Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W końcu po prawie dwóch latach zmęczyłem.

Przerywałem wiele razy, by zacząć po kilku miesiącach, kilka razy zaczynałem od nowa, potem znowu odpuszczałem, potem znowu wracałem, ale już czytając streszczenia przeczytanych rozdziałów... No i wreszcie się udało.

Kompletnie nie literatura dla mnie. Z jednej strony doceniam piekielną wyobraźnię autora i sposób jego myślenia, ale z drugiej te rozwleczone treści o poetyckim znaczeniu albo szereg absurdalnych wydarzeń mnie totalnie wyeksploatowały.

Strasznie ciężko się to czyta.

Mnóstwo tu symboliki, odniesień do angielskiej twórczości poety Johna Keatsa, motywów mesjańskich, duchowo-filozoficznych podróży, ale też i wypraw kosmicznych, podbojów nowych światów, technologii i ich zagrożeń, konfliktów ludzkich, religii i ich następstw, romantyzmu, miłości rodzicielskiej - o Jezusie słodki, istny kociołek Panoramixa! :)

Ale mamy też i fenomenalne uniwersum, w które naprawdę łatwo wsiąknąć. Mamy niezwykle kreatywną wizję przyszłości. Mamy też pełną rozmachu epicką przygodę o gargantuicznej skali.

A to wszystko spojone charakterystycznym stylem pisarskim Dana Simmonsa, który z jednej strony potrafi zaintrygować i wciągnąć, by za chwilę totalnie odrzucić przesadnym słowotokiem i popuszczeniem lejców filozofii.

W końcu po prawie dwóch latach zmęczyłem.

Przerywałem wiele razy, by zacząć po kilku miesiącach, kilka razy zaczynałem od nowa, potem znowu odpuszczałem, potem znowu wracałem, ale już czytając streszczenia przeczytanych rozdziałów... No i wreszcie się udało.

Kompletnie nie literatura dla mnie. Z jednej strony doceniam piekielną wyobraźnię autora i sposób jego myślenia,...

Fenomenalny, wielowątkowy spektakl szpiegowsko-kryminalny.

Powieść "Pielgrzym" to kawał fantastycznej lektury, która z każdej strony uderza w nas pietyzmem narracyjnym. Książka jest niesamowicie bogata w treść. Nie tylko dlatego, że jest to tomiszcze na 760 stron, ale przez nieprawdopodobną dokładność wydarzeń i wątków, którymi masakruje nas autor.

USA dowiaduje się, że na kraj czyha duże niebezpieczeństwo terrorystyczne. Wytropieniem zagrożenia podejmuje się tytułowy Pielgrzym - po latach przywrócony do służby szpieg z supertajnej organizacji rządowej.

Na początku ostrzeżenie: książkę naprawdę długo się czyta. Zawiera ona naprawdę mikroskopijną ilość dialogów, a większość opowieści to długaśne opisy wydarzeń przeszłych jak i aktualnych. "Pielgrzym" raz da nam obszerną wspominkę dzieciństwa bohatera, za chwilę opowieść o wątku z przeszłości jednej z postaci pobocznej, by później kontynuować aktualnie rozgrywaną fabułę. Najciekawszym wątkiem dla mnie była jednak historia czarnego charakteru, która z chirurgiczną precyzją opisała całą drogę, jaka pchnęła go do działań, które próbuje powstrzymać nasz główny heros.

Całość narracji jest prowadzona w pierwszej osobie, a dodatkowym fenomenalnym zabiegiem jest referowanie wydarzeń z aktualnej perspektywy bohatera. Dzięki temu w jednym rozdziale protagonista nie wie o czymś, by potem dać nam wzmiankę, jak się o tym dowiedział. Przez to opowieść śledzi się z niezwykłą uwagą, pomimo naprawdę wydawać by się mogło męczącej formy tekstu (no, umówmy się: długie opisy to coś, na czym wyłożyli się Glukhovsky w "Metrze 2033" czy Sienkiewicz w swoich "W pustyni i w puszczy").

"Pielgrzym" na dodatek nafaszerowany jest nieprawdopodobnymi szczegółami, które znakomicie budują autentyczność miejscówki, w której akurat przebywamy. Co ważnie, one są tak umiejętnie wplecione w fabułę, że totalnie nie odczuwamy ich jako zapchajdziur albo wodolejstwa. Zresztą, cała fabuła aż kipi od naturalności, bowiem - choć opis sugeruje kolejną wariację Bonda lub Ethana Hunta - szpiegostwo w "Pielgrzymie" nie jest przedstawione jako brawurowe akcje wypełnione widowiskowymi strzelaninami i supergadżetami, lecz jako pracę umysłową, analizę danych i łączenie kropek. Dużo bliżej mu do "Szpiega" (2011) z Garym Oldmanem niż do "Mission: Impossible".

Minusy? W sumie dwa. Pierwszy to jako że mamy do czynienia z fabułą, która w 90 procentach składa się z opisu, to niektórym może być ciężko przebrnąć przez pierwszą część książki, złożoną w większości z przeszłości bohatera. Tam jeszcze historia nie uderzy z taką pompą, jak od części 150-180 stronach, więc ludzie którzy nie lubią takich form, mogą się zrazić. Drugim minus to sama końcówka, gdzie protagonista zaczyna właśnie przypominać nieśmiertelnego superszpiega z serii Bondów. Niby nie jakaś dokuczliwa rzecz, ale jednak gryzie się z wcześniejszą konwencją.

Fenomenalny, wielowątkowy spektakl szpiegowsko-kryminalny.

Powieść "Pielgrzym" to kawał fantastycznej lektury, która z każdej strony uderza w nas pietyzmem narracyjnym. Książka jest niesamowicie bogata w treść. Nie tylko dlatego, że jest to tomiszcze na 760 stron, ale przez nieprawdopodobną dokładność wydarzeń i wątków, którymi masakruje nas autor.

USA dowiaduje się, że...

Jedno z najlepszych moich przypadkowych odkryć.

Polski horror to - co prawda - dość egzotycznie brzmiąca nazwa, ale w tym przypadku jest to prawdziwy strzał w "dziesiątkę". To pierwsze moje spotkanie z Arturem Urbanowiczem i trzeba przyznać, że książka zachęciła do przeczytania kolejnych dzieł autora.

Tematy czarownic i demonów nie są niczym nowym w masowej popkulturze, ale są one na tyle elastyczne i rozległe, że zawsze da się pokazać w nich coś świeżego. Tutaj jest to zdecydowanie klimat. Akcja dzieje się w odległej wiosce Jodoziory, gdzieś daleko na północy Polski przy granicy z Litwą. Z książki wylewa się litrami smakowity sok zapyziałych słowiańskich miejscowości w miejscu, gdzie diałem powiedział "Dobranoc", co jest miłą odskocznią od np. licznych kingowskich małych prowincji w Ameryce. Autorowi udało się też wykreować całkiem niezły nastrój ciągłego niepokoju i tej świadomości czytelnika o obecności jakiegoś zła, które nie odstępuje ani na krok wioski oraz ich mieszkańców.

Pół książki to klasyczny kryminał, gdzie główny bohater krok po kroku tropi czające się niebezpieczeństwo. Napotyka tajemnicze postacie, jest świadkiem coraz to kolejnych dziwnych zdarzeń i zjawisk, który wykraczają daleko poza racjonalne myślenie. Faceta da się lubić, choć trzeba przyznać, że autorowi dość topornie wyszedł jego wątek miłosno-sercowy. To jeden z dwóch największych defektów, jaki przeszkadzał mi w czytaniu powieści. Vitek niby jest całkiem bystrym 30-letnim policjantem, ale jego kompletna niezdarność w relacjach damsko-męskich wypada nad wyraz karykaturalnie.

Drugą rzeczą, która mnie nie przekonało, to samo zakończenie, a raczej sposób jego opowiedzenia. Po przeczytaniu już ostatniej linijki epilogu wydawało mi się ono totalnie od czapy, ale po zapoznaniu się z prawdziwą intencją autora, którą opublikował na swoim blogu (dla ciekawskich: https://artururbanowicz.com/inkub-suplement-dla-dociekliwych-spoilery/ ) zmieniłem zdanie o 180 stopni. Nagle rozbłysł się w mojej głowie jako genialny i pomysłowy koniec! Szkoda tylko, że w samym tekście jest bardzo mało zaznaczone, że to właśnie tak było i potrzeba naprawdę dużej porcji naciągania gumki, by spiąć książkową prozę z zamiarem autora.

Niemniej jednak, "Inkub" jest wart każdej minuty spędzonej z tym dość pokaźnym tomiszczem i z Urbanowiczem będę się widział w kolejnych jego powieściach.

Jedno z najlepszych moich przypadkowych odkryć.

Polski horror to - co prawda - dość egzotycznie brzmiąca nazwa, ale w tym przypadku jest to prawdziwy strzał w "dziesiątkę". To pierwsze moje spotkanie z Arturem Urbanowiczem i trzeba przyznać, że książka zachęciła do przeczytania kolejnych dzieł autora.

Tematy czarownic i demonów nie są niczym nowym w masowej popkulturze,...