Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa maniera autora do wstawiania zdań typu: 'to miało być nasze ostatnie spotkanie', 'jeszcze wtedy nie wiedziałem że następnym razem odezwie się do mnie dopiero za rok', 'wtedy nie sądziłem, że tak się to skończy' itp. co sprawia, że się zastanawiamy co się stanie i przez to chcemy czytać dalej i nie kończyć..; )

Ciekawa maniera autora do wstawiania zdań typu: 'to miało być nasze ostatnie spotkanie', 'jeszcze wtedy nie wiedziałem że następnym razem odezwie się do mnie dopiero za rok', 'wtedy nie sądziłem, że tak się to skończy' itp. co sprawia, że się zastanawiamy co się stanie i przez to chcemy czytać dalej i nie kończyć..; )

Co wyniosłam z tej książki to to, że pochwala ona tezę, w której każdy ma swoje miejsce w społeczeństwie i nie należy próbować tego zmienić. W trakcie czytania miałam wrażenie, że ta teza zostanie złamana (do tego dążyła akcja), ale ostatnie kartki odebrały mi nadzieję.
Morał jest taki (niestety), że biedny ma pozostać biedny a bogaty bogaty. Jakkolwiek nie byliby zbłąkani w swoich rolach.

Co wyniosłam z tej książki to to, że pochwala ona tezę, w której każdy ma swoje miejsce w społeczeństwie i nie należy próbować tego zmienić. W trakcie czytania miałam wrażenie, że ta teza zostanie złamana (do tego dążyła akcja), ale ostatnie kartki odebrały mi nadzieję.
Morał jest taki (niestety), że biedny ma pozostać biedny a bogaty bogaty. Jakkolwiek nie byliby zbłąkani...

'A najbardziej ze wszystkich roślin w podręczniku podobał jej się powój. Nawet nie tyle podobał - Sasza współczuła powojowi, rozpoznając w nim siebie. Przecież tak samo jak on potrzebowała podpory. Żeby rosnąć do góry, żeby dostać się do promieni światła. I teraz instynkt wymagał od niej, by znalazła potężny pień, do którego mogłaby przylgnąć, objąć Go i obwinąć. Nie po to, żeby karmić się sokami cudzego ciała, nie po to, żeby zabierać mu światło i ciepło. Po prostu dlatego, że bez niego była zbyt miękka, zbyt wiotka, pozbawiona kręgosłupa, który pozwoliłby jej ustać; w pojedynkę byłaby zawsze skazana, by ścielić się po ziemi.'

'A najbardziej ze wszystkich roślin w podręczniku podobał jej się powój. Nawet nie tyle podobał - Sasza współczuła powojowi, rozpoznając w nim siebie. Przecież tak samo jak on potrzebowała podpory. Żeby rosnąć do góry, żeby dostać się do promieni światła. I teraz instynkt wymagał od niej, by znalazła potężny pień, do którego mogłaby przylgnąć, objąć Go i obwinąć. Nie po to,...