Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najsłabsza i najbardziej irytująca część Jeżycjady.

Najsłabsza i najbardziej irytująca część Jeżycjady.

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony powieść w ciekawy sposób przedstawia przemiany kulturowe na początku XX wieku. Z drugiej - bohaterowie są niesamowicie irytujący, zwłaszcza tytułowy głupiec. Patrząc pod innym kątem - takich głupców potrafi z nas zrobić miłość, a w zasadzie zaślepienie wywołane przez to uczucie.

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony powieść w ciekawy sposób przedstawia przemiany kulturowe na początku XX wieku. Z drugiej - bohaterowie są niesamowicie irytujący, zwłaszcza tytułowy głupiec. Patrząc pod innym kątem - takich głupców potrafi z nas zrobić miłość, a w zasadzie zaślepienie wywołane przez to uczucie.

Mam dość ambiwalentne uczucia. Z jednej strony autorka pokazała Polskę stereotypowych Sebixów i Grażyn - zaściankową, pełną pseudo-patriotyzmu, katolickiego zaślepienia, ksenofobii, rasizmu i homofobii. Autorka używa obrazowego, pełnego humoru, momentami wulgarnego, a czasem niemal erudycyjnego języka. Po dłuższym obcowaniu z książką żarty przestają śmieszyć, miałem też wrażenie, że autorka popisuje się niejako swoim warsztatem i zasobem słownictwa.

Mam dość ambiwalentne uczucia. Z jednej strony autorka pokazała Polskę stereotypowych Sebixów i Grażyn - zaściankową, pełną pseudo-patriotyzmu, katolickiego zaślepienia, ksenofobii, rasizmu i homofobii. Autorka używa obrazowego, pełnego humoru, momentami wulgarnego, a czasem niemal erudycyjnego języka. Po dłuższym obcowaniu z książką żarty przestają śmieszyć, miałem też...