Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Bo może być pan pewien, że ja i Gracje się tym zajmiemy i będzie panu głupio, gdy pierwsze odkryjemy tajemnicę tego domu, tego trupa i tej zbrodni – odparła stanowczo.”
Aneta Jadowska powraca z najnowszą powieścią, a wraz z nią znów zawitamy w Ustce i wśród nowych bohaterów pojawią się znani czytelnikowi starzy znajomi. „Tajemnica domu Uklejów” rozpoczyna nowy cykl a wraz z nim poznajemy trzy wyjątkowe kobiety.

„Jeśli myślisz, że twój dzień był chujowy, pomyśl o dniu trupa leżącego u twych stóp (...)”
Nina Rawicz nie myślała, że przyjmując pracę przed siedmioma laty u Luli otrzyma ona nie tylko bezpieczeństwo ale i przyjaźń.
Lula wiedziała, że jej dni są policzone i postanowiła zadbać o przyszłość młodej kobiety.
Odziedziczony przez Ninę rodzinny dom Luli ma dać jej stabilizację, dach nad głową i szansę na spełnienie marzenia, jednak nie wszystko idzie tak jak powinno.
Już pierwszej nocy dziewczyna przeżywa traumę w postaci włamania i trupa u podnóża schodów.
Policja nie do końca wierzy w wersję dziewczyny.
Na ratunek ruszają pozostałe gracje, czyli Agata, gwiazda kryminałów, oraz Zuza, autorka pikantnych romansów.
Czy policja rozwiąże sprawę oczyszczając dziewczynę z podejrzeń?
Jakie sekrety kryje dom i czy to jedyny trup?
Czy Nina wyremontuje dom i zacznie spełniać swe marzenie?

„Gracje w natarciu, pomyślała i kliknęła w ikonę (...)”
Aneta Jadowska po raz kolejny trafiła w moje gusta czytelnicze stwarzając historię, która jednocześnie i trzyma w napięciu i bawi. Bohaterowie w większości bardzo pozytywni w odbiorze a kobieca przyjaźń pięknie wykreowana. Bardzo lubię styl pisania autorki i jej poczucie humoru, dzięki czemu przez powieść się płynie a dialogi wywołają uśmiech na niejednej twarzy. Z niecierpliwością czekam na kolejną część. Polecam.

„Bo może być pan pewien, że ja i Gracje się tym zajmiemy i będzie panu głupio, gdy pierwsze odkryjemy tajemnicę tego domu, tego trupa i tej zbrodni – odparła stanowczo.”
Aneta Jadowska powraca z najnowszą powieścią, a wraz z nią znów zawitamy w Ustce i wśród nowych bohaterów pojawią się zn...

Rozwiń

Zwiń

„Koleżanki mówiły mi, że ona pisze kryminały. A wiadomo, że aby wymyślać te wszystkie zbrodnie i morderstwa, to trzeba mieć w sobie też coś z psychopaty.”
Róża Krull powróciła i niestety ma problemy, czy autorka kryminałów sama popełniła zbrodnię?
Jaki los zgotował jej Aleksander Rogoziński w swojej najnowszej odsłonie?

„Ten kretyn będzie chciał zrobić z tej sprawy pokazówkę i jest gotowy posunąć się do każdego świństwa, żeby udowodnić że Róża jest winna (...)”
Róża Krull nie myślała, że jeszcze kiedyś zobaczy Leopolda, swoją szkolną miłość, jednak Cezary prezes zarządu wspólnoty właśnie jego pokazuje jej na kamerach.
Co Leopold robił pod domem Róży skoro miał nie żyć?
Czy zmarli mogą zmartwychwstać?
Czy to on wysyła do autorki wiadomości?
Kiedy Róża znajduje go z nożem wbitym w pierś jeszcze nie wie jakie problemy na nią spadną.
Róża trafiła do więzienia a prokurator Radomir Wiciak widzi w niej idealnego złoczyńcę, a jednocześnie swoją przepustkę do świata sławnych i rozpoznawalnych.
Czy przyjaciele pomogą policji odkryć prawdziwego zabójcę?
Kto sabotuje mieszkańców kamienicy w której mieszka Róża?
Kim jest Ilona Kruk i co ją łączy z Różą?
Kim okaże się Jan Rybarski i co ma wspólnego z matką Róży?
Czy uda się odkryć wszystkie tajemnice?

„Całe szczęście, że pani Różyczka ma takich przyjaciół – rzekła z wyraźnym wzruszeniem. – Jeśli wam się do czegoś przydam, to też możecie na mnie liczyć. Miejmy nadzieję, że razem uda się ją wyciągnąć z tarapatów.”
Aleksander ma w swoim dorobku artystycznym różne powieści, jedne podobają mi się bardziej, inne mniej. Są takie, że nie umiem się przy nich bawić i takie, które wywołują uśmiech bardzo często. Najnowsza powieść Alka spowodowała, że zarwałam część nocy wciągając mnie w swój świat i wywołując co chwila uśmiech. To jedna z tych powieści, w której odnalazłam specyficzne poczucie humoru Alka, takie które sprawia, że czytelnik nie umie się nie uśmiechać. Bohaterowie wykreowani przez Alka są w większości znani i lubiani przeze mnie i pomimo, że to już siódmy tom potrafiący zaskoczyć i zaintrygować. Przyjaźń jaka jest pomiędzy nimi pokazująca, że są ze sobą zawsze bez względu na otaczające ich sytuacje. To idealna powieść dla tych, którzy potrzebują pozytywnej opowieści, takiej która nie tylko da ci oddech od codziennych problemów ale i uśmiech, którego mam wrażeniu wielu z nas brakuje.

„Koleżanki mówiły mi, że ona pisze kryminały. A wiadomo, że aby wymyślać te wszystkie zbrodnie i morderstwa, to trzeba mieć w sobie też coś z psychopaty.”
Róża Krull powróciła i niestety ma problemy, czy autorka kryminałów sama popełniła zbrodnię?
Jaki los zgotował jej Aleksander Rogozi...

Rozwiń

Zwiń

„Teraz jeno ty jesteś mym bratem, ale oni z krwi. Mam swój honor i nie splamię go. Rodzina wyrzekła się mnie, lecz ja jej krwi nie przeleję, chyba że sami mnie do tego kiedyś zmuszą (…).”
Powieści historyczne nie są tymi, po które sięgam często, owszem lubię jak historia jest tłem ale z reguły powieści obyczajowych. Wyjątek stanowią powieści Daniela Komorowskiego, które poznaję sukcesywnie od minionego roku. Tym razem autor opowiada o początkach naszego państwa i jego pierwszym władcy. Mieszko czas na jego historię, jak się ona rozpoczyna?

„Widać władza mu służyła, a zwycięstwa dodawały wigoru.”
Czcibor syn kniazia Siemomysła, poślubił Lutosławę córkę Mściwoja, żupana Kalisza pomimo,że kocha inną kobietę, liczy że kiedyś zajmie miejsce swojego ojca.
Jakież jest jego zdziwienie, kiedy ten na łożu śmierci wyznacza na swego następce Mieszka, swego pierworodnego, którego swego czasu wygnał ze swych ziem.
Co zrobił Mieszko, że ojciec go skazał na wygnanie?
Co zrobią Czcibor i Prokuj, czy wyruszą by odnaleźć brata?
Czy wszyscy zaakceptują decyzję zmarłego kniazia?
Czy Mściwoj pogodzi się z tym, że jego córka nie będzie miała wpływowego męża?
Dagome jest świetnym ale bezwzględnym przywódcą.
Ma jednak tajemnicę, której nie zdradził nikomu, co się stanie jeśli ktoś ją odkryje?
Co łączy Dagome i Mieszka?

„Okaż zaufanie, a będzie ci to wynagrodzone.”
Daniel Komorowski bardzo powoli i umiejętnie prowadzi całą historię, dając czytelnikowi czas na poznanie bohaterów i całości otaczającego ich świata. Jak już dane mi było poznać pióro autora jego styl pisania jest bardzo elastyczny, płynny przez co przez całą powieść się mknie i nie ma tu czasu na nudę. Liczne walki, zdrady i knowania są tu na porządku dziennym, nie każdemu można ufać a i zaufany może zdradzić. Jeśli podobała Wam się seria o Wikingach to i Mieszko skradnie Wasze serce ponieważ Daniel nie obniża lotów i widać, że w tematyce historycznej czuje się jak ryba w wodzie. Polecam.

„Teraz jeno ty jesteś mym bratem, ale oni z krwi. Mam swój honor i nie splamię go. Rodzina wyrzekła się mnie, lecz ja jej krwi nie przeleję, chyba że sami mnie do tego kiedyś zmuszą (…).”
Powieści historyczne nie są tymi, po które sięgam często, owszem lubię jak historia jest tłem ale z re...

Rozwiń

Zwiń

„Bóg daje nam rodziców, by nas wychowali, dach nad głową, byśmy mieli gdzie mieszkać i dokąd wracać, i Ojczyznę, gdzie żyjemy z naszymi braćmi i siostrami i gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie. Jeśli ktoś uderza w naszą matkę lub ojca – naszym obowiązkiem jest stanąć w ich obronie. Jeśli chce zburzyć nasz dom – sprzeciwiamy się. A jeśli niszczy naszą Ojczyznę - idziemy za nią walczyć.”
Czwarty tom emocjonującej sagi nie tylko kaszubskiej, ale i sagi rodzinnej za mną. Daria Kaszubowska nie zwalnia, opisuje kolejne lata życia rodziny Stoltmanów, lata bólu, walki i strachu…

„Gdy wchodzili po schodach, popychani kolbami karabinów, zapatrzeni w ciemne korony drzew w pobliżu parku i sierp księżyca nad nimi, poczuli, że dni ich wolności właśnie się skończyły.”
II Wojna Światowa przychodzi niosąc krwawe żniwo i nie oszczędzając nikogo.
Niemcy coraz bardziej się panoszą niszcząc rodziny i chcąc złamać w ludziach ich dumę i tożsamość.
Są bezlitośni, a ich zachowanie jest wręcz bestialskie gdy tylko ktoś odważy się im przeciwstawić.
Rodzina Stoltmanów nie ma łatwo, bo Leman brata się z Niemcami i mści się.
Anton cudem ucieka spod kosy śmierci na froncie i oddaje się walce w konspiracji, to właśnie tam na jego drodze staje młody chłopak, kim jest i dlaczego ma wrażenie, że przypomina mu kogoś kogo znał kiedyś?
Zofia i Bernard to rodzeństwo, które również coraz bardziej angażują się w partyzantkę chcąc walczyć i pomagać sąsiadom.
Najciężej ma Zosia, która wpada w oko niemieckiemu żołnierzowi.
Czy odnajdzie się roli jaką przyjdzie jej odgrywać i czy cena jaką będzie musiała zapłacić nie będzie za wysoka?
Piotr Stoltman zostaje aresztowany a Liesel zostanie z synem sama, czy los będzie dla nich łaskawy, czy uda się kobiecie uratować męża?
Anna i Marcus się kochają jednak jak sobie poradzą w obliczu wojny, wszak ona jest Kaszubą a on Niemcem?
Czy Otto, który znajduje się w szeregach wojsk pomoże uwolnić wuja?
Czy Inge odnajdzie w tych ciężkich czasach miłość?
Ile nieszczęść jeszcze spadnie na tę rodzinę?

„Przeklęta historia zatoczyła koło.”
Daria Kaszubowska nie zwalnia, prowadzi nas przez kolejne losy rodziny Stoltmanów. Tu nie ma czasu na nudę, jedni bohaterowie odchodzą, a ich miejsce zajmują inni. Wojna coraz bardziej się panoszy, a wraz z nią w sercu czytelnika rodzi się strach, trwoga i obawa co znajdzie na kolejnych kartach. Moment w jakim Daria zakończyła powieść, sprawia, że czytelnik ma ochotę dokonać na autorce mord bo na kolejna część znów trzeba czekać. To nie jest lekkie czytadło, to powieść nasiąknięta emocjami, rozdzierającą rozpaczą, panującym strachem i złością. Polecam.

„Bóg daje nam rodziców, by nas wychowali, dach nad głową, byśmy mieli gdzie mieszkać i dokąd wracać, i Ojczyznę, gdzie żyjemy z naszymi braćmi i siostrami i gdzie powinniśmy czuć się bezpiecznie. Jeśli ktoś uderza w naszą matkę lub ojca – naszym obowiązkiem jest stanąć w ich obronie. Jeśli...

Rozwiń

Zwiń

„(…) bywały takie momenty, gdy czuła zawiść. Agnieszka dostawała wszystko, ona jedynie ból i upokorzenie.”
Kiedy otrzymałam propozycję objęcia patronatem najnowszej pozycji Joanny Jax nie wahałam się ani chwili ponieważ wiedziałam, że historię którą otrzymam do przeczytania, to nie będzie opowieść, która łatwo da o sobie zapomnieć. I ta historia na pewno zostawi ślad w niejednym sercu. Przyjaciółka to osoba szczególnie bliska, taka która jest przy nas nie tylko jak jest dobrze ale też i wtedy kiedy nasze życie roztrzaskuje się w drobny mak. Z reguły powinno być tak, że o przyjacielu wiemy wiele ale co jeśli to co wiemy to wielka mistyfikacja?

„Dotykała kolejnej koperty, ale strach nie pozwolił jej na to, by ją otworzyła. To musiało poczekać aż poukłada sobie w głowie i sercu pewne sprawy.”
Beata i Agnieszka przyjaźniły się od dziecka, były dla siebie jak siostry pomimo że każda miała swoje biologiczne rodzeństwo.
Kobiety razem skończyły szkołę, przeszły przez trudny czas wojny i choć dla każdej ten czas zakończył się inaczej wydawało się, że ta przyjaźń przez minione lata była najbadziej trwałą iskrą w ich niełatwym życiu.
Kiedy po śmierci Agnieszki Beata otrzymuje plik listów napisanych przez przyjaciółkę musi zmierzyć się nie tylko z przeszłością, ale i z niechęcią swojej chrześnicy i Piotra, męża Agnieszki.
Dlaczego tych dwoje odnosi się do Beaty z taką wrogością?
Co Beata odkryje w listach?
Jaką tajemnicę skrywała Agnieszka i czy Beata będzie w stanie jej wybaczyć?

„To ty mi ukradłaś prawdziwe życie (...)”
Joanna Jax znów to zrobiła, znów spowodowała, że kiedy zaczęłam czytać tę historię nie potrafiłam jej odłożyć. Opowieść o przyjaźni i niełatwym życiu dwóch kobiet, kłamstwach, które będę niszczyć je obie od środka, trudach wojennych wyborów i ich konsekwencjach, wydarzeń, które potrafią złamać niejednego, stracie, która łamie serce, miłości która musi przetrwać wiele zawirowań by móc rozkwitnąć.
Joanna Jax od pierwszej strony buduje napięcie, które narasta wraz z każdą kolejną stroną, weszłam w tę opowieść całą sobą odczuwałam emocje bohaterów bardzo namacalnie, były momenty, że krzyczałam w duszy nie rób tego choć wiedziałam, że ani Beata ani Agnieszka mnie nie usłyszą. Czasy przedwojenne, wojna i trudne czasy po niej stanowią tło tej opowieści, ponieważ to relacje międzyludzkie odgrywają tu główną rolę, relacje które dodają skrzydeł ale też i zabierają całą nadzieję. Ile można poświęcić dla przyjaźni i czy cena tej przyjaźni nie będzie za wysoka?

„(…) bywały takie momenty, gdy czuła zawiść. Agnieszka dostawała wszystko, ona jedynie ból i upokorzenie.”
Kiedy otrzymałam propozycję objęcia patronatem najnowszej pozycji Joanny Jax nie wahałam się ani chwili ponieważ wiedziałam, że historię którą otrzymam do przeczytania, to nie będzie ...

Rozwiń

Zwiń

„Chyba komar ma więcej uczucia, bo z miłości ludziom wypija krew.”
Kiedy zobaczyłam opis i tą przyjemną okładkę pomyślałam, że to idealna pozycja dla mnie, ale czasem pozory mylą. Robiłam do tej powieści kilka podejść zanim ją przemęczyłam w całości.

„- Gabi, co myśmy zrobiły? - zapytałam ze łzami w oczach.
- Jak zawsze, wpadłyśmy na głupi pomysł i od razy, bez przemyślenia zaczęłyśmy go realizować - odpowiedziała.”
Anna Stańczyk mieszka wraz ze studiującą wnuczką.
Starsza pani spędza czas albo na spotkaniach w domu seniora albo ze swoją przyjaciółką Gabrielą Wąsek.
Pewnego dnia starsze panie podszywając się po Jessicę zakładają jej konto na portalu randkowym i szukają jej wybranka serca, nie zważając na to czy dziewczyna tego chce czy nie.
Czy im się uda i co z tego wyniknie?

„Co ty taka pewna jesteś? Medium jakieś czy co?”
Już dawno żadna powieść nie tak nie wymęczyła, główne bohaterki były tak irytujące jak jeszcze chyba w żadnej książce. Poziom ich dialogów był na bardzo niskim poziomie, albo odzywały się do siebie wulgarnie, bez szacunku, bez polotu, wręcz z atakiem albo było to mega infantylne. Starsze panie zamiast wzbudzać sympatię odrzucały swoją głupotą i zachowaniem. Wiem, że taka literatura może mieć swoich fanów, ja do nich nie należę. Wydaje mi się, że to było moje pierwsze i ostatnie spotkanie z twórczością autorki.

„Chyba komar ma więcej uczucia, bo z miłości ludziom wypija krew.”
Kiedy zobaczyłam opis i tą przyjemną okładkę pomyślałam, że to idealna pozycja dla mnie, ale czasem pozory mylą. Robiłam do tej powieści kilka podejść zanim ją przemęczyłam w całości.

„- Gabi, co myśmy zrobiły? - zapytała...

Rozwiń

Zwiń

„Ale ja wierzyłem, że będziemy razem, że będziemy razem, chciałem w to wierzyć, alternatywa była nie do pojęcia. Ta wiara dawała mi siłę, żeby nie zwariować.”
Kiedy pierwszy raz raz przeczytałam powieść Tomasza Kieresa napisałam, że to polski odpowiednik mojego ukochanego francuskiego pisarza. Każda kolejna książka tylko potwierdza moje pierwsze odczucia, bo Tomasz tworzy historie, niby proste a jednak nie do końca, niby wydaje się, że już wszystko wiesz, a zaskoczenie przychodzi z kolejną przewracaną kartą, a emocje nasilają się w miarę czytania.

„Może żyję złudzeniem, ale jestem gotowa zrobić wszystko, żeby to sprawdzić, i tak naprawdę tylko ode mnie zależy, kim będziemy, kim się staniemy. Wystarczająco czasu straciłam. Ani chwili dłużej.”
Aleksandra nie miała łatwego dzieciństwa, można powiedzieć, że nie miała go wcale, poznanie Tomasza spowodowało, że kokon, którym była otoczona zaczął pękać.
Tomasz od kiedy zobaczył Olę oddał jej serce, nie przypuszczał tylko, że wyjazd na wycieczkę z rodziną nie będzie kilkudniowy.
Dwadzieścia cztery lata później Ola jest już na innym etapie swojego życia, uczy w szkole, przyjęła oświadczyny Wojtka, jednak kokon znów ściśle ją otacza.
Tomek po rozstaniu z żoną przyjeżdża do swej rodzinnej miejscowości a jego córka rozpoczyna szkołę w klasie Aleksandry.
Czy to zbieg okoliczności, a może przeznaczenie, że mężczyzna znów pojawia się w życiu Oli?
Czy można być w związku gdzie jedno kocha a drugie nie do końca umie określić swoje uczucia? 
Które uczucie okaże się silniejsze?

„Teraz, kiedy go nie było, kiedy tak nagle zniknął, miała mu naraz tak wiele do powiedzenia. Zastanawiało ją tylko, czy nagle nie zaczęła tęsknić za czymś, czego już nie ma na wyciągnięcie ręki.”
Piękna opowieść o miłości nastoletniej i tej dojrzałej, o przełamywaniu swoich barier, o otwieraniu się na drugiego człowieka. Mówi się, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, ale czy to oznacza, że ten drugi raz będzie taki sam jak pierwszy?
Emocje, rozterki, wybory u Tomasza Kieresa są zawsze wyeksponowane dzięki czemu czytelnik przeżywa je razem z bohaterami. Polecam.

„Ale ja wierzyłem, że będziemy razem, że będziemy razem, chciałem w to wierzyć, alternatywa była nie do pojęcia. Ta wiara dawała mi siłę, żeby nie zwariować.”
Kiedy pierwszy raz raz przeczytałam powieść Tomasza Kieresa napisałam, że to polski odpowiednik mojego ukochanego francuskiego pisa...

Rozwiń

Zwiń

„Kiedy następują przełomy w życiu? Czasem całkiem niezauważalnie. A innym razem z wielkim grymasem.”
Alina Adamowicz i Gabriela Gargaś to duet, który stworzył opowieść o poszukiwaniu własnej drogi, miłości i celu w życiu. Trzy kobiety, trzy rożne życiowo historie, jedna przyjaźń...

„Czasem wystarczy czyjaś obecność, pomyślała Edyta. I uścisk dłoni. I miłość. Tak, miłość czyni cuda. Bez niej nie byłoby życia… Bez miłości do drugiego człowieka nie byłoby niczego.”
Laura ma męża i troje dzieci, życie poukładane jednak z każdym dniem czuje, że czegoś jej brak, że jej życie nie jest pełne.
Piotr wyznaczył jej rolę żony i matki, czy można ją zamknąć w złotej klatce?
Czy kiedy jej mąż się nagle zmieni i każdy kolejny dzień przynosić będzie kobiecie tylko ból czy spowoduje to, że Laura zdoła zawalczy o siebie i dzieci?
Edyta żyje w toksycznym związku, jej mąż nie uznaje niepełnosprawnej córki, poniża żonę na każdym kroku.
Czy kobieta będzie umiała wyzwolić się od męża tyrana?
Czy zawalczy o swoje marzenia?
Beata i Aleks są zgodnym i szczęśliwym małżeństwem, ale jak nie pielęgnujesz uczuć może się okazać, że relacje się rozluźnią i można zapomnieć co jest w związku najważniejsze.
Laura, Edyta i Beata przyjaźnią się i wspierają, czy sięgną po swoje marzenia?

„Nie wiedziała jeszcze wtedy, że wyczarowała swoją przyszłość.”
Powieść duetu Adamowicz i Gargaś to słodko gorzka opowieść o życiu, o kobietach i ich przyjaźni, wsparciu w chwilach słabości, o marzeniach i szukaniu swojej drogi. Znajdziemy tu strach, ból, miłość i zdradę, przemoc i agresję. Ta powieść ma wiele ważnych przesłań, spojrzeń na różne aspekty życia. To historia, która uczy, że musimy kochać siebie, że to my sami odpowiadamy za nasze życiowe ścieżki, którymi kroczymy, że bez dialogu nie zbuduje się nic i bez strachu powinniśmy prosić o pomoc i wsparcie. Polecam

„Kiedy następują przełomy w życiu? Czasem całkiem niezauważalnie. A innym razem z wielkim grymasem.”
Alina Adamowicz i Gabriela Gargaś to duet, który stworzył opowieść o poszukiwaniu własnej drogi, miłości i celu w życiu. Trzy kobiety, trzy rożne życiowo historie, jedna przyjaźń...

„Czase...

Rozwiń

Zwiń