
Może to brzmieć, jak dość częste narzekania na niepewną przyszłość, jednak autor sięga w tej pozycji głębiej. Każe nam naprawdę pomyśleć o sobie, ale robi to w przyjemny sposób, który nie przypomina utyskiwań ludzi wierzących w to, że kiedyś wszystko było lepsze, ani rozwlekłych filozoficznych gdybań.
Mimo mroku, jaki wyziera z tej wizji, jest tu promień słońca. A co najbardziej podobało mi się w tej książce, to to, że ten promień słońca nie jest promieniem dla wybranych, nie jest też promieniem dla społeczeństwa jako ogółu. Ten promień jest promyczkiem, który każdy z nas ma w sobie. Który można stłumić i można pozwolić mu się prowadzić.
I myślę, że już właśnie dla samego dojścia do wniosków o sobie, powinno się sięgnąć po tę pozycję.

Myślę, że pierwszym, co powinno się napisać o tej książce, jest to, że nie jest to pozycja, po którą się sięga, żeby zapewnić sobie dreszczyk emocji, czy zżyć się z bohaterem. Jest to raczej głośna apelacja do wyobraźni, by spróbowała spojrzeć, gdzie może nas zaprowadzić kręta ścieżka, po której kroczymy jako społeczeństwo.
W tej wizji przyszłości, ludzie palą książki,...