Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Ta książka to taki ciepły kocyk, który otula nasze serce, mimo, że każda z bohaterek ma swoje problemy i rozterki. I tak poznajmy tu:
• Honoratę, która sama siebie przedstawia jako matkę Polkę, której celem życia jest opieka nad domem i mężem, która bardzo wcześnie planowo zaszła w ciążę, urodziła dziecko i wyszła za mąż, która jednak z pewnym momencie zaczyna mieć dość swojego życia z teściową na karku i marzy o uniezależnieniu się i powrocie do wyuczonego zawodu,
• Dagmarę, dziewczynę, której ciężko od zawsz przychodzi nawiązywanie kontaktów i przyjaźni, która pracuje w sklepie z herbatą swojej matki, matki, która ma apodyktyczne spojrzenie na swoją relację z córką i nie potrafi odpuścić kontroli,
• Alicję, którą poznajemy w chwili, gdy jest już w zaawansowanej ciąży, mieszka w kawalerce z mężczyzną, który pracuje jako DJ i oczekuje, że życie wszystkich wokoło będzie kręciło się wokół jego potrzeb. Alicję, która zostawiła mężczyznę, którego być może kochała całym sercem z obawy, że nie będą mogli mieć dzieci i chyba zaczyna za nim tęsknić,
• Gabrielę, kobietę, która swoje życie i fotograficzną pasję poświęciła pewnej pracy w ubezpieczeniach, aby móc zając się swoją młodszą siostrą.
Książka jest doskonałym sposobem na oderwanie się od naszych codziennych problemów i zmartwień i odpoczęcie wieczorem pod ciepłym kocem z kubkiem jaśminowej herbaty w ręku. Moje serce całkowicie roztopiła, mimo, że ten gatunek nie jest mi bliski. I powiem Wam, że już jestem ciekawa dalszych przygód tych czterech przyjaciółek, zwłaszcza, że książka kończy się tak, że nie da się już myśleć o niczym innym! I na koniec powiem jeszcze jedno, Pani Aleksandra Rak nie bez powodu nazywana jest zaklinaczką dobrych emocji!

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Ta książka to taki ciepły kocyk, który otula nasze serce, mimo, że każda z bohaterek ma swoje problemy i rozterki. I tak...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Czasem lubię trochę namieszać i tym razem też tak będzie! Wbrew opiniom, które przeczytałam „Trzymaj się z dala, kochanie” dla mnie zdecydowanie jest jedną z lepszych Szczelin, które czytałam. Czemu tak jest bardzo trudno mi powiedzieć, bo to uczucie nieracjonalnie rozbudziło się gdzieś pod powierzchnią mojej skóry w chwilach gdy czytałam ten reportaż na przekór wszystkiemu – w nabitym ludźmi autobusie, w nocy pod kołdrą czy zamiast oglądania ulubionego serialu, na który zawsze czekam z niecierpliwością. Książka mimo tematyki zaskoczyła mnie lekkością z jaką się ją czyta, nie jest to misternie upleciona sieć, która wymaga od nas niesamowitego skupienia ale raczej w prosty sposób nakreślone tło społeczno-historyczno-polityczne przeplatane opowieściami autora o jego rozmowach i czasie spędzonym w Afryce. Tematyka absolutnie nie należy do łatwych i idealnie kontrastuje z wyidealizowanym pojęciem miłości, bo jak możemy przeczytać przecież bije ten co kocha, któremu zależy. A sama książka ukazuje nam cierpienie kobiet, o których życiu decydują mężczyźni, które mają im być bezwzględnie posłuszne, bo w przeciwnym wypadku czeka je przemoc fizyczna, a czasem i wygnanie z domu. Kobiet, które z głodu handlują swoim ciałem zapewniając sobie możliwość kupna ryb, które stają się ofiarami handlu ludzi tylko dlatego, że chcą znaleźć uczciwą pracę i wyrwać się ze slamsów. Z kolejnych stron wylewa się na nas ogrom cierpienia dzieci, które poddawane są okrutnemu zabiegowi obrzezania oraz tych, które rodząc się jako albinosi i postrzegani są jako złe duchy i jeżeli nie zostaną zamordowane w szpitalu to i tak na każdym kroku będę musiały uważać żeby nie paść ofiarą szarlatanów i handlarzy organów. To również historia okrucieństwa jakie wiązało się z kolonializmem i trwa nadal i polega na zabieraniu ziemi i zamykaniu ludzi w rezerwatach czy budowaniu przez Chiny infrastruktur powodujących zadłużenie krajów nawet do wysokości 60% PKB. To opowieść o dyskryminacji i matkach wyrzekających się swoich synów przez wzgląd na to, że darzą miłością innego mężczyznę. We mnie książka ta rozbudziła ciekawość Afryki i za to jestem jej ogromnie wdzięczna.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Czasem lubię trochę namieszać i tym razem też tak będzie! Wbrew opiniom, które przeczytałam „Trzymaj się z dala, kochani...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

„Gaslighting” to książka, którą powinien przeczytać każdy, a ja będę ją polecać każdej z moich przyjaciółek. Patrycja Jaskuła pisze z wyjątkowym ciepłem, empatią i zrozumieniem o zjawisku, które mimo swej powszechności wciąż budzi wstyd i to absolutnie nie w osobie, która zawiniła, ale w ofierze. Wciąż przecież wstydzimy się przyznać, że tkwimy w związku z osobą, która nami manipuluje, mąci nam w głowie i stosuje perfidny rodzaj przemocy psychicznej. Wstydzimy się powiedzieć głośno, tak kocham/kochałam tę osobę, nawet w chwilach gdy już byłam świadoma, że związek z nią mi nie służy, ciągnie mnie w dół i sprawia, że czuję się fatalnie. Wstydzimy się przyznać, że bałyśmy się odejść żeby nie zostać same oraz, że w pewnej chwili uwierzyłyśmy, że to z nami coś jest nie tak. I właśnie ten wstyd sprawia, że ukrywamy to wszystko co dzieje się w nas, odcinamy się od znajomych i rodziny i boimy się sięgnąć po pomoc. I właśnie tym pierwszym krokiem ku pomocy sobie może być książka „Gaslighting”, która pokazuje nam, że wcale nie oczekujemy za dużo, że nie jesteśmy nadwrażliwe, histeryczne czy, że nie mamy urojeń, ale zwyczajnie, że padłyśmy ofiarą gaslightera. Patrycja w zrozumiały sposób tłumaczy nam podstawowe pojęcia, pokazuje sztuczki jakich będzie używał przemocowiec, uczy nas jak rozpoznać czerwone flagi jeszcze przed wejściem w relacje (pokazuje jak ważna tu jest nasza intuicja) i w czuły sposób pomaga przejść przez proces odejścia z takiej relacji. Nie dostajemy tu tylko suchej garści wiedzy, ale również osobiste przeżycia autorki (za co chylę czoła i dziękuję!). Książka pokazuje nam również jak znowu odnaleźć siebie, zrozumieć swoje potrzeby i nauczyć się, że te „nudne” zdrowe związki to właśnie te najpiękniejsze, które dają największe poczucie szczęścia i stabilności.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

„Gaslighting” to książka, którą powinien przeczytać każdy, a ja będę ją polecać każdej z moich przyjaciółek. Patrycja J...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Jeżeli uważacie, że Wasze życie jest nudne i nic się w nim nie dzieje nie sięgajcie o tą książkę, ostrzegam NIE SIĘGAJCIE, bo popadniecie w jeszcze większa rozpacz! Peter Freuchen to prawdziwy człowiek renesansu, osoba, która żyła życiem, o którym marzy każdy, a może i nie? Mnie osobiście nie pociąga życie pełne ciągłego testowania swoich granic wytrzymałości i przesuwania ich coraz wyżej i wyżej, co nie zmienia jednak faktu, że świadomość, że jedna osoba miała szansę być polarnikiem, odkrywcą, kupcem, pisarzem, antropologiem, dziennikarzem i filmowcem, który zdobył Oscara niewątpliwie robi wrażenie. A wejście dzięki ślubowi z Inuitką w to szczelnie zamknięte społeczeństwo, no szok! Książkę czyta się jak dobrą powieść sensacyjną dzięki plastycznemu, swobodnemu językowi, a bohater przez te wszystkie razem spędzone strony staje nam się bliski i tęsknimy za nim odkładając książkę na bok (bardzo dużym plusem jest to, że wędrówka Petera nie budzi we mnie wrażenia aż tak egoistycznej jak np. niektóre historie polarników, ale właśnie takiej, z zachowaniem empatii (co do zasady, z małymi wyjątkami) względem innych i jest doskonałym obrazem tego, że warto walczyć o swoje marzenia). Dodatkowo tło społeczno-polityczne zostało nakreślone z wyjątkową finezją. Ja książką jestem zachwycona i polecam ją każdemu ciekawemu świata czytelnikowi, a w szczególności osobom zakochanym w literaturze wspinaczkowej.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Jeżeli uważacie, że Wasze życie jest nudne i nic się w nim nie dzieje nie sięgajcie o tą książkę, ostrzegam NIE SIĘGAJCI...

Rozwiń

Zwiń

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Jaka jest szansa, że nie spodoba mi się książka autorki, która powołuje się na takie pozycje jak „Partnerstwo bliskości” i „5 języków miłości”? Poprawna odpowiedź brzmi– praktycznie zerowa. I Pani Diane Poole Heller, która jest doktorką oraz psychoterapeutką nie zawodzi. W swojej książce ukazuje, że każdy z nas posiada pewien wytworzony w dzieciństie wzór przywiązania - bezpieczny, unikający, ambiwalentny czy zdezorganozowany - a dzięki dokładnemu opisowi keżdgo z nich możemy sami z dość dużą dozą łatwości zidentyfikować styl swój oraz następnie styl naszego partnera. Każdy z rozdziałów poświecony jest jednemu ze styli i ukazuje nam jak i dlaczego akurat ten styl się u nas wytworzył, jakie charakterystyczne cechy mu towarzyszą, jak komplikuje on nasze tworzenie relacji oraz zawiera wiele praktycznych i przemyślanych ćwiczeń, które mają nam pomóc w dążeniu do bezpiecznego stylu przywiązania oraz w "walce" z naszym wyuczonym, nie do końca adekwatnym wzorcem. Co bardzo ważne ostatni rozdział poświęcony jest temu jak osoby z poszczególnymi wzorcami zachowują się w relacji, jak wpływają na siebie oraz jakie mają potrzeby i gdzie ewentualnie mogą pojawić się "zgrzyty".

Dla mnie największą wartością tej książki jest wskazanie, że każdy z nas jest istotą społęczną (nawet jeżeli wydawałoby nam się, że jest inaczej!), która dąży do kontaktu i bliskości z drugim człowiekiem, a nawet jeżeli mamy za sobą trudne przejścia jesteśmy w stanie dzięki pracy z nimi uwolnić się z krzywdzących nas reakcji i zawalczyć o swoje szczęście.

Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem. Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych.

Jaka jest szansa, że nie spodoba mi się książka autorki, która powołuje się na takie pozycje jak „Partnerstwo bliskości”...

Rozwiń

Zwiń